Θέλω εκείνη τη νότα!

nicos

Νικόλαος Κουμαραδιός
"Θέλω εκείνη τη νότα"!

Ή αλλιώς η μανιώδης αναζήτηση της υψηλότερης νότας που μπορεί να αποδώσει το ανθρώπινο μουσικό όργανο...!

Σε ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την Όπερα, ο διάσημος τενόρος Juan Diego Flórez, μίλησε για την λατρεία του κοινού για "εκείνη" την νότα, εννοώντας φυσικά το υψηλό Ντό, που γράφεται στο πεντάγραμμο με τη βοηθητική γραμμή.
Η νότα αυτή αποτελεί για τον τενόρο και το κοινό του, για τον μεν, το εισιτήριο για το αποκλειστικό κλάμπ των "Βασιλέων των υψηλών Ντό", για τους δε, τον λόγο να πληρώνουν το πανάκριβο εισιτήριο στην Όπερα ή τα ρεσιτάλ...
Συνεχίζοντας ο Florez, λέει, ότι εάν η νότα αυτή δεν αποδοθεί ορθά ή με την κατάλληλη στήριξη, που θα έχει ως συνέπεια την φωνητική αστάθεια, το κοινό δεν θα διστάσει να γιουχάρει τον ερμηνευτή, έστω και αν το υπόλοιπο κομμάτι είναι υπέροχο! Από αυτό, δεν γλύτωσε ούτε και ο Παβαρότι...!

Ως γνωστόν, στην Ευρωπαϊκή Φωνητική Μουσική οι Ανδρικές φωνές διαιρούνται κυρίως (διότι υπάρχουν και επί μέρους υποδιαιρέσεις), σε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με τη φωνητική έκταση:
τους βαθύφωνους ή μπάσους, του μεσόφωνους ή βαρύτονους και τους οξύφωνους ή τενόρους.

Και πάλι η ανθρώπινη α-νοησία και ματαιοδοξία δεν έχει τέλος...
οι μεν τενόροι ζηλεύουν τον όγκο της φωνής των βαρύτονων και μπάσων, οι δε βαρύτονοι και μπάσοι τις υψηλές νότες που παράγουν οι υψίφωνοι!

Ο τενόρος, γενικά, έχει φωνητική έκταση απο το Ρε κάτω απο το πεντάγραμμο μέχρι το Λα πάνω από το πεντάγραμμο.
Όμως οι πρωταγωνιστές εκτείνονται συνήθως μέχρι το περίφημο ψηλό Ντό, που έγινε διάσημο από τη γνωστή Άρια "Ah! mes amis, quel jour de fête!" της όπερας του Gaetano Donizetti, La fille du régiment.
Η εν λόγω Άρια, περιλαμβάνει 9 ψηλά Ντό, ο Λ. Παβαρότι, ο οποίος από αυτήν απέκτησε τον τίτλο του "Βασιλιά των ψηλών Ντό", δήλωνε ότι η Άρια αυτή είναι δύσκολη και πριν ακόμα φτάσεις στα ψηλά Ντο...

Στη Βυζαντινή Μουσική επικρατεί λίγο-πολύ παρόμοιο κλίμα του "θέλω εκείνη την νότα".

Παρόλο που δεν εκτείνεται ούτε χρησιμοποιεί τόσο υψηλές νότες, πάντα υπάρχει η δυνατότητα ο επίδοξος "θέλων να εντυπωσιάσει", να καταφύγει στο φτηνό τέχνασμα της υψιφωνίας για να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Και είναι παράδοξο πράγματι στο πως ο απλός ακροατής ή ο ομότεχνος μπορεί να εντυπωσιαστεί από μια υψιφωνία...
Μάλλον είναι ψυχολογικό το θέμα, στη ζωή μας επιδιώκουμε το μεγαλύτερο, το γρηγορότερο, το ισχυρότερο, το..., το...!

Ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Μουσική, όπου οι φωνές είναι επιστημονικά καθορισμένες, είναι καταλυτική η επίδραση της υψιφωνίας! Θέλω εκείνη τη νότα!!

Σαν κάποιους φιλόμουσους, που περιφέρονται στα διάφορα πανηγύρια με το διαπασών ανά χείρας, να μετρούν τις βάσεις που παίρνουν διάσημοι ψάλτες, δίνοντας και αφαιρώντας πόντους, ανάλογα με την βάση του ψαλλόμενου!

Στα διάφορα Άξιον Εστίν, η κατάληξη σε υψιφωνία σε μέλη τα οποία δεν είναι εξ αρχής επτάφωνα, θυμίζει τα θεατρικά έργα στα οποία το όποιο οστεώδες σενάριο πρέπει να εμπλουτιστεί με γυμνό για να πουλήσει...

Πόσοι και πόσοι έχασαν την φωνή τους απο ματαιοδοξία, κυνηγώντας "εκείνη τη νότα"!!
Οπερατικοί τραγουδιστές οι οποίοι έπαιρναν ρόλους οι οποίοι δεν ταίριαζαν στη φωνή τους, κορυφαίοι ψάλτες οι οποίοι στο κυνήγι της υψιφωνίας και της ικανοποίησης των περιφερόμενων "φιλομούσων" -που τις περισσότερες φορές οι γνώσεις τους περί μουσικής είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων, θεωρητικές...!

Κρίνουμε πάντα από το περιτύλιγμα, κανείς δεν ασχολείται με το περιεχόμενο...από την εμφάνιση και όχι από την ουσία...προτιμάμε να τρέχουμε αλλά όχι να στεκόμαστε...να είμαστε ετοιμόλογοι αλλά όχι συλλογιστές...διαβάζουμε περιοδικά και όχι βιβλία...βλέπουμε τηλεόραση από το να πηγαίνουμε στο θέατρο...

Ήδη η παρακμή είχε αρχίσει από την εποχή του Πλάτωνα, όπως μαρτυρεί ο ίδιος στα έργα του:

"...Από τις αρετές των ανθρώπων, η φρονιμάδα θα παρουσιάζεται τώρα ως ανανδρία, το αίσθημα της ντροπής ηλιθιότητα, ενώ η αυτοσυγκράτηση και το μέτρο θα εκλαμβάνονται ως εκδήλωση χωριατιάς και τσιγκουνιάς. Έτσι φωλιάζουν στη ψυχή η υπεροψία, η αναρχία, η ασωτία, η ξεδιαντροπιά κ.λπ., με συνέπεια ο λιτά περιορισμένος νέος να αποχαλινώνεται. Οι νέες επιθυμίες τον οδηγούν σε αναζήτηση νέων ηδονών, στη γυμναστική, στην ενασχόληση με τη φιλοσοφία, την πολιτική, στις επιχειρήσεις, άλλοτε εδώ και άλλοτε εκεί. Αυτή η πανίσχυρη πια πολυπραγμοσύνη κάνει τον άνθρωπο ωραίο και παρδαλό σαν την πόλη του."
 
Last edited:

Pappous43

Παλαιό Μέλος
....
Και πάλι η ανθρώπινη ανοησία και ματαιοδοξία δεν έχει τέλος...
....
ο επίδοξος "θέλων να εντυπωσιάσει", να καταφύγει στο φτηνό τέχνασμα της υψιφωνίας για να κερδίσει εντυπώσεις.

Ἔχετε ἀπόλυτον δίκαιον Κύριε Κουμαραδιέ.
Ὁ σκοπός τῆς ἑκκλησιαστικῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς είς τόν Ἱ.Ναόν εἶναι

-Κατάνυξις,
-Ψαλλομένη Προσευχή/παράκλησις.

Καί εἰς τά δύο αύτά δέν ἁρμόζουν αἱ ματαιοδοξίαι ἐν ὑψιφωνίαις κ.ο.κ.
 
Last edited:

dimitris

Παλαιό Μέλος
Καί αὐτοκίνητο νά εἶναι ἀν τό στροφόμετρο πάει συνέχεια στό κόκκινο σημαίνει ὅτι ὁ ὀδηγός εἶναι ἄσχετος ἤ νεαρός.
Σέ ὅλα τά μουσικά ὄργανα καί στήν φωνή ὑπάρχουν χοντρές καί ψιλές χορδές. Μπάσες καί πρίμες ἀντίστοιχα.
Ὑπάρχει καί τό ἠχεῖο ἐπίσης , μύτη καί στοματική κοιλότητα στόν ἄνθρωπο πού εἶναι τόσο διαφορετικά στόν καθένα ὅσο καί το DNA ἤ τό δακτυλικό ἀποτύπωμα.
Τό νά προσπαθοῦμε λοιπόν νά μιμηθοῦμε κάποιον εἰδικά στά ὕψη καί τά βάθη ἀλλά καί στήν χροιά τῆς φωνῆς εἶναι ἀφύσικο καί ἀκατόρθωτο.
Βασανίζουμε τό αὐτί τοῦ ἀκροατή. Φαλτσάρουμε καταπονώντας τό ἐργαλείο τῆς φωνῆς.

Τεχνικές, διαστήματα κλπ καί μόνο αὐτά μέ ἄνεση καί κατάνυξη, πιστεύω.
 

Laosynaktis

Παλαιό Μέλος
Τὸν ἥλιον κρύψαντα τᾶς ἰδῖας ἀκτίνας καὶ τὸ παραπέτασμα τοῦ θεάτρου διανοιχθὲν τῇ τοῦ ἔργου ἐνάρξει
ὁ θαυμαστὴς θεασάμενος προσῆλθε τῷ Τενόρῳ καὶ καθικετεύει λέγων.

Δός μοι τοῦτον τὸν φθόγγον, ὃν ἐκ βρέφους ἐπόθουν, ἅμ᾽ ἀφίχθην ἐν κόσμῳ.
Δός μοι τοῦτον τὸν φθόγγον, ὂν μουσόφιλοι λυσσῶντες ἐπιθυμοῦσιν καὶ μόνον.
Δός μοι τοῦτον τὸν φθόγγον, ὂν ξενίζομαι ἀκούειν τοῦ ὑψίστου τὸ ξένον.
Δός μοι τοῦτον τὸν φθόγγον, ὅς ποιεῖ ὀξυνίζειν τοὺς ἰχθῦς τοὺς ἀφώνους
Δός μοι τοῦτον τὸν φθόγγον, ὂν οἱ μπάσσοι τῷ φθόνῳ ἀπηξίωσαν, οἴμοι!
Δός μοι τοῦτον τὸν φθόγγον, ἴνα λάμψω προσώπῳ, ὃς εἰς ὕψος πετᾶται καὶ κάτω οὐκ ἐκκλίνει
Δός μοι τοῦτον τὸν φθόγγον, ὂν τις ποτ᾽ ἀκούσας ἐκφωνηθέντα, ἐβόα:

Ὦ Τενόρε καὶ Θεέ μου, εἰ καὶ τὰ ὦτα τιτρώσκομαι καὶ καρδίαν τρομάσσομαι τὸ Δο αὐτὸ ἀκούων, ἀλλὰ ταύτῃ τῇ ἀναβάσει θαρρῶν σὲ μεγαλύνω.

Καὶ τοῦτοις τοίνυν τοῖς λόγοις, εὐχαριστῶν τῷ Τενόρῳ, ὁ δαήμων λαμβάνει τοῦ Τενόρου τὸν φθόγγον, ὃν καὶ φόβῳ ἐν ἀρχείῳ ἐνειλήσας ἐμπιθρίῳ κατέθετο ἐν σιδίῳ τὸν παρέχοντα εὐφροσύνην αἰώνιον
καὶ τὸ μέγα ἔλεος.
 
Τὸν ἥλιον κρύψαντα τᾶς ἰδῖας ἀκτίνας καὶ τὸ παραπέτασμα τοῦ θεάτρου διανοιχθὲν τῇ τοῦ ἔργου ἐνάρξει
ὁ θαυμαστὴς θεασάμενος προσῆλθε τῷ Τενόρῳ καὶ καθικετεύει λέγων.

Δός μοι τοῦτον τὸν φθόγγον, ὃν ἐκ βρέφους ἐπόθουν, ἅμ᾽ ἀφίχθην ἐν κόσμῳ.
Δός μοι τοῦτον τὸν φθόγγον, ὂν μουσόφιλοι λυσσῶντες ἐπιθυμοῦσιν καὶ μόνον.
Δός μοι τοῦτον τὸν φθόγγον, ὂν ξενίζομαι ἀκούειν τοῦ ὑψίστου τὸ ξένον.
Δός μοι τοῦτον τὸν φθόγγον, ὅς ποιεῖ ὀξυνίζειν τοὺς ἰχθῦς τοὺς ἀφώνους
Δός μοι τοῦτον τὸν φθόγγον, ὂν οἱ μπάσσοι τῷ φθόνῳ ἀπηξίωσαν, οἴμοι!
Δός μοι τοῦτον τὸν φθόγγον, ἴνα λάμψω προσώπῳ, ὃς εἰς ὕψος πετᾶται καὶ κάτω οὐκ ἐκκλίνει
Δός μοι τοῦτον τὸν φθόγγον, ὂν τις ποτ᾽ ἀκούσας ἐκφωνηθέντα, ἐβόα:

Ὦ Τενόρε καὶ Θεέ μου, εἰ καὶ τὰ ὦτα τιτρώσκομαι καὶ καρδίαν τρομάσσομαι τὸ Δο αὐτὸ ἀκούων, ἀλλὰ ταύτῃ τῇ ἀναβάσει θαρρῶν σὲ μεγαλύνω.

Καὶ τοῦτοις τοίνυν τοῖς λόγοις, εὐχαριστῶν τῷ Τενόρῳ, ὁ δαήμων λαμβάνει τοῦ Τενόρου τὸν φθόγγον, ὃν καὶ φόβῳ ἐν ἀρχείῳ ἐνειλήσας ἐμπιθρίῳ κατέθετο ἐν σιδίῳ τὸν παρέχοντα εὐφροσύνην αἰώνιον
καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Έγραψες πάλι...
 

EIRYK EMNOSHELE

Qu'est-ce que je ferais sans toi?
Διάβασα προσεχτικά τα γραφόμενα αυτού του νήματος κι έχω κάπως διαφορετική θέση.

Δηλαδή ορισμένες φορές μπορεί να είναι τα πράγματα όπως τα γράφετε. Ασφαλώς, αλλά όχι πάντα και ενδεχομένως σε αρκετές περιπτώσεις η αιτία να μην είναι αυτή που αναφέρετε εδώ.

Ο ψάλτης όταν ψάλλει σε ψιλές νότες δε σημαίνει αυτομάτως πως το κάνει για να φανεί στο εκκλησίασμα, για να ξεχωρίσει, για να λάβει συγχαρητήρια, κ.ο.κ.
Δηλαδή εκείνη η νότα που αναφέρει το άρθρο εδώ, δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά έρχεται ως αποτέλεσμα της εσωτερικής του κατάστασης. Ψυχοσωματικής ασφαλώς γιατί και να ποθεί κανείς να ψάλλει όσο καλύτερα μπορεί και δυνατά και ψιλά χωρίς να αλλοιώνεται το άκουσμα αν το σώμα δε βοηθά δε γίνεται εφικτό.

Η ψαλτική πέρα από προσευχή είναι επίσης και ένας τρόπος έκφρασης. Άσχετα αν πρέπει ή όχι, πάντως είναι φυσιολογικό, είναι ανθρώπινο, κάποιος που κατέχει μια τέχνη, αν νιώθει πιεσμένος για χίλιους δυο λόγους, χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας άλλωστε, να εκφράζεται μέσα από αυτή.

Όπως υπάρχουν παιδιά που βλέπουμε στο youtube για παράδειγμα, λόγω όχι μόνο των γνωστών δυσκολιών της ζωής, αλλά και επειδή νιώθουν μέσα τους δυνάμεις τόσες που αν μπορούσαν θα πετούσαν ακόμα, βρίσκουν διέξοδο κάνοντας τα απίστευτα τολμηρά πράγματα χρησιμοποιώντας το σώμα τους και έχουν φτάσει σε κατάσταση που θα τους ζήλευαν ακόμα και κορυφαίοι επαγγελματίες αθλητές, έτσι και ο ψάλτης χρησιμοποιεί τη φωνή του, τις γνώσεις του, την εμπειρία του, την τέχνη του για να ελευθερωθεί αλλά και να ελευθερώσει αυτή την εσωτερική του ενέργεια, έμμεσα χωρίς να είναι κι εδώ αυτοσκοπός.
Και ευτυχώς όποτε το κατορθώνει νιώθει αυτή την πολυπόθητη εσωτερική ικανοποίηση, όχι επειδή έψαλε εκείνη τη νότα, μπορεί ούτε καν να τη μέτρησε, ας την έφτασε, αλλά επειδή μπόρεσε και εκφράστηκε. Επειδή αγωνίστηκε και πέτυχε καλύτερους χρόνους παρότι δεν είχε βάλει τέτοιο σκοπό. Δε μιλάμε δηλαδή για εκτόνωση, δε πας στο αναλόγιό σου για να εκτονωθείς, αλλά αυτό που λέμε είναι πως δίνεσαι σώμα και ψυχή σ αυτό που κάνεις, με όποιες δυνάμεις έχεις και έτσι επιτυγχάνεται όσο γίνεται καλύτερο αποτέλεσμα που τις περισσότερες φορές ικανοποιεί και το εκκλησίασμα και τον ψάλτη.
Έτσι νομίζω πως δεν θα πρέπει πάντα να είμαστε απόλυτοι στα συμπεράσματά μας όταν ακούμε κάποιον να χτυπά εκείνη τη νότα ή την αμέσως προηγούμενη. Ποικίλουν οι λόγοι πιστεύω.
 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Διάβασα προσεχτικά τα γραφόμενα αυτού του νήματος κι έχω κάπως διαφορετική θέση.

Δηλαδή ορισμένες φορές μπορεί να είναι τα πράγματα όπως τα γράφετε. Ασφαλώς, αλλά όχι πάντα και ενδεχομένως σε αρκετές περιπτώσεις η αιτία να μην είναι αυτή που αναφέρετε εδώ.

Ο ψάλτης όταν ψάλλει σε ψιλές νότες δε σημαίνει αυτομάτως πως το κάνει για να φανεί στο εκκλησίασμα, για να ξεχωρίσει, για να λάβει συγχαρητήρια, κ.ο.κ.
Δηλαδή εκείνη η νότα που αναφέρει το άρθρο εδώ, δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά έρχεται ως αποτέλεσμα της εσωτερικής του κατάστασης. Ψυχοσωματικής ασφαλώς γιατί και να ποθεί κανείς να ψάλλει όσο καλύτερα μπορεί και δυνατά και ψιλά χωρίς να αλλοιώνεται το άκουσμα αν το σώμα δε βοηθά δε γίνεται εφικτό.

Η ψαλτική πέρα από προσευχή είναι επίσης και ένας τρόπος έκφρασης. Άσχετα αν πρέπει ή όχι, πάντως είναι φυσιολογικό, είναι ανθρώπινο, κάποιος που κατέχει μια τέχνη, αν νιώθει πιεσμένος για χίλιους δυο λόγους, χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας άλλωστε, να εκφράζεται μέσα από αυτή.

Όπως υπάρχουν παιδιά που βλέπουμε στο youtube για παράδειγμα, λόγω όχι μόνο των γνωστών δυσκολιών της ζωής, αλλά και επειδή νιώθουν μέσα τους δυνάμεις τόσες που αν μπορούσαν θα πετούσαν ακόμα, βρίσκουν διέξοδο κάνοντας τα απίστευτα τολμηρά πράγματα χρησιμοποιώντας το σώμα τους και έχουν φτάσει σε κατάσταση που θα τους ζήλευαν ακόμα και κορυφαίοι επαγγελματίες αθλητές, έτσι και ο ψάλτης χρησιμοποιεί τη φωνή του, τις γνώσεις του, την εμπειρία του, την τέχνη του για να ελευθερωθεί αλλά και να ελευθερώσει αυτή την εσωτερική του ενέργεια, έμμεσα χωρίς να είναι κι εδώ αυτοσκοπός.
Και ευτυχώς όποτε το κατορθώνει νιώθει αυτή την πολυπόθητη εσωτερική ικανοποίηση, όχι επειδή έψαλε εκείνη τη νότα, μπορεί ούτε καν να τη μέτρησε, ας την έφτασε, αλλά επειδή μπόρεσε και εκφράστηκε. Επειδή αγωνίστηκε και πέτυχε καλύτερους χρόνους παρότι δεν είχε βάλει τέτοιο σκοπό. Δε μιλάμε δηλαδή για εκτόνωση, δε πας στο αναλόγιό σου για να εκτονωθείς, αλλά αυτό που λέμε είναι πως δίνεσαι σώμα και ψυχή σ αυτό που κάνεις, με όποιες δυνάμεις έχεις και έτσι επιτυγχάνεται όσο γίνεται καλύτερο αποτέλεσμα που τις περισσότερες φορές ικανοποιεί και το εκκλησίασμα και τον ψάλτη.
Έτσι νομίζω πως δεν θα πρέπει πάντα να είμαστε απόλυτοι στα συμπεράσματά μας όταν ακούμε κάποιον να χτυπά εκείνη τη νότα ή την αμέσως προηγούμενη. Ποικίλουν οι λόγοι πιστεύω.

Ὅταν χτυπᾶς τὴν ὑψιφωνία, γράψε τὸν ἑυατό σου κι ἄκου τον μετά. Ἄν σ' ἀρέσει τὸ ψαλτικὸ ἀποτέλεσμα, ξανακάν' το ...

Πάντως ἀπὸ τὴν δική μου ἐμπειρία, ἡ ὑψιφωνία εἶναι προετοιμασμένη 9 στὶς 10 φορές καὶ ὄχι ἀποτέλεσμα δῆθεν ψυχικῆς ἀνάτασης, ἀλλὰ προϊὸν ... ψαλτόλυσσας.

Καλὸ εἶναι νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τ' ὄνομά τους ...
 

PanagiotisK

ως άνωθεν^
Ὅταν χτυπᾶς τὴν ὑψιφωνία, γράψε τὸν ἑυατό σου κι ἄκου τον μετά. Ἄν σ' ἀρέσει τὸ ψαλτικὸ ἀποτέλεσμα, ξανακάν' το ...

Πάντως ἀπὸ τὴν δική μου ἐμπειρία, ἡ ὑψιφωνία εἶναι προετοιμασμένη 9 στὶς 10 φορές καὶ ὄχι ἀποτέλεσμα δῆθεν ψυχικῆς ἀνάτασης, ἀλλὰ προϊὸν ... ψαλτόλυσσας.

Καλὸ εἶναι νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τ' ὄνομά τους ...

"εμπειρία";
 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
"εμπειρία";

Καὶ σὰν ψάλτης ἀπὸ ζερβὰ καὶ ἀπὸ δεξιὰ -ἀναλόγως τὴν συγκυρία καὶ τὸν μισθό- καὶ σὰν ἀκροατής.

Κι ὅποτε ἔκανα ὑψιφωνία προσωπικὰ, ἐνῶ τὸ δικαιολόγησα ὡς μεράκι καὶ πάθος, ἐν τούτοις δὲν ἦταν παρὰ ἐπίδειξη φωνῆς, ἀκόμη κι ἄν τὸ ἶσο ἦταν κατάλληλο καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἰκανό.

Ποτὲ πλέον δὲν κάνω ὑψιφωνία, παρὰ μόνο ὅπου ἀπαιτεῖται ἀπὸ τὸ μάθημα καὶ ὄχι ἐπιτηδευμένα, ἁπλὰ ἀκολουθῶ τὴν μουσικὴ γραμμή, χωρὶς κορόνες, τρέμολα κτλ.

Ἄμα βρεθῶ σὲ κανὰ τραπέζι φιλικὸ μὲ ἄλλους συναδέλφους καὶ καλὴ ρακὶ, διπλοβρασμένη, θὰ πῶ ἅμα λάχει τ' ἀμανεδάκι μου, θὰ βγάλω τὸ μεράκι, θὰ μοῦ φύγει ὁ σεβντᾶς. Προσωπική ἄποψη πάντα, μὲ σεβασμὸ σὲ συναδέλφους, ποὺ εἶναι πολὺ καλύτεροί μου καὶ πιθανότατα βγάζουν ὑψιφωνία μὲ ἰκανότερο τρόπο.
 

Greekψαλτης

Ψαλῶ τῶ Θεῶ μου, ἕως ὑπάρχω.
Ὅταν χτυπᾶς τὴν ὑψιφωνία, γράψε τὸν ἑυατό σου κι ἄκου τον μετά. Ἄν σ' ἀρέσει τὸ ψαλτικὸ ἀποτέλεσμα, ξανακάν' το ...

Σωστότατη παρατήρηση κ' γενικά καλό είναι να γράφουμε τον εαυτό μας κ΄ ν'ακούμε τι λέμε.
Πάντως ἀπὸ τὴν δική μου ἐμπειρία, ἡ ὑψιφωνία εἶναι προετοιμασμένη 9 στὶς 10 φορές καὶ ὄχι ἀποτέλεσμα δῆθεν ψυχικῆς ἀνάτασης, ἀλλὰ προϊὸν ... ψαλτόλυσσας.

Κ' ναι κ' όχι, εξαρτάται. Αλλα πρέπει να ορίσουμε κάποια στιγμή το τι σημαίνει υψιφωνία. Δηλ, σε μαθήματα οπως το αυριανό ιδιόμελο (Ο τον Αμπελώνα) το οποίο χτυπά ανω Δι δεν πρέπει να πιάσουμε τη νότα εφ'όσον μπορούμε? Θεωρείται επίδειξη? Ή μήπως θα πρέπει να πιάνουμε τα μαθήματα 10 φωνες κάτω επειδή κάποιοι (κ' δεν αναφέρομαι σ'εσένα) έχουν ως ψαλτικά πρότυπα τα νανουρίσματα κάποιων?
Καλὸ εἶναι νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τ' ὄνομά τους ...
Πάντα!
 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Σωστότατη παρατήρηση κ' γενικά καλό είναι να γράφουμε τον εαυτό μας κ΄ ν'ακούμε τι λέμε.
[/SIZE][/FONT]
Κ' ναι κ' όχι, εξαρτάται. Αλλα πρέπει να ορίσουμε κάποια στιγμή το τι σημαίνει υψιφωνία. Δηλ, σε μαθήματα οπως το αυριανό ιδιόμελο (Ο τον Αμπελώνα) το οποίο χτυπά ανω Δι δεν πρέπει να πιάσουμε τη νότα εφ'όσον μπορούμε? Θεωρείται επίδειξη? Ή μήπως θα πρέπει να πιάνουμε τα μαθήματα 10 φωνες κάτω επειδή κάποιοι (κ' δεν αναφέρομαι σ'εσένα) έχουν ως ψαλτικά πρότυπα τα νανουρίσματα κάποιων?

Πάντα!

ἔγραψα παραπάνω

«...ὅπου ἀπαιτεῖται ἀπὸ τὸ μάθημα καὶ ὄχι ἐπιτηδευμένα, ἁπλὰ ἀκολουθῶ τὴν μουσικὴ γραμμή, χωρὶς κορόνες, τρέμολα κτλ.»
 

PavlosKouris

Pavlos Papadopaidi
"Θέλω εκείνη τη νότα"!

Ή αλλιώς η μανιώδης αναζήτηση της υψηλότερης νότας που μπορεί να αποδώσει το ανθρώπινο μουσικό όργανο...!

Σε ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την Όπερα, ο διάσημος τενόρος Juan Diego Flórez, μίλησε για την λατρεία του κοινού για "εκείνη" την νότα, εννοώντας φυσικά το υψηλό Ντό, που γράφεται στο πεντάγραμμο με τη βοηθητική γραμμή.
Η νότα αυτή αποτελεί για τον τενόρο και το κοινό του, για τον μεν, το εισιτήριο για το αποκλειστικό κλάμπ των "Βασιλέων των υψηλών Ντό", για τους δε, τον λόγο να πληρώνουν το πανάκριβο εισιτήριο στην Όπερα ή τα ρεσιτάλ...
Συνεχίζοντας ο Florez, λέει, ότι εάν η νότα αυτή δεν αποδοθεί ορθά ή με την κατάλληλη στήριξη, που θα έχει ως συνέπεια την φωνητική αστάθεια, το κοινό δεν θα διστάσει να γιουχάρει τον ερμηνευτή, έστω και αν το υπόλοιπο κομμάτι είναι υπέροχο! Από αυτό, δεν γλύτωσε ούτε και ο Παβαρότι...!

Ως γνωστόν, στην Ευρωπαϊκή Φωνητική Μουσική οι Ανδρικές φωνές διαιρούνται κυρίως (διότι υπάρχουν και επί μέρους υποδιαιρέσεις), σε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με τη φωνητική έκταση:
τους βαθύφωνους ή μπάσους, του μεσόφωνους ή βαρύτονους και τους οξύφωνους ή τενόρους.

Και πάλι η ανθρώπινη α-νοησία και ματαιοδοξία δεν έχει τέλος...
οι μεν τενόροι ζηλεύουν τον όγκο της φωνής των βαρύτονων και μπάσων, οι δε βαρύτονοι και μπάσοι τις υψηλές νότες που παράγουν οι υψίφωνοι!

Ο τενόρος, γενικά, έχει φωνητική έκταση απο το Ρε κάτω απο το πεντάγραμμο μέχρι το Λα πάνω από το πεντάγραμμο.
Όμως οι πρωταγωνιστές εκτείνονται συνήθως μέχρι το περίφημο ψηλό Ντό, που έγινε διάσημο από τη γνωστή Άρια "Ah! mes amis, quel jour de fête!" της όπερας του Gaetano Donizetti, La fille du régiment.
Η εν λόγω Άρια, περιλαμβάνει 9 ψηλά Ντό, ο Λ. Παβαρότι, ο οποίος από αυτήν απέκτησε τον τίτλο του "Βασιλιά των ψηλών Ντό", δήλωνε ότι η Άρια αυτή είναι δύσκολη και πριν ακόμα φτάσεις στα ψηλά Ντο...

Στη Βυζαντινή Μουσική επικρατεί λίγο-πολύ παρόμοιο κλίμα του "θέλω εκείνη την νότα".

Παρόλο που δεν εκτείνεται ούτε χρησιμοποιεί τόσο υψηλές νότες, πάντα υπάρχει η δυνατότητα ο επίδοξος "θέλων να εντυπωσιάσει", να καταφύγει στο φτηνό τέχνασμα της υψιφωνίας για να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Και είναι παράδοξο πράγματι στο πως ο απλός ακροατής ή ο ομότεχνος μπορεί να εντυπωσιαστεί από μια υψιφωνία...
Μάλλον είναι ψυχολογικό το θέμα, στη ζωή μας επιδιώκουμε το μεγαλύτερο, το γρηγορότερο, το ισχυρότερο, το..., το...!

Ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Μουσική, όπου οι φωνές είναι επιστημονικά καθορισμένες, είναι καταλυτική η επίδραση της υψιφωνίας! Θέλω εκείνη τη νότα!!

Σαν κάποιους φιλόμουσους, που περιφέρονται στα διάφορα πανηγύρια με το διαπασών ανά χείρας, να μετρούν τις βάσεις που παίρνουν διάσημοι ψάλτες, δίνοντας και αφαιρώντας πόντους, ανάλογα με την βάση του ψαλλόμενου!

Στα διάφορα Άξιον Εστίν, η κατάληξη σε υψιφωνία σε μέλη τα οποία δεν είναι εξ αρχής επτάφωνα, θυμίζει τα θεατρικά έργα στα οποία το όποιο οστεώδες σενάριο πρέπει να εμπλουτιστεί με γυμνό για να πουλήσει...

Πόσοι και πόσοι έχασαν την φωνή τους απο ματαιοδοξία, κυνηγώντας "εκείνη τη νότα"!!
Οπερατικοί τραγουδιστές οι οποίοι έπαιρναν ρόλους οι οποίοι δεν ταίριαζαν στη φωνή τους, κορυφαίοι ψάλτες οι οποίοι στο κυνήγι της υψιφωνίας και της ικανοποίησης των περιφερόμενων "φιλομούσων" -που τις περισσότερες φορές οι γνώσεις τους περί μουσικής είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων, θεωρητικές...!

Κρίνουμε πάντα από το περιτύλιγμα, κανείς δεν ασχολείται με το περιεχόμενο...από την εμφάνιση και όχι από την ουσία...προτιμάμε να τρέχουμε αλλά όχι να στεκόμαστε...να είμαστε ετοιμόλογοι αλλά όχι συλλογιστές...διαβάζουμε περιοδικά και όχι βιβλία...βλέπουμε τηλεόραση από το να πηγαίνουμε στο θέατρο...

Ήδη η παρακμή είχε αρχίσει από την εποχή του Πλάτωνα, όπως μαρτυρεί ο ίδιος στα έργα του:

"...Από τις αρετές των ανθρώπων, η φρονιμάδα θα παρουσιάζεται τώρα ως ανανδρία, το αίσθημα της ντροπής ηλιθιότητα, ενώ η αυτοσυγκράτηση και το μέτρο θα εκλαμβάνονται ως εκδήλωση χωριατιάς και τσιγκουνιάς. Έτσι φωλιάζουν στη ψυχή η υπεροψία, η αναρχία, η ασωτία, η ξεδιαντροπιά κ.λπ., με συνέπεια ο λιτά περιορισμένος νέος να αποχαλινώνεται. Οι νέες επιθυμίες τον οδηγούν σε αναζήτηση νέων ηδονών, στη γυμναστική, στην ενασχόληση με τη φιλοσοφία, την πολιτική, στις επιχειρήσεις, άλλοτε εδώ και άλλοτε εκεί. Αυτή η πανίσχυρη πια πολυπραγμοσύνη κάνει τον άνθρωπο ωραίο και παρδαλό σαν την πόλη του."

Είναι μια προσέγγιση ΠΟΛΥ ενδιαφέρουσα κ με
ψήγματα αλήθειας...όσοι ασχολούμαστε χρόνια
με το αναλόγιο (προσωπικά ναι το έχω κάνει) μιας
πιάνει μια μανία κατά καιρούς κ αρχίζουμε το κυνήγι
του ψηλότερου φθόγγου... Πολλοί οι λόγοι.
Ίσως το νεαρό της ηλικίας, ο κάλος στον εγκέφαλο,
ο λαμπαδάριος που έχει κέφια, ο ιερέας που λέει το
κοντάκιον 4 (ναι όπως το ακούτε) φωνές πανω κ είναι
δίχορο, ο φιλοξενούμενος που σε "μπριζώνει"...
ουουουυυ πολλοί (κ καλά) λόγοι.
Όμως περνώντας
ο καιρός κ..."ωριμάζοντας" καταλαβαίνεις ότι:
1. Μεγαλώνεις
2. Δεν ζεις ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ απο το ψαλτήρι
οπότε κ δεν απαιτείται συνεχής σταθερότητα
στην έκτασή σου
3. Συντήρηση για να μην τραυματίσεις το όργανο
4. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι όποιος
"σκούζει" για το πανω Ζω ή Νη είναι κ ψαλτάρα
Ωραίο θέμα με πολλές προσεγγίσεις κ προεκτάσεις
που θα είναι ενδιαφέρουσες.
 

EIRYK EMNOSHELE

Qu'est-ce que je ferais sans toi?
... ο φιλοξενούμενος που σε "μπριζώνει"...

Αυτό και μονο του ίσως να είναι και ενα ξεχωριστό θέμα :)
Οντως οποτε καμια φορά έρχεται στο αναλόγιο κάποιος γνωστός ψάλτης η και άγνωστος αλλά βλέπεις πως κατέχει καλά τη ψαλτική, πραγματικα σε μπριζωνει όπως έγραψες, δηλαδή προσπαθείς να ψαλλεις όσο καλύτερα μπορείς.
Νομιζω πως αυτό συμβαίνει επειδή σου ανοίγει η διάθεση επειδή χαίρεσαι που βλέπεις έστω κι εναν που γνωρίζει ψαλτική, γιατί πολλές φορές ψιλό απογοητευεσαι αφού είτε ψαλλεις το τάδε κομάτι ειτε το άλλο ειτε ψαλλεις με όρεξη ειτε κοιμισμενα μάλλον κανεις δε το προσέχει.

Sent from my GT-P3110 using Tapatalk
 
Top