1) Περί ανωνυμίας :Ανώνυμος παραμένει όποιος έχει να κρύψει ή δεν παίρνει σοβαρά τα ίδια του τα γραφόμενα ή είναι απλώς φαρσέρ.
2) Μάθαμε από τον Δομέστικο σήμερα ότι: «Οι συμπεριφορές, οι θέσεις και το ήθος στὸ ιντερνετ είναι αστεία πράγματα». Εύγε, Βravo κι Άφεριμ! Και για τις άλλες πλευρές του βίου μας ισχύει άραγε το ίδιο;
3) Σοβαρά παίρνω τη μουσική. «Σακελλαριδικός» εν προκειμένω δεν είμαι. Ούτε «Σμυρναϊκός», ούτε «Αθηναϊκός», ούτε «Καραϊκός» κλπ Το λεγόμενο πατριαρχικό ύφος επικροτώ και πασχίζω να ακολουθώ ψάλλων με τις ασήμαντες δυνάμεις μου. Σέβομαι όμως και δεν πολεμώ τους μουσικώς «άλλους». Και όχι μόνον: Τρυγώ και κλέβω από όλα. «Όλα τα άνθη έχουν το άρωμά τους». Τρελαίνομαι όταν βλέπω μουσικούς «οπαδούς» να επιτίθενται με μένος και μισαλλοδοξία εναντίον αλλήλων. Τρελαίνομαι όταν βλέπω κρυφές μουσικές «εξουσίες» να επιχειρούν το εκφοβισμό και το «ψάρωμα» και την εξαναγκασμένη επαναδιαμόρφωση των πάντων κατά την «αλήθεια» τους. Έχω τέλος την αφέλεια να πιστεύω στην ανταλλαγή φορτίων και εμπειρίας μεταξύ υφών, σχολών και τάσεων. Πιστεύω στη συνεννόηση που αφομοιώνει δημιουργικά και σε κλίμα λατρευτικώς νοούμενης αγάπης. Δεν πιστεύω στην εξάλειψη του "ύφους" στη μουσική αλλά στα συγκοινωνούντα δοχεία ύφους, διατηρουμένης της ταυτότητος ενός εκάστου. Από όλα έχει να πάρει ο μουσικός, αρκεί να ξέρει πώς. Δέχομαι επίσης ότι η μουσική πρέπει να προχωρεί. Αν αγνοήσει την παράδοσή της κι ό,τι διασώθηκε από το χθές, χάνει και χάνεται. Το ίδιο παθαίνει κι όταν ταυτίζει το μέλλον με το παρελθόν και στραφεί ανάποδα, δηλ. προς τις ρίζες αντί απλώς να αντλεί απ’ αυτές. Οι Πετρομανίες και όποιες κλασσικομανίες, οι Ναυπλιωτομανίες-Πριγγομανίες-Στανιτσομανίες και εν γένει οι δασκαλομανίες, οι Σακελλαριδομανίες & Περιστερομανίες και αναθεωρητομανίες εν γένει οδηγούν κάπου αλλού από την ειδωλοποίηση της κάθε μιας ρίζας και τη φαντασίωση επιστροφής σ’ αυτή; Γι’ αυτό μιλώ για μουσικό φονταμενταλισμό. Ας αφήσουμε τη μουσική να αναπνέει και να πορεύεται κατά τους δικούς της μυστικούς νόμους, σαν το φυτό που συνδεδεμένο με τη ρίζα του μεγαλώνει κι εξελίσσεται κι ό,τι προκύψει– γι’ αυτό γκαρίζω σε σημείο παρεξηγήσεως για «ελευθερία». Τώρα, ποιος φοβάται την ελευθερία στην τέχνη, το δείχνει ο ίδιος. Και πάνω απ' όλα: Η μουσική είναι ζωντανή όταν συγκινεί. Όταν δονεί και χορδίζει την ψυχή, όταν ευφραίνει, μεταρσιώνει και -γιατί όχι;-αγιάζει.
Καλημέρα και καλό μήνα, ευχές στους εορτάζοντες (Αγίων Αναργύρων σήμερα} και καλή δύναμη στο αναλόγιο της Κυριακής.
Συγγνώμη αν παραφέρθηκα ή πίκρανα.