Θεωρώ, κατ' αρχήν, ότι στο χώρο της εκκλησίας πρέπει να υπάρχει αλληλοσεβασμός του ιερατικού και λαϊκού στοιχείου. Έπειτα, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και οι συνθήκες που επικρατούν σε ένα ναό. Αν βρισκόμαστε σε ένα εξωκκλήσι μιας επαρχίας ή στο ναό ενός χωριού με έλλειψη ιεροψαλτών, τουλάχιστον ενός εκ των δύο, δεν θα ήταν ανεπίτρεπτο, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν στο Άγιο βήμα ο ιερέας δεν θα ήταν απαραίτητος για μυστικές ευχές μπροστά στην Αγία Τράπεζα, να έβγαινε για να βοηθήσει τον ένα και μοναδικό ψάλτη. Όμως, στις πόλεις, που συνήθως υπάρχει πληρότητα ψαλτών, η ψαλτική παρέμβαση του κλήρου δεν είναι η καλύτερη συμπεριφορά. Υπάρχει η πιθανότητα απόδοσης, στον παρεμβαίνοντα ιερέα, κινήτρων υπεροψίας και ενδεχόμενα υποτίμησης του ιεροψάλτη. Δεν έχει σημασία η ποιότητα των ψαλλομένων τόσο, όσο η από μέρους του ιερέα ετσιθελική, άμεση ή έμμεση προσπάθειά του, να δείξει τις εξαιρετικές ψαλτικές του ικανότητες. Έτσι, χάνεται το ταπεινό φρόνημα που όλους μας πρέπει να μας διακρίνει. Άλλωστε, οι καταπλητικές φωνητικές και ψαλτικές ικανότητες του οποιουδήποτε ιερέα, υπάρχουν ευκαιρίες, να επιδειχθούν και να εντυπωσιάσουν σε διάφορες ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Δεν μας υποχρεώνει κανείς με τη βία να αποδεχτούμε είτε το ιερατικό σχήμα ( για το οποίο απαιτούνται και ορισμένες απαραίτητες προϋποθέσεις) είτε το λαϊκό. Αν είμαστε, αξεπέραστοι ιεροψάλτες στη λαϊκή μας πορεία, ας παραμένουμε για να μας απολαμβάνουν στους ναούς οι ακροατές μας. Δεν χάνεται η ποιότητα και κυρίως η ουσία των ύμνων, αν, οι επιλεγμένοι, κυρίως από τους ιερείς, ψάλτες προσπαθούν με κόπο να αποδώσουν τους ύμνους. Ο Θεός, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, στους ταπεινούς δίνει τη χάρη Του και στους υπερήφανους αντιτάσσεται. Ας μη το λησμονούμε όλοι μας. Τέλος, κάτι, που θα βοηθούσε τις ωραίες και σωστές μελωδίες στους ναούς, θα ήταν η προσπάθεια όλων μας να εκπαιδεύσουμε από την παιδική ηλικία μελλοντικούς καλούς και προσγειωμένους ιεροψάλτες, ώστε στους ναούς μας να μη παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα αλληλοπαρεμβάσεων.