(Δεν σου προσήψα χαρακτηρισμούς, Νικόλαε, να σε προφυλάξω από τη διολίσθηση εκεί επεχείρησα)
Περί απειλών στη μουσική μας, γνωρίζουμε ότι:
Ο Θεόκλητος Φαρμακίδης θεωρούσε τη βυζαντινή μουσική απειλή και "Τουρκοκρατία". Ο Ιερώνυμος Κοτσώνης, λίγο πιο διπλωματικά, "μουσειακόν είδος". Επί το αυτό, διάφοροι πατριάχες και οι περί αυτούς προσεπάθησαν ήδη από το 18ο αιώνα να φέρουν τετραφωνία. Ο Σακελλαρίδης θεωρούσε τη βυζ. μουσική σκουριασμένο άγαλμα, όπου σκουριά και απειλή ήταν το ανατολικό στοιχείο της πάλι. Διάφοροι προσπαθούσαν να καθαρίσουν τη μουσική στην Πόλη από τη "βεζυροφωνία". Ο Καράς θεωρούσε απειλή όχι μόνον το Σακελλαρίδη αλλά και το όλο φιλοδυτικό εκκλησιαστικό κλίμα των αρχών του 20ου αιώνα κι είχε πεί στο Χρυσόστομο Παπαδόπουλο "θα αφιερώσω τη ζωή μου να σε πολεμήσω". Στη συνέχεια είδε ως απειλή τον Περιστέρη και τους ωδειακούς νεοκλασσικιστές της Αθήνας, αλλά και το Ναυπλιώτη και τους επιγόνιυς του. Ο Ψάχος ανέκαθεν έβλεπε ως βασική απειλή το Ναυπλιώτη και τον Ιακωβισμό απο τη μιά και το Σακελλαρίδη από την άλλη. Οι Περιστέρης και Καραμάνης καυχιόντουσαν που καθάρισαν τα στασίδια από την απειλή των Σακελλαριδικών, αλλά θεωρούσαν κι ο ένας τον άλλον ως απειλή. Οι νεοκλασσικιστές της Αθήνας αντιμετώπισαν το Στανίτσα ως την επέλαση της Τουρκιάς. Ο Στανίτσας και οι νεοπατριαρχικοί είδαν ως απειλή τη σχολή Καρά-Αγγελόπυλου και βεβαίως τους κάθε είδους Αθηναίους.
Και ο χορός των απειλών καλά κρατεί. Βγάζει πουθενά όλο αυτό;
Η μουσική είναι ζωντανό σώμα και δε χρειάζεται ούτε κινδυνολογίες ούτε παραδοσιοπληξίες και ψυγεία συντήρησης, ούτε γιατρούς και γύψους και θεραπείες, ούτε αστυνόμους και δικαστές και καδήδες, ούτε τιμητές, ούτε ταλιμπανιστές και φανατισμούς και προπαντός ούτε σωτήρες από κολάσεις. Είναι ομορφιά η μουσική και η ομορφιά είναι ελεύθερη.
Γι' αυτο χρειάζονται "προσπάθειες για ένα καλύτερο παρελθόν".
Γι' αυτό αν και έχω πρότυπα το Ναυπλιώτη, τον Πρίγγο, τον Παναγιωτίδη, τον Καραμάνη κλπ συγκινούμαι και διδάσκομαι από το θαυμασμό του Ανεστιάδη, του Καραμάνη, του Παναγιωτίδη, του Ταλιαδώρου προς το Σακελλαρίδη. Κρύβει πολλά αυτός ο θαυμασμός.
Αλλιώς η παράδοση κινδυνεύει να είναι "ο εγωισμός των απελθόντων και ο συμβιβασμός, η ενοχή των επιζώντων".