Το απόσπασμα που ανέβασες από την διατριβή του κ. Αρβανίτη νομίζω πως αναφέρεται σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο και μιλάει κυρίως για ειρμούς και στιχηρά. Αν και ως κείμενο είναι κάπως ασαφές και δυσνόητο ,όμως κάνει λόγο και για κατανόηση και γνώση της γλώσσας των εκκλησιαστικών κειμένων. Δεν αναιρεί αυτό που επεσήμανα για το "Επί Σοί Χαίρει" Πολλές φορές η θεωρία απέχει από την πράξη. Τώρα ως προς την ψαλτική νομίζω ότι επειδή σκοπός της αφενός είναι να κατηχήσει και αφετέρου να παρακινήσει προς προσευχή τους ακροατές- πιστούς, θα πρέπει να δίνεται βαρύτητα και στη σωστή απόδοση του κειμένου ώστε ο ψάλτης να ανταποκρίνεται στο ρόλο του. Άποψη μου είναι ότι όπως όταν μιλάμε τονίζουμε και επιτονίζουμε σωστά και αυτό το μαθαίνουμε φυσιολογικά ,έτσι και όταν ψάλλουμε θα πρέπει με την σωστή προσαρμογή του μέλους να αποδίδουμε και το νόημα του ύμνου ώστε ο πιστός να καταλαβαίνει αυτό που ακούει. Αυτό όμως είναι κάτι που το διδασκόμαστε ή το ανακαλύπτουμε. π.χ οι περισσότεροι που έχω ακούσει ψάλλουν "ο Μονογενήσιος " δεν υπάρχει τέτοια λέξη στην ελληνική γλώσσα. είναι ο Μονογενής υιός. πώς όμως θα αποδοθεί το νόημα, όταν ανάμεσα στις δύο λεξούλες πάρουμε μια κλεφτή αναπνοή. για να το κάνουμε όμως αυτό θα πρέπει πρώτα να έχουμε προβληματιστεί πάνω στο νόημα του κειμένου. ή στον ίδιο ύμνο λένε 'είσων της αγίας τριάδος " Χιλιάδες για μη πω εκατομμύρια τέτοια λάθη από παπάδες και ψάλτες οι οποίοι μάλιστα είναι και δάσκαλοι της ψαλτικής. Κάποτε ένας παπάς στο ¨Τηπερμάχο¨
Χαχα ! μέτρησα 17 νοηματικά λάθη, άντε ύστερα ο ακροατής να καταλάβει τι του γίνεται.