Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, για την μετάφραση των λειτουργικών κειμένων.

[π. Μάξιμος]

http://www.romfea.gr/component/content/article/13/5143

Στην παραπάνω διεύθυνση ένα μακροσκελέστατο άρθρο-μελέτη περί μεταφράσεως ή ερμηνείας της Θ.Λειτουργίας απο τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ.Ιερόθεο.
Αναφέρεται εμπεριστατωμένα σε όλα τα ερωτήματα.
Αξιοσημείωτες και λίαν ενδιαφέρουσες οι θέσεις και απόψεις του περί των ύμνων,των υμνογράφων ,των μελοποιήσεων,της Βυζ.μουσικής,του τρόπου ανάγνωσης των ευχών και άλλα πολλά.
'Αποψή μου είναι ότι όλοι όσοι ενδιαφέρονται θα ωφεληθούν.Και μάλιστα από έναν Ιεράρχη όχι τυχαίο.

Ἀκατάσχετος (συνήθης) σχολαστική πολυλογία μέ ἀντιφάσεις καί στασιαζόμενα θεολογικῶς ἐπιχειρήματα, καθώς καί ἄκρατος κληρικαλισμός παπικοῦ τύπου. Δέν τό περίμενα «μάλιστα από έναν Ιεράρχη όχι τυχαίο».

Σημ.: Τά περί εὐχῶν θά τά σχολιάσω στό οἰκεῖο θέμα.

 

[Λεωνίδας]

Ἀκατάσχετος (συνήθης) σχολαστική πολυλογία μέ ἀντιφάσεις καί στασιαζόμενα θεολογικῶς ἐπιχειρήματα, καθώς καί ἄκρατος κληρικαλισμός παπικοῦ τύπου. Δέν τό περίμενα «μάλιστα από έναν Ιεράρχη όχι τυχαίο».

Δέν συμφωνώ καθόλου, πάτερ, με το συμπέρασμά σου. Είναι καλό το άρθρο του σεβασμιωτάτου π. Ιεροθέου.
Νομίζω όμως ότι το προηγούμενο άρθρο που είχε γράψει ήταν πολύ καλύτερο (καί θεολογικότερο).
Αυτό εν τέλει ζητούμε: θεολογικό λόγο, όχι εύκολες λύσεις για λαϊκή κατανάλωση!

 

[π. Μάξιμος]

Δέν εἶναι ἀπαραίτητο νά συμφωνεῖς ἀγαπητέ μου Λεωνίδα.
Ἀλλά δέν κατάλαβα τό

εύκολες λύσεις για λαϊκή κατανάλωση!

Σέ τί ἀναφέρεσαι; Γιατί φοβᾶμαι μήπως ἐπιστρέφει αὐτό.

 

[pransot]

Εκενές ενδιαφέρν άρθρο π. Βασιλείου Θερμού
http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=2737

 

[Κων/νος Βαγενάς]

http://www.amen.gr/article3019

Μία ώριμη και σοβαρή αντιμετώπιση από τον μητροπολίτη Ν.Σμύρνης. Μακρυά από πολώσεις, φανατισμό, προσωπικές αντιπαραθέσεις. Κυρίως, όμως, ο άνθρωπος δείχνει ότι κατανοεί το υπάρχον πρόβλημα και την ανάγκη επίλυσής του, αλλά ταυτόχρονα επισημαίνει το πόσο προσεχτικοί θα πρέπει να είμαστε απέναντί του.

 

[domesticus]

Σχετικὸ κείμενο ἀπὸ τὸν πατέρα Θεοδόσιο Μαρτζοῦχο, ἐφημέριο τοῦ Ι. Ν. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στὴν Πρέβεζα.

http://enoriako.info/index.php?option=com_content&view=article&catid=92&id=302

 

[Emmanouil Giannopoulos]

Από το πιο πάνω κείμενο που υπέδειξε ο Δομέστικος:

"...γιατί οἱ Πατέρες μας μᾶς ἔχουν "βάλει" νά φωνάζουμε τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ὅτι: "Στά λόγια ἀξία δέν ἔχουν τά γράμματα καί οἱ ἦχοι, ἀλλά τά νοήματα καί οἱ ἔννοιες. Καί στίς εἰκόνες ἀξία δέν ἔχουν τά σχήματα καί τα χρώματα, ἀλλά τα εἰκονιζόμενα γεγονότα καί πρόσωπα. Λόγια καί εἰκόνες ἔχουν τόν ἴδιο σκοπό: Νά διδάξουν τήν ἀλήθεια. Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθή Πίστη. Ἐκείνων πού πιστεύουν ἔτσι, αἰωνία ἡ μνήμη" (Συνοδικό τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας). Βέβαια διαβάζοντάς το στά ἀρχαῖα πῶς νά καταλάβουν οἱ ταλαίπωροι χριστιανοί μας τό νόημα τῶν λέξεων καί νά διδαχθοῦν τήν ἀλήθεια;"

Βλ. και εδώ: http://enoriako.angelfire.com/Thessaloniki20101103.htm

Σε ποιο ακριβώς σημείο του Συνοδικού της Ορθοδοξίας περιέχεται αυτή η περικοπή;
.
.

 

[π. Μάξιμος]

«Τῶν πιστευόντων καὶ διακηρυκευομένων, ἤτοι εὐαγγελιζομένων, τοὺς λόγους ἐπὶ γραμμάτων, τὰ πράγματα ἐπὶ σχημάτων καὶ εἰς μίαν ἑκάτερον συντελεῖν ὠφέλειαν, τήν τε διὰ λόγων ἀνακήρυξιν καὶ τὴν δι' εἰκόνων τῆς ἀληθείας βεβαίωσιν, αἰωνία ἡ μνήμη.»

http://www.ecclesia.gr/tipikon/2013/3.pdf (κατὰ τὴν τάξιν τῶν Πατριαρχείων ᾿Αλεξανδρείας καὶ ᾿Ιεροσολύμων)
http://analogion.com/forum/showthread.php?t=14368

 

[dimskrekas]

«Τῶν πιστευόντων καὶ διακηρυκευομένων, ἤτοι εὐαγγελιζομένων, τοὺς λόγους ἐπὶ γραμμάτων, τὰ πράγματα ἐπὶ σχημάτων καὶ εἰς μίαν ἑκάτερον συντελεῖν ὠφέλειαν, τήν τε διὰ λόγων ἀνακήρυξιν καὶ τὴν δι' εἰκόνων τῆς ἀληθείας βεβαίωσιν, αἰωνία ἡ μνήμη.»

http://www.ecclesia.gr/tipikon/2013/3.pdf (κατὰ τὴν τάξιν τῶν Πατριαρχείων ᾿Αλεξανδρείας καὶ ᾿Ιεροσολύμων)
http://analogion.com/forum/showthread.php?t=14368

Traduttore traditore?

 

[Emmanouil Giannopoulos]

Περιμένω και την άποψη του εκλεκτού φιλολόγου Γιώργου Μ.
Κρίμα πάντως...

 

[Γιώργος Μ.]

Επειδή το ζήτησε ο αγαπητός Μανόλης, θα πω μια γνώμη, αν και μη ειδικός, που ίσως βοηθήσει -ίσως πάλι όχι.

Η παρατιθέμενη μετάφραση είναι πολύ ελεύθερη, αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου (ξέρετε ότι τις πιο πολλές φορές μια ελεύθερη μετάφραση μπορεί να αποδίδει με μεγαλύτερη πιστότητα το ακριβές νόημα ενός πολύ πυκνού κειμένου). Το πρόβλημα είναι στην εστίαση, η οποία εδώ γίνεται από τον αρθρογράφο στην παράμετρο της γλωσσικής μορφής.

Η άποψή μου είναι ότι εδώ έχουμε ένα αναλογικό σχήμα. Το παράδειγμα του λόγου χρησιμοποιείται για να τονιστεί το παράδειγμα της εικόνος.
Σαν να λέει το ιερό κείμενο «όπως η σχέση γραμμάτων και λόγου είναι σχέση μορφής-περιεχομένου, το ίδιο συμβαίνει και με την εικόνα: η εικόνα είναι η μορφή και το εικονιζόμενο πρόσωπο είναι το περιεχόμενο. Το δεύτερο είναι που έχει την αξία, το πρώτο είναι το μέσο».

Το πρώτο σκέλος όμως δεν πρέπει να νοηθεί (όπως μάλλον το εννοεί ο σεβαστός αρχιμανδρίτης συγγραφέας) ως αναφορά σε ορισμένη "γλωσσική μορφή". Είναι παρερμηνεία αυτό κατά τη γνώμη μου, ή μάλλον εστίαση του ενδιαφέροντος σε εκείνο το σημείο που ενδιαφέρει την παρουσιαζόμενη επιχειρηματολογία (πράγμα που συμβαίνει και με ορισμένα ακόμα παραδείγματα του άρθρου).
Και το λέω αυτό, διότι (κατά τη γνώμη μου πάντα), ὀσοι σοβαρά υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να μεταφραστούν τα λειτουργικά κείμενα, δεν το κάνουν επειδή μόνο η αρχαία γλωσσική μορφή μπορεί να τα αποδώσει σωστά (γλωσσικό επιχείρημα), αλλά επειδή βλέπουν σοβαρούς λόγους γι' αυτό σχετικούς με τη συνέχεια και την ακρίβεια της παραδόσεως (εκκλησιαστικό επιχείρημα). Συνεπώς δεν εξαρτούν το περιεχόμενο, εν είδει αναγκαιότητας, από αυστηρά συγκεκριμένη γλωσσική μορφή. Κάθε γλωσσική μορφή, κάθε λαός, κάθε πολιτισμός, κάθε χώρος και κάθε χρόνος μπορεί να γίνει το πεδίο της χάριτος. Αυτό είναι τελείως άλλο θέμα από την τήρηση της παραδόσεως με προοπτική εκκλησιαστικής συνέχειας.

ΥΓ Θα μπορούσε κανείς αξιοποιώντας υλικό από το υπόλοιπο κείμενο του συνοδικού (όπως και γενικά την απολογητική της εκκλησίας έναντι των αιρέσων) να θεωρήσει ότι οι ιεροί συγγραφείς του συνοδικού στο σημείο αυτό αναφέρονται στην ορθή, κατά πνεύμα και όχι κατά γράμμα ερμηνεία των γραφών. Τέτοια σημεία είναι π.χ. τα ακόλουθα:

Τοῖς ἀκούουσι μὲν τοῦ σωτῆρος περὶ τῆς παρ' αὐτοῦ παραδοθείσης τῶν θείων μυστηρίων ἱερουργίας λέγοντος· «τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν», μὴ ἐκλαμβανομενοις δὲ ὀρθῶς τὴν ἀνάμνησιν,....................

Τῶν παραδεχομένων τὴν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ φωνὴν τὴν «ὁ Πατήρ μου μείζων μου ἐστὶ» λέγεσθαι σὺν ταῖς λοιπαῖς ἑρμηνείαις τῶν ἁγίων πατέρων....

Η αίσθησή μου είναι ότι ο κύριος στόχος είναι, όπως προανέφερα, το παράδειγμα της αναλογίας λόγου-εικόνας με τρόπο που να ερμηνεύεται και αναδεικνύεται η λειτουργία της εικόνας.​

 

[π. Μάξιμος]

Τό θέμα, λοιπόν, ἐδῶ ποιό εἶναι;
Τό σκεπτικό τοῦ πατρός περί τῶν μεταφράσεων ἤ ἡ συγκεκριμένη μετάφραση τοῦ Συνοδικοῦ; (ἄν ἔχει μεταγλωττιστεῖ ἔτσι σ᾿ αὐτά πού χρησιμοποιοῦσαν· δέν ξέρω καί τί ἔκαναν ἤ τί κάνουν)
Εἶναι αὐτό πού ἐρωτᾶ ὁ Σκρέκας, δηλ. μετάφραση πού ἐξαπατᾶ;
Ποιά ἡ συνδρομή ἑνός φιλολόγου; Στήν ἀκριβῆ φιλολογική ἀπόδοση τοῦ λειτουργικοῦ κειμένου; Δέν ὑπάρχει ἄλλη παράμετρος;
Καί τέλος ποῦ ἑστιάζεται τό «κρίμα» κατά τόν Ἐμμανουήλ;

 

[Γιώργος Μ.]

Η δική μου κατ' αίτηση "συνδρομή" ήταν μόνο στην κατανόηση του επίμαχου αποσπάσματος απο το συνοδικό. Όχι όμως ως δείγμα του "πώς μεταφράζουν", αλλά ως εσφαλμένη προσαρμογή και εφαρμογή ενός πατερικού χωρίου για τις ανάγκες μιας επιχειρηματολογίας. Το οποίο νομίζω ήταν και η αφορμή για το "κρίμα" του Μανόλη ή το σχόλιο του Σκρέκα. (Μπορει και να κάνω λάθος).

ΥΓ Με το άρθρο καθεαυτό σε πολλά διαφωνώ, σε κάποια συμφωνώ, το σίγουρο είναι ότι έχει σοβαρό, μετρημένο και διαλεκτικό τόνο.

 

[Emmanouil Giannopoulos]

Ευχαριστώ αγαπητέ μου Γιώργο, πολύτιμα όσα έγραψες και στα δύο μηνύματα.
Αν και εξ αρχής είχα καταλάβει (είχα διεξέλθει βέβαια δύο-τρεις φορές το Συνοδικό προτού γράψω την αρχική μου ερώτηση), ήθελα μια γνώμη σαν και την δική σου ως πλέον ειδικού. Το θέμα βέβαια παραμένει ανοιχτό και για άλλες σοβαρές απόψεις.

 

[domesticus]

Επειδή το ζήτησε ο αγαπητός Μανόλης, θα πω μια γνώμη, αν και μη ειδικός, που ίσως βοηθήσει -ίσως πάλι όχι.

Η παρατιθέμενη μετάφραση είναι πολύ ελεύθερη, αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου (ξέρετε ότι τις πιο πολλές φορές μια ελεύθερη μετάφραση μπορεί να αποδίδει με μεγαλύτερη πιστότητα το ακριβές νόημα ενός πολύ πυκνού κειμένου). Το πρόβλημα είναι στην εστίαση, η οποία εδώ γίνεται από τον αρθρογράφο στην παράμετρο της γλωσσικής μορφής.

Η άποψή μου είναι ότι εδώ έχουμε ένα αναλογικό σχήμα. Το παράδειγμα του λόγου χρησιμοποιείται για να τονιστεί το παράδειγμα της εικόνος.
Σαν να λέει το ιερό κείμενο «όπως η σχέση γραμμάτων και λόγου είναι σχέση μορφής-περιεχομένου, το ίδιο συμβαίνει και με την εικόνα: η εικόνα είναι η μορφή και το εικονιζόμενο πρόσωπο είναι το περιεχόμενο. Το δεύτερο είναι που έχει την αξία, το πρώτο είναι το μέσο».

Το πρώτο σκέλος όμως δεν πρέπει να νοηθεί (όπως μάλλον το εννοεί ο σεβαστός αρχιμανδρίτης συγγραφέας) ως αναφορά σε ορισμένη "γλωσσική μορφή". Είναι παρερμηνεία αυτό κατά τη γνώμη μου, ή μάλλον εστίαση του ενδιαφέροντος σε εκείνο το σημείο που ενδιαφέρει την παρουσιαζόμενη επιχειρηματολογία (πράγμα που συμβαίνει και με ορισμένα ακόμα παραδείγματα του άρθρου).
Και το λέω αυτό, διότι (κατά τη γνώμη μου πάντα), ὀσοι σοβαρά υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να μεταφραστούν τα λειτουργικά κείμενα, δεν το κάνουν επειδή μόνο η αρχαία γλωσσική μορφή μπορεί να τα αποδώσει σωστά (γλωσσικό επιχείρημα), αλλά επειδή βλέπουν σοβαρούς λόγους γι' αυτό σχετικούς με τη συνέχεια και την ακρίβεια της παραδόσεως (εκκλησιαστικό επιχείρημα). Συνεπώς δεν εξαρτούν το περιεχόμενο, εν είδει αναγκαιότητας, από αυστηρά συγκεκριμένη γλωσσική μορφή. Κάθε γλωσσική μορφή, κάθε λαός, κάθε πολιτισμός, κάθε χώρος και κάθε χρόνος μπορεί να γίνει το πεδίο της χάριτος. Αυτό είναι τελείως άλλο θέμα από την τήρηση της παραδόσεως με προοπτική εκκλησιαστικής συνέχειας.

ΥΓ Θα μπορούσε κανείς αξιοποιώντας υλικό από το υπόλοιπο κείμενο του συνοδικού (όπως και γενικά την απολογητική της εκκλησίας έναντι των αιρέσων) να θεωρήσει ότι οι ιεροί συγγραφείς του συνοδικού στο σημείο αυτό αναφέρονται στην ορθή, κατά πνεύμα και όχι κατά γράμμα ερμηνεία των γραφών. Τέτοια σημεία είναι π.χ. τα ακόλουθα:

Τοῖς ἀκούουσι μὲν τοῦ σωτῆρος περὶ τῆς παρ' αὐτοῦ παραδοθείσης τῶν θείων μυστηρίων ἱερουργίας λέγοντος· «τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν», μὴ ἐκλαμβανομενοις δὲ ὀρθῶς τὴν ἀνάμνησιν,....................

Τῶν παραδεχομένων τὴν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ φωνὴν τὴν «ὁ Πατήρ μου μείζων μου ἐστὶ» λέγεσθαι σὺν ταῖς λοιπαῖς ἑρμηνείαις τῶν ἁγίων πατέρων....

Η αίσθησή μου είναι ότι ο κύριος στόχος είναι, όπως προανέφερα, το παράδειγμα της αναλογίας λόγου-εικόνας με τρόπο που να ερμηνεύεται και αναδεικνύεται η λειτουργία της εικόνας.​

Σὲ ἕνα πυκνογραμμένο ἀρχαῖο κείμενο μὲ ἰδιαίτερη βαρύτητα ὅπως τὸ Συνοδικὸ ὑπάρχουν πολλὰ ἐπίπεδα ἀνάγνωσης καὶ ἡ ἐστίαση μπορεῖ νὰ ποικίλει. Δὲν εἶναι πρόβλημα αὐτό.

Πάντως ἐνῶ δὲν ἐκφράζεις σοβαρὴ ἀντίρρηση -ὅπως σὲ διαβάζω ἐγώ- ἐν τούτοις σὲ δεύτερο χρόνο γράφεις

εσφαλμένη προσαρμογή και εφαρμογή ενός πατερικού χωρίου για τις ανάγκες μιας επιχειρηματολογίας

Μᾶλλον ἡ ἀνάγνωση ἑνὸς κειμένου ἀκόμη καὶ σὲ φορουμ ἔχει καὶ ἄλλα ἐπίπεδα ἀνάγνωσης ἤ ἐστίασης.

 

[Emmanouil Giannopoulos]

Πάντως ἐνῶ δὲν ἐκφράζεις σοβαρὴ ἀντίρρηση -ὅπως σὲ διαβάζω ἐγώ- ἐν τούτοις σὲ δεύτερο χρόνο γράφεις

Μᾶλλον ἡ ἀνάγνωση ἑνὸς κειμένου ἀκόμη καὶ σὲ φορουμ ἔχει καὶ ἄλλα ἐπίπεδα ἀνάγνωσης ἤ ἐστίασης.

Πάντως, και σε πρώτο χρόνο έγραψε ο Γιώργος:

Το πρώτο σκέλος όμως δεν πρέπει να νοηθεί (όπως μάλλον το εννοεί ο σεβαστός αρχιμανδρίτης συγγραφέας) ως αναφορά σε ορισμένη "γλωσσική μορφή". Είναι παρερμηνεία αυτό κατά τη γνώμη μου, ή μάλλον εστίαση του ενδιαφέροντος σε εκείνο το σημείο που ενδιαφέρει την παρουσιαζόμενη επιχειρηματολογία (πράγμα που συμβαίνει και με ορισμένα ακόμα παραδείγματα του άρθρου).

Και βέβαια, πέρα από τα γραφόμενα εδώ ο καθένας έχει και τις σκέψεις του.

 

[Ηλίας Παπαδόπουλος]

Ίσως να είναι και θρασύ να γράψω στο θέμα, εφόσον αρμοδιότεροι και ικανότεροι από μένα έγραψαν, εντούτοις δύο σκέψεις ίσως βοηθήσουν τελικά εμένα στα συμπεράσματά μου.

Το Συνοδικό γράφτηκε ως κατακλείδα της τελικής επικράτησης των Ορθοδόξων στην πλανεμένη μερίδα των χριστιανών εκείνης της εποχής. Άρα η εστίασή του είναι ξεκάθαρα στο θέμα των εικόνων.
Προφανώς και η Αλήθεια μπορεί να μεταφραστεί, χωρίς να αλλοιωθεί, όχι μόνο στα νέα-ελληνικά, αλλά και σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Ακόμη και σε γλώσσες λιγότερο ικανές να εκφράσουν με τόση σαφήνεια όσο η Ελληνική (αν ισχύει αυτό) τα νοήματα της Ορθοδοξίας. Και αυτή την έλλειψη, εάν χρειαστεί θα την αναπληρώσει το Άγιο Πνεύμα.
Έχουμε έναν σπουδαίο Ιεροκήρυκα-Ιεραπόστολο στη Λάρισα, τον π. Ιγνάτιο Μαδενλίδη. Μας περιέγραφε την Ιεραποστολή στη ζούγκλα, σε μέρη όπου η τοπικές διάλεκτοι εξυπηρετούσαν μόνο στην επιβίωση των "ιθαγενών". Σε αυτούς θα μειονεκτεί το Ευαγγελικό κήρυγμα και, κατόπιν, οι λειτουργικές δραστηριότητες;

Το εκκλησιαστικό επιχείρημα, όπως το χαρακτηρίζει ο Γιώργος, δεν ευσταθεί. Προφανώς ως απόρροια των ανωτέρω, νομίζω, δεν ευσταθεί και το γλωσσικό επιχείρημα.

Εκείνο που θα ευσταθούσε ίσως, κατά την άποψή μου πάντα, θα ήταν ένας παραλληλισμός της ενδεχόμενης μετάφρασης με τη μετάφραση π.χ. των Επών του Ομήρου. Τί χάνουμε και τι κερδίζουμε από μία τέτοια μετάφραση;

Πάντως, στις μέρες μας, οι 9 στις 10 αλλαγές που προτείνονται σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας είναι πονηρές, από πονηρούς, πιθανώς "συνεργάτες" του πονηρού. Αν τις απορρίψουμε όλες, γλιτώνουμε από τις 9 και ας χάνουμε τη μία.

 

[domesticus]

Πάντως, και σε πρώτο χρόνο έγραψε ο Γιώργος:


Και βέβαια, πέρα από τα γραφόμενα εδώ ο καθένας έχει και τις σκέψεις του.

Ἡ ἀναφορὰ τοῦ π. Θεοδοσίου δὲν νομιζω πὼς ἀφοροῦσε μιὰ συγκεκριμένη γλωσσικὴ μορφὴ (μολονότι ὁ ἴδιος φαίνεται ὑπὲρ τῆς μετάφρασης) ἀλλὰ τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ συγκεκριμένη γλωσσικὴ μορφἠ καὶ τὶς δυνατότητες ποὺ προκύπτουν ἄν ἐπικρατἠσει γενικὰ ἕνα τέτοιο πνεύμα.

Ἄλλωστε ἔχει καταστεῖ φανερὸ πὼς τὸ πραγματικὸ πρόβλημα πίσω ἀπὸ τὸ θέμα τῆς μετάφρασης ἢ μὴ εἶναι ὁ «φόβος» τοῦ μετὰ . Ἐγὼ αὐτὸν τὸν «φόβο» τὸν ὀνομάζω καὶ ὁλιγοπιστία.

 

[Pappous43]

Ὅταν ἐρώτησαν τόν Ἅγιον Ἰωάννη Χρυσόστομον τί εἶναι προτιμώτερον νά κάμω
1) νά καθαρίσω τήν ψυχήν μου
2) ἤ νά καθαρίσω τό σπίτι μου
ἀπήντησε ὅτι τό θέμα δέν εἶναι ἤ /ἤ. Πρέπει νά γίνουν καί τά δύο.
Πρῶτα τήν καθαρισμόν τῆς ψυχῆς καί ἀμέσως κατόπιν καθαρισμόν οἰκίας.
Παρομοίως σήμερον, τίθεται ὑπό πολλῶν τό παραπλανητικόν (δῆθεν) δίλημμα:
Νά κατανοήσῃ ὁ λαός τά λόγια ἤ νά διατηρήσωμε τήν γλῶσσαν;
Διατί νά μή πράξωμε ἀμφότερα;
1)Εἰς πρώτην φάσιν, ἀπό αὔριο τό πρωί, μποροῦμε νά ἐξηγήσωμε εἰς τό ἐκκλησίασμα τό ἀρχαῖον κέιμενον (Ἠδη οἱ πλεῖστοι ἱερεῖς τό πράττουν)
2)Εἰς δευτέραν φάσιν μποροῦμε νά διδάξωμε τήν νεολαίαν μας πάλιν τά αρχαῖα καί δή μέ σωστόν ἀποτελεσματικόν τρόπον. Ὅπως κάνουν εἰς ἀλλας χώρας!
Ὅμως τό σπουδαιότερον, κατά τόν π. Γ. Μεταλληνόν (θεολόγος καί παπᾶς καί ἀσπρομάλλης)
εἶναι ἡ λεπτομερής ἐξήγησις, ἀνάλυσις, διότι, λέγει:
"Τό νά μεταφράσωμε τό <<ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος>> εἰς τό
<<στήν ἀρχή ἦταν ὁ λόγος>> δέν προσφέρει σχεδόν τίποτε, διότι ἡ λέξις <<λόγος>> ἀπαιτεῖ ὁλόκληρον ἀνάλυσιν".

Ἐπίσης ὁ Ὀρθόδοξος π. Πατρίκιος Reardon (θεολόγος καί παπᾶς καί ἀσπρομάλλης καί ἔμπειρος ἀπό τήν προτέραν του ζωήν ὡς Προτεστάντης), ἀναφέρει τήν μοναδικότητα τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης τῆς Ἁγίας Γραφῆς: http://www.orthodoxytoday.org/articles-2009/Reardon-The-Macedonian-Call.php
Ἐχομε τήν εὐλογίαν τοῦ ἰδίου ἀλφαβήτου καί τῶν μικρῶν λεκτικῶν διαφορῶν καί ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ θά τήν πετάξωμε εἰς ἀχρηστίαν χάριν τῶν συνεχῶν (κατά τόν μακαριστόν Χριστόδουλον) μεθοδευμένων ἀλλαγῶν;

Σχετικὸ κείμενο ἀπὸ τὸν πατέρα Θεοδόσιο Μαρτζοῦχο, ἐφημέριο τοῦ Ι. Ν. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στὴν Πρέβεζα.
http://enoriako.info/index.php?option=com_content&view=article&catid=92&id=302

Τό κείμενον δημιουργεῖ πολλάς(!) ἀπορίας. Ἰδού ὀλίγαι:

-Διατί αύτή ἡ ἀσυνέπεια, ἀφ΄ἑνός νά ἀπορρίπτονται τά λόγια ἑνός Ὀρθοδόξου ἕλληνος Πολιτικοῦ Ἐπιστήμονος καί συνεργάτου Ἱ.Μητροπόλεων διότι, μεταξύ ἀλλων
δέν εἶναι θεολόγος ἤ παπᾶς ΚΑΙ ἀφ΄ἑτέρου, ὁμως, νά φιλοξενεῖ εἰς τήν ἀνωτέρω ἱστοσελίδαν του ὁλόκληρον τμῆμα μέ τά κείμενα τοῦ μή ὀρθοδόξου C. S. Lewis;

-Διατί συνεχίζει τό ἀρθρον τήν περαιτέρω κριτικήν τοῦ πολιτικοῦ ἐπιστήμονος, ἐκτός θέματος, ἐπί προσωπικοῦ ἐπιπέδου;

-Διατί ἐνῶ ἐξυμνεῖ τό κριτήριον τῆς κατανοήσεως ἑνός κειμένου, τὀ ἄρθρον περιλαμβάνει λέξεις (ἀνευ μεταφράσεως) ὡς "ὀπτιμισμός" ἤ μάλιστα "ad majorem gloriam Dei";
Δηλαδή, ὁ μέσος ἀναγνώστης τῆς σελίδος του δέν κατανοεῖ μέν τήν γλώσσαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλά κατανοεῖ Λατινικά;

 

[Αργυρόπουλος Ιωάννης]

Μια επίσης εξαιρετικά (κατά τη γνώμη μου) ενδιαφέρουσα άποψη, τόσο για την αξία της ελληνικής γλώσσας όσο και για τη διατήρηση της λειτουργικής γλώσσας σε επίπεδο διαφορετικό από την "καθομιλουμένη", έχει διατυπωθεί από το μακαριστό αρχιμανδρίτη π. Σωφρόνιο (Σαχάρωφ) στο βιβλίο του "οψόμεθα τω Θεω καθώς εστί" (βλ. σελ 189-191 του συνημμένου pdf)

Η άποψη αυτή για μένα αποκτά ιδιαίτερη σημασία διότι ο μακαριστός γέροντας ήταν Ρώσος, μιλούσε πέντε γλώσσες και αποτελεί μία από τις σύγχρονες μεγάλες πνευματικές μορφές του αγιορείτικου μοναχισμού.

(Επειδή δεν είχα την υπομονή να διαβάσω το θέμα από την αρχή, παρακαλώ εάν έχει αναφερθεί η συγκεκριμένη άποψη να αγνοηθεί αυτή η ανάρτηση)