Παίρνονται από το θέμα για τον κ. Κουτσοκώστα και το σύνολό του οι οποίοι ερμηνεύουν έντεχνα τραγούδια της ανατολικής εξωτερικής μουσικής και με βάση αυτό το μήνυμά μου σε αυτό το θέμα, θα ήθελα να αναπτύξω έναν προβληματισμό για την ερμηνεία των συγκεκριμένων κομματιών.
Έχω παρατηρήσει λοιπόν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών ερμηνεύει τα συγκεκριμένα κομμάτια με έναν «στυλιζαρισμένο» και τρόπον τινά «ακαδημαϊκό» τρόπο. Η δεξιοτεχνία βέβαια των καλλιτεχνών είναι κάτι παραπάνω από εμφανής αφού έχουν εντρυφήσει σε αυτό το είδος, αλλά το ύφος θα το χαρακτήριζα σχεδόν πάντοτε «συναυλιακό», δηλαδή δεν χαρακτηρίζεται από ζωντάνια.
Όπως έγραψα και στο μήνυμα το οποίο παραθέτω σε σύνδεσμο παραπάνω, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτά είναι κομμάτια της «έντεχνης» μουσικής και όχι παραδοσιακά. Σκεπτόμουν όμως ότι λογικά οι συνθέτες δε νομίζω να τα έγραψαν σαν μουσικές ασκήσεις, αλλά θα είχαν τη λειτουργία τους σε γλέντια και σε συναθροίσεις. Το γεγονός βέβαια ότι οι περισσότεροι από εμάς είμαστε μακριά από αυτήν την παράδοση, μας εμποδίζει στο να τα προσεγγίσουμε όπως ενδεχομένως προσεγγίζονταν κατά την εποχή που υπήρχαν στο πλαίσιο της ζώσας παράδοσης.
Αυτό το οποίο θέλω να πω εντέλει είναι ότι δε θα ήταν ενδιαφέρον να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε με ένα πιο ζωντανό τρόπο αυτά τα κομμάτια ώστε και περισσότερη τέρψη να προκαλούν, αλλά και να αποκτήσουν και περισσότερους ακροατές; Εννοείται πως δε λέω να αλλοιώσουμε αυτήν τη μουσική, αλλά περισσότερο να τη «ζωντανέψουμε» όσο αυτό βέβαια μπορεί να είναι δυνατόν.
Έχω παρατηρήσει λοιπόν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών ερμηνεύει τα συγκεκριμένα κομμάτια με έναν «στυλιζαρισμένο» και τρόπον τινά «ακαδημαϊκό» τρόπο. Η δεξιοτεχνία βέβαια των καλλιτεχνών είναι κάτι παραπάνω από εμφανής αφού έχουν εντρυφήσει σε αυτό το είδος, αλλά το ύφος θα το χαρακτήριζα σχεδόν πάντοτε «συναυλιακό», δηλαδή δεν χαρακτηρίζεται από ζωντάνια.
Όπως έγραψα και στο μήνυμα το οποίο παραθέτω σε σύνδεσμο παραπάνω, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτά είναι κομμάτια της «έντεχνης» μουσικής και όχι παραδοσιακά. Σκεπτόμουν όμως ότι λογικά οι συνθέτες δε νομίζω να τα έγραψαν σαν μουσικές ασκήσεις, αλλά θα είχαν τη λειτουργία τους σε γλέντια και σε συναθροίσεις. Το γεγονός βέβαια ότι οι περισσότεροι από εμάς είμαστε μακριά από αυτήν την παράδοση, μας εμποδίζει στο να τα προσεγγίσουμε όπως ενδεχομένως προσεγγίζονταν κατά την εποχή που υπήρχαν στο πλαίσιο της ζώσας παράδοσης.
Αυτό το οποίο θέλω να πω εντέλει είναι ότι δε θα ήταν ενδιαφέρον να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε με ένα πιο ζωντανό τρόπο αυτά τα κομμάτια ώστε και περισσότερη τέρψη να προκαλούν, αλλά και να αποκτήσουν και περισσότερους ακροατές; Εννοείται πως δε λέω να αλλοιώσουμε αυτήν τη μουσική, αλλά περισσότερο να τη «ζωντανέψουμε» όσο αυτό βέβαια μπορεί να είναι δυνατόν.