Το ψάλλειν μονωδιακώς είναι ξεπεσμός ή μάλλον μη επιθυμητή κατάσταση. Ο χορός των ψαλτών ψάλλει ως εκπρόσωπος του λαού, το ιδανικό είναι ννα συμμετέχουν πολλοί από αυτόν. Για να σχηματιστεί ένας αξιοπρεπής χορός 5-9 ατόμων δε χρειάζονται χρήματα. Αρκεί να υπάρχει διάθεση από τον υπεύθυνο του χορού και τους ιερείς. Είναι απαραίτητο να είναι παρόμοιας μουσικής αντίληψης -το ιδανικό είναι να μαθητεύουν τα μέλη του χορού στον χοράρχη.
Φυσικά δεν εννοώ για πολυμελείς χορούς άνω των 10 ατόμων που παλαιά ήταν απαραίτητοι σε μεγάλους ναούς όταν δεν υπήρχαν τα μικρόφωνα, ή σήμερα εμφανίζονται σε συναυλίες, "ανάγκη" σχεδόν πάντα ανεξάρτητη από τη λατρεία. Μιλώ για την κάλυψη των κυριακάτικων ακολουθιών ή και μεγάλων εορτών. Φυσικά δε γίνεται να έχεις τις καθημερινές τέτοιο κόσμο στο αναλόγιο, όταν δεν υπάρχει καν εκκλησιαζόμενος λαός.
Ως προς την αμοιβή η βασικότερη δυσκολία αφορά τους γονείς με μικρά παιδιά (δηλαδή ηλικίες περίπου 25-50). Φυσικά κανείς δε θα δεσμεύεται (πλην του υπυθεύνου που θα αμείβεται) οπότε τα άτομα μπορεί να ποικίλλουν ανά φορά. Αν υπάρχει όμως καλό κλίμα οι μεταβολές θα είναι μικρές. Επίσης, αν το μοντέλο που αναφέρω εφαρμοζόταν γενικότερα, εννείται πως κατα βάση ο καθένας θα εκκλησιαζόταν και έψελνε στην ενορία του ή έστω κοντά στο σπίτι του.
Ως προς την ποιότητα του αποτελέσματος αυτή εξαρτάται:
α) από το μουσικό επίπεδο των μελών και του χοράρχη, το οποίο με μεθήματα μπορεί να ανέβει σημαντικά
β) τη διάθεση και ικανότητα για συμψαλμώδηση εκ μέρους των μελών και του χοράρχη δυστυχώς υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα "χορωδιών" που ψέλνει μόνο ο χοράρχης ή το κάθε μέρος κάνει του κεφαλιού του
γ) από το χρόνο που ψάλλουν μαζί ως χορός. Σε ένα περίπου χρόνο το αποτέλεσμα θα είναι αρκετά καλό, ενώ σε μια τριετία σχεδόν αψεγάδιαστο. σε τόσο χρόνο πλέον μπορείς (αν θέλεις και καλλιεργηθείς προς αυτή την κατεύθυνση) να ερμηνεύεις κάθε νεύμα του χοράρχη και το αποτέλεσμα να είναι ομοιογενέστατο.
Φυσικά δεν εννοώ για πολυμελείς χορούς άνω των 10 ατόμων που παλαιά ήταν απαραίτητοι σε μεγάλους ναούς όταν δεν υπήρχαν τα μικρόφωνα, ή σήμερα εμφανίζονται σε συναυλίες, "ανάγκη" σχεδόν πάντα ανεξάρτητη από τη λατρεία. Μιλώ για την κάλυψη των κυριακάτικων ακολουθιών ή και μεγάλων εορτών. Φυσικά δε γίνεται να έχεις τις καθημερινές τέτοιο κόσμο στο αναλόγιο, όταν δεν υπάρχει καν εκκλησιαζόμενος λαός.
Ως προς την αμοιβή η βασικότερη δυσκολία αφορά τους γονείς με μικρά παιδιά (δηλαδή ηλικίες περίπου 25-50). Φυσικά κανείς δε θα δεσμεύεται (πλην του υπυθεύνου που θα αμείβεται) οπότε τα άτομα μπορεί να ποικίλλουν ανά φορά. Αν υπάρχει όμως καλό κλίμα οι μεταβολές θα είναι μικρές. Επίσης, αν το μοντέλο που αναφέρω εφαρμοζόταν γενικότερα, εννείται πως κατα βάση ο καθένας θα εκκλησιαζόταν και έψελνε στην ενορία του ή έστω κοντά στο σπίτι του.
Ως προς την ποιότητα του αποτελέσματος αυτή εξαρτάται:
α) από το μουσικό επίπεδο των μελών και του χοράρχη, το οποίο με μεθήματα μπορεί να ανέβει σημαντικά
β) τη διάθεση και ικανότητα για συμψαλμώδηση εκ μέρους των μελών και του χοράρχη δυστυχώς υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα "χορωδιών" που ψέλνει μόνο ο χοράρχης ή το κάθε μέρος κάνει του κεφαλιού του
γ) από το χρόνο που ψάλλουν μαζί ως χορός. Σε ένα περίπου χρόνο το αποτέλεσμα θα είναι αρκετά καλό, ενώ σε μια τριετία σχεδόν αψεγάδιαστο. σε τόσο χρόνο πλέον μπορείς (αν θέλεις και καλλιεργηθείς προς αυτή την κατεύθυνση) να ερμηνεύεις κάθε νεύμα του χοράρχη και το αποτέλεσμα να είναι ομοιογενέστατο.
