Στο σκακι μαζετα αποκαλουμε τον αμπαλο, τον ασχετο, εκεινον που παιζει 10 χρονια και ακομη εχει 1200 ΕΛΟ.
Ακριβώς, στην μουσική είναι αυτός που όσο κι αν ασχολείται, διαβάζει, μελετάει μένει στάσιμος. Για το ΕΛΟ υπερβάλεις, μέχρι 200 και πολύ είναι για τον μαζέτα.
Αυτο που περιγραφετε παραπανω περι "μυησης" (αν και δεν συμφωνω με τον ορο) το πετυχαινουν πολυ λιγοι μουσικοι, μοναχα η ελιτ που ασχολειται με αυτο ολη την ημερα και κυριως σε αλλα ειδη μουσικης, λχ κλασικη ή τζαζ.
Ο Γιοβάν Τσαούς δηλ. ήταν ελίτ; Έπαιζε κλασσική ή τζαζ;
Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω, θεωρώντας αστειότητες μια τέτοια θεώρηση.
Η σχέση του μουσικού με την μουσική δεν έχει να κάνει με την κοινωνική τάξη, ούτε με το όργανο ούτε με το είδος, ούτε με την εγγραμματοσύνη. Έχει να κάνει καθαρά μόνο με τον ίδιο τον μουσικό και τον βαθμό μύησής του.
Και κατι τετοιο εμπεριεχει ομως και μεγαλη δοση θεατρικοτητας, να προσπαθεις να εκφρασεις κατι σαν να εισαι καποιος αλλος, ενω αντιθετως η ψαλτικη ΑΠΑΙΤΕΙ την προσωπικη ερμηνεια και σφραγιδα του καθενος.
Μάλλον έχετε μπερδέψει την μύηση με το θέατρο, την όπερα και τις μουσικές επιδείξεις. Το να συναισθανθείς, να νιώσεις, να βιώσεις ένα μουσικό κομμάτι, δεν σε κάνει ηθοποιό που καλείται να βιώσει τον ρόλο του. Είναι τελείως διαφορετική η προσέγγιση αυτή, που για την αντιληφθεί κάποιος, πρέπει να μυηθεί, να μάθει πώς προσεγγίζεται ένα μουσικό κομμάτι και πως εκτελείται βιωματικά.
Το ίδιο ακριβώς απαιτεί και η ψαλτική, αφού μουσική είναι κι αυτή. Η προσωπική ερμηνεία που έβαζε ο Ναυπλιώτης, ο Πρίγγος, ο Μουτάογλου στα μέλη, δεν μπορεί να προέρχεται από πουθενά αλλού, παρά από την μύηση σε αυτά.
Όσον αφορά την λέξη "μύηση" που δεν συμφωνείτε (δικαίωμά σας, αλλά επιτρέψτε μου να έχω ιδία γνώμη), στο wiki διαβάζω:
- η εισαγωγή ενός νέου μέλους (μύστη) σε θρησκευτική μυστική λατρεία, σε μυστήριο
- η ένταξη ενός νέου μέλους σε μια κλειστή ομάδα μέσα από μια τελετή που μπορεί να περιλαμβάνει δοκιμασίες ή δέσμευση μέσω όρκου
- η εισαγωγή μέσω της διδασκαλίας ενός νέου στα ενδότερα μιας τέχνης ή επιστήμης
Τι νομίζετε ότι εννοεί το 3ο;
Το μυστήριο απαιτεί μύηση και η μύηση χρειάζεται πάντα και κάποιον μύστη που θα μυήσει τον αμύητο στο μυστήριο.
Έτσι και η Βυζαντινή Μουσική (όπως και κάθε καλή τέχνη), απαιτεί μύηση του αμύητου από τον μύστη, όσο ταλέντο κι αν διαθέτει.
Ο Ναυπλιώτης μυήθηκε από τον Βιολάκη και τον Νικολαΐδη, όπου με την σειρά του μύησε τον Πρίγγο και αυτός τον Στανίτσα κ.ο.κ.
Η διαδικασία αυτή λέγεται Παράδοση και μόνο μέσα από αυτή μπορεί κάποιος να μυηθεί στην οποιαδήποτε μουσική.
Στην Τουρκία για παράδειγμα, όσο καλά και αν γνωρίζεις να παίζεις, ακόμα και prima vista όλο το neyzen.com να εκτελείς, αν δεν έχεις ακούσει παραδοσιακά ακούσματα, αν δεν μυηθείς στο ύφος, στα ποικίλματα, στην ερμηνεία, στην εκτέλεση, δεν παίζεις ούτε στο τελευταίο πανηγύρι (και μπορεί να φας και ξύλο
).
Το ίδιο γίνεται σε κάθε μουσική του κόσμου, ακόμα και στην κλασσική, την τζαζ, την φλαμένκο, την φάδο, την Ινδική, την Περσική, παντού!
Μοναδική εξαίρεση στον απόλυτο αυτόν κανόνα υπήρξε ο "διδάσκαλος", ο φωτισμένος. Χωρίς μαθήματα, χωρίς σχέση με Παραδοσιακούς ψάλτες ή οργανοπαίχτες ή τραγουδιστές, χωρίς καμία επαφή, έστω με ακαδημαϊκούς του καιρού του, χωρίς καμία συνέχεια, ανακάλυψε μόνος του (μέσω επιφώτισης και τυχαίας χειρονομίας), την μουσική, ανακάλυψε ξανά τον τροχό και έφτιαξε αμέσως αυτοκίνητο, όταν οι άλλοι πήγαιναν ακόμα με τα πόδια.
Η μουσική του Σ. Καρά, δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με καμία άλλη μουσική στον πλανήτη, αφού δεν βασίζεται σε τίποτα το συνεχές, το προφορικό, το ακουστικό, που παραλαμβάνεται μόνο μέσω της ακοής και όχι της οράσεως.
Αυτό ήταν το μεγαλύτερο σφάλμα του μακαρίτη, το οποίο σφάλμα επαναλαμβάνουν αδιάκοπα οι συνεχιστές του καταστροφικού του έργου.
Άπαγε!
