"...Είμαι βέβαιος ότι, ισχυριζόμενος κανείς ή αποδεχόμενος ως αλήθεια τα αντιχριστιανικά αυτά κενοφωνήματα, ούτε έμαθε πο*τέ τι σημαίνει το παρά φύση, το κατά φύση και το υπέρ φύση, αλλ' ούτε και εμπειρικώς εδοκίμασε ποτέ τη χάρι του αγίου Πνεύματος. Γιατί αν εγνώριζε τις ενέργειες της παραφυσικής και εμπαθούς καταστάσεως, στις οποίες εντάσσονται οι σωματικοί έρωτες, συνοδευόμενοι από ακάθαρτα συναισθήματα, θα προσπαθούσε να θεραπευθή, για να φθάση τουλάχιστο στην κατάστα*ση της φυσικής υγείας της ψυχής, όπου λειτουργούν τα πάντα απαθώς, κατά το Αποστολικό: «πάντα καθαρά τοις καθαροίς»..".
Φίλε Γεώργιε,
Ο τρόπος που κατανοεί τον Γιανναρά δεν στέκει καθόλου. Δεν είναι πουθενά ο Γιανναράς υπέρ του εμπαθούς έρωτος. Ομιλεί για σχέση, η οποία σχέση ευλογείται από τον Θεό στο μυστήριο του γάμου. Όταν λέει πάλι ότι το μυστήριο του γάμου δεν είναι αναγκαίο για τον έρωτα, αναφέρεται στην ιδανική σχέση των ανθρώπων στην Βασιλεία του Θεού που έχουν πλήρως απαλαχθεί από τα πάθη τους και αυτό είναι ο παράδεισος "εν γαρ τη αναστάσει ούτε γαμούσιν ούτε εκγαμίζονται, αλλ΄ ως άγγελοι Θεού εν ουρανώ εισί".
Ο σαρκικός έρωτας είναι ευλογημένος από τον θεό "αυξάνεσθε και πληθύνεσθε". Ο έρωτας δηλαδή είναι ζωοποιός και ζωογόνος.
"Πάντα μοι έξεστιν, αλλ' ου πάντα συμφέρει· πάντα μοι έξεστιν, αλλ' ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος" Όλα μας επιτρέπονται αλλά να μην εξουσιαστούμε από αυτά λέει ο απόστολος Παύλος. Ο άνθρωπος είναι πλασμένος ελεύθερος και ο παράδεισος είναι το αποτέλεσμα της συναθλήσεώς του πάντα όμως με την χάρη του θεού. Ο έρωτας λοιπόν είναι σαν το μαχαίρι μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις προς δόξαν θεού ή προς δόξαν της νοσηρής ψυχαναγκαστικής εμπάθειας που είναι η αμαρτία.
Το Άσμα ασμάτων του προφητάνακτος Σολομώντος δείχνει τον θείο έρωτα μέσα από το πρίσμα του σαρκικού έρωτα. Έτσι μπορεί ο απλός άνθρωπος να κατανοήσει το μέγεθος της αγάπης του θεού η οποία
προτυπώνεται στη φύση μέσα από αυτόν τον έρωτα.
"Φιλησάτω με ἀπὸ φιλημάτων στόματος αὐτοῦ, ὅτι ἀγαθοὶ μαστοί σου ὑπὲρ οἶνον,....δύο μαστοί σου ὡς δύο νεβροὶ δίδυμοι δορκάδος οἱ νεμόμενοι ἐν κρίνοις"
Περιγράφει τις θηλές της νύμφης, η οποία εικονίζει την εκκλησία του Χριστού, με δίδιμα νεαρά ζαρκάδια που βόσκουν σε λιβάδι από κρίνα. Τι ωραία εικόνα πραγματικά. Πόσο αυτή όμως η εικόνα μπορεί εύκολα να εκπορνευτεί και να οδηγήσει στον θάνατο. Η φύση μας μετά την πτώση ρέπει προς την αμαρτία, την εγωκεντρική δηλαδή και άπληστη διαχείρηση της φύσης, στην εμπόρευση και "υπερκατανάλωσης" αυτού του θείου δώρου, του έρωτα.
Το φαγητό είναι επίσης είναι ευλογημένο. Μια ισορροπημένη διατροφή μας δίνει υγεία και ευεξία, η υπερβολή όμως βλάπτει και οδηγεί σε σωματικές νόσους και στον σωματικό θάνατο. Η ζάχαρη για παράδιγμα, ώς υδατάνθρακας ταχείας απορρόφησης, είναι ιδανική για αποκατάσταση του οργανισμού για έναν δρομέα μεγάλων αποστάσεων κατα την διάρκεια της άθλησης. Για έναν υπάλληλο γραφείου ο οποίος δεν κινείται καθόλου, κάθεται και τρώει λουκούμια καθαρά μόνο προς τέρψη και ηδωνή, είναι καταστροφική.
Αυτά έχω καταλάβει διαβάζοντας τον κο Γιανναρά.
Πουθενά δεν εκθειάζει τον εμπαθή έρωτα και τις προγαμιαίες σχέσεις. Εστιάζει όμως στην υπερβολική δαιμονοποίηση αυτού του αγαθού του Θεού. Κατακρίνει το πνεύμα φόβου για τον έρωτα και τον πανικό που σπέρνουν μερικοί ιερείς στις ψυχές των νέων. Φίλε Γεώργιε αυτός ο φόβος για τον έρωτα έχει καταστρέψει ανθρώπινες ψυχές, έχω χάσει φίλους μου στα ψυχιατρεία από αυτήν την δαιμονοποίηση που κάνουν κάποιοι ιερείς αυτού του αγαθού του θεού το οποίο το εξισώνουν με την αμαρτωλή του χρήση που είναι η εμπάθεια. Δεν λέει ο θεός να απαρνηθούμε την φύση μας αλλά να την υπερβούμε. Δεν λέει ο θεός ότι θα πάνε μόνο οι παρθένοι και οι αμόλυντοι στον παράδεισο. Συγχώρεσε την πόρνη και της χάρισε τον παράδεισο διότι "ηγάπησεν πολυ". Δεν προτρέπει λοιπόν ο Γιανναράς στην εμπάθεια και στο αχαλίνωτο σεξ "προς δόξαν θεού" όπως έκαναν ή θα κάνουν οι Νικολαίτες (βλ Αποκάλυψη Ιωάννου) και κακώς του καταλογίζουν όλα αυτά. Σε πολλά μάλλιστα συμφωνεί με τον μοναχό Θεόκλειτο αλλά ο ίδιος ο μοναχός δείχνει ότι δεν τα αντιλαμβάνεται, τα παρερμηνεύει και τα παρουσιάζει με διαμετρικά αντίθετο νόημα από αυτό που θέλει να πεί ο Γιανναράς.
Λοιπόν ας μας πεί ο συντονιστής αν μπορούμε να συνεχίσουμε σε άλλο θέμα την ενδιαφέρουσα αυτή συζήτηση "περί έρωτος" ή να το γυρίσουμε σε prive.
Προτείνω να ανοιχτεί θέμα "περί Φύσεως αρμωνίας και έρωτος" άλλωστε ένα από τα πρώτα βιβλία της αρμονικής της μουσικής, ο Τίμαιος του Πλάτωνα, αυτόν τον τίτλο είχε
