apostoloskalpakidis
.......
Ο τυφλός μοναχός Ελευθέριος
Πάντες όσοι έζησαν εν Τραπεζούντι ή έτυχε να παραμείνωσιν εκεί, έστω και επ ολίγον χρονικόν διάστημα έτυχε να γνωρίζουν έναν μοναχόν τυφλόν , ευθυτενή και σεβάσμιον , τον μοναχόν Ελευθέριον, διατρέχοντα τας πολυπλόκους ενορίας της πόλεως άνευ οδηγού αλλά δια της βακτηρίας του και γνωρίζοντα αυτάς μίαν προς μίαν , ως και τας οικίας όλων των ομογενών κατοίκων, ους επεσκέπτατο πάντοτε προς πνευματικήν διδασκαλίαν των υψηλων αρχών της πίστεως ημών και της προς τον πλησίον αγάπης , ή εις τας ονομαστικάς εορτάς , όπου ελάμβανεν ούζο, καφέ και το απαραίτητον ψαλτικόν , ψάλλων , ευχόμενος και ευλογών.
Ουδείς επείραζεν αυτόν , ούτε και αυτοί οι Τούρκοι , οίτινες , κατά σύστασιν των γονέων και πρεσβυτέρων των εθεώρουν αυτόν άγιον και ιερόν άνδρα και τον απεκάλουν δερβίσην των Χριστιανών . .. Πολλάκις κατά τας επισκέψεις μου εις την Τραπεζούντα έβλεπον αυτόν αριστερόν ψάλτην του Ναού της Θεοτόκου του μετοχείου της Μονής Σουμελά , όπου έψαλλε δια της μελωδικωτάτης αυτού φωνής τα τροπάρια , βοηθούμενος τότε μόνον υπό αναγνώστου , τα δε λοιπά , ψαλμούς, καθίσματα , προφητείας και άλλα εγνώριζεν εκ στήθους και συνήρπαζε τους πάντας δια του αγαστού ήθους του και της μελωδικής φωνής του .
Εσυνήθιζε δε να είπη πάντοτε τον Απόστολον , ιστάμενος με εσταυρωμένας τας χείρας εις το μέσον του Ναού και εκφωνών αυτόν εκ στήθους διότι με το ανεξάντλητον μνημονικό του εγνώριζεν όλα εκ στήθους..
Και εν τη κοινωνία και τη αγορά υπό πάντων ο μοναχός Ελευθέριος εγνωρίζετο διότι είχε το προσόν της χαριτολογίας .
Πως και πότε έχασε το φως των οφθαλμών του ουδέν έμαθον διότι δεν έτυχε να ερωτήσω τούτον , μόνον έμαθον ότι μόλις ετελείωσε την πρώτη σχολαρχιακήν τάξιν του γυμνασίου της Τραπεζούντος έχασε και το φως των οφθαλμών του και έκτοτε έμεινε τοιούτος ως ο Ηλίας Τανταλίδης.
Εν μόνον σημειώ , ότι ούτος ήτο ικανός εκπαίδευτος και ποιητής άριστος και εις βεβαίωσιν των λόγων μου , παραθέτω ενταύθα ένα ποίημα του εις εκκλησιαστικόν ύφος , μεστόν χάριτος και καλλιτεχνίας καίτοι πολλά άλλα εφυλοτέχνησε , αλλά δεν διεσώθησαν , πλην του κατωτέρω και τούτο χάρις εις την μνήμην του φίλου κ. Δημοσθένους Ευφραιμίδου , απεθησαυρεισθείσαν κατά την εν Τραπεζούντι σπουδήν του :
ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΙΝΟΝ
Ήχος Δ' (Ως γενναίον εν μάρτυσι )
"Πας μπεκρής όπου πίνει σε , ω κρασί θείον φάρμακον , Δημοσθένους γίνεται και δεινότερος , Σωκράτους τε και Πλάτωνος και παντός άλλου σοφού , κατά πάντα ανώτερος και του Κροίσου υπέρτερος τα πλούτη , ενεργεία σου τη θεία , διο οι πάντες σε πίνομεν "
το κείμενο υπογράφει : Γ.Θ.ΚΑΝΔΗΛΑΠΤΗΣ
από την συλλογή ανεκδότων (Ιστορίες -Μύθοι-Παραδόσεις )του συγχωρεμένου θείου μου Πόντιου ,Δημοσιογράφου και Συγγραφέα
Λάζαρου Ακριτίδη (+) ας είναι αιωνία του η μνήμη ...
Πάντες όσοι έζησαν εν Τραπεζούντι ή έτυχε να παραμείνωσιν εκεί, έστω και επ ολίγον χρονικόν διάστημα έτυχε να γνωρίζουν έναν μοναχόν τυφλόν , ευθυτενή και σεβάσμιον , τον μοναχόν Ελευθέριον, διατρέχοντα τας πολυπλόκους ενορίας της πόλεως άνευ οδηγού αλλά δια της βακτηρίας του και γνωρίζοντα αυτάς μίαν προς μίαν , ως και τας οικίας όλων των ομογενών κατοίκων, ους επεσκέπτατο πάντοτε προς πνευματικήν διδασκαλίαν των υψηλων αρχών της πίστεως ημών και της προς τον πλησίον αγάπης , ή εις τας ονομαστικάς εορτάς , όπου ελάμβανεν ούζο, καφέ και το απαραίτητον ψαλτικόν , ψάλλων , ευχόμενος και ευλογών.
Ουδείς επείραζεν αυτόν , ούτε και αυτοί οι Τούρκοι , οίτινες , κατά σύστασιν των γονέων και πρεσβυτέρων των εθεώρουν αυτόν άγιον και ιερόν άνδρα και τον απεκάλουν δερβίσην των Χριστιανών . .. Πολλάκις κατά τας επισκέψεις μου εις την Τραπεζούντα έβλεπον αυτόν αριστερόν ψάλτην του Ναού της Θεοτόκου του μετοχείου της Μονής Σουμελά , όπου έψαλλε δια της μελωδικωτάτης αυτού φωνής τα τροπάρια , βοηθούμενος τότε μόνον υπό αναγνώστου , τα δε λοιπά , ψαλμούς, καθίσματα , προφητείας και άλλα εγνώριζεν εκ στήθους και συνήρπαζε τους πάντας δια του αγαστού ήθους του και της μελωδικής φωνής του .
Εσυνήθιζε δε να είπη πάντοτε τον Απόστολον , ιστάμενος με εσταυρωμένας τας χείρας εις το μέσον του Ναού και εκφωνών αυτόν εκ στήθους διότι με το ανεξάντλητον μνημονικό του εγνώριζεν όλα εκ στήθους..
Και εν τη κοινωνία και τη αγορά υπό πάντων ο μοναχός Ελευθέριος εγνωρίζετο διότι είχε το προσόν της χαριτολογίας .
Πως και πότε έχασε το φως των οφθαλμών του ουδέν έμαθον διότι δεν έτυχε να ερωτήσω τούτον , μόνον έμαθον ότι μόλις ετελείωσε την πρώτη σχολαρχιακήν τάξιν του γυμνασίου της Τραπεζούντος έχασε και το φως των οφθαλμών του και έκτοτε έμεινε τοιούτος ως ο Ηλίας Τανταλίδης.
Εν μόνον σημειώ , ότι ούτος ήτο ικανός εκπαίδευτος και ποιητής άριστος και εις βεβαίωσιν των λόγων μου , παραθέτω ενταύθα ένα ποίημα του εις εκκλησιαστικόν ύφος , μεστόν χάριτος και καλλιτεχνίας καίτοι πολλά άλλα εφυλοτέχνησε , αλλά δεν διεσώθησαν , πλην του κατωτέρω και τούτο χάρις εις την μνήμην του φίλου κ. Δημοσθένους Ευφραιμίδου , απεθησαυρεισθείσαν κατά την εν Τραπεζούντι σπουδήν του :
ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΙΝΟΝ
Ήχος Δ' (Ως γενναίον εν μάρτυσι )
"Πας μπεκρής όπου πίνει σε , ω κρασί θείον φάρμακον , Δημοσθένους γίνεται και δεινότερος , Σωκράτους τε και Πλάτωνος και παντός άλλου σοφού , κατά πάντα ανώτερος και του Κροίσου υπέρτερος τα πλούτη , ενεργεία σου τη θεία , διο οι πάντες σε πίνομεν "
το κείμενο υπογράφει : Γ.Θ.ΚΑΝΔΗΛΑΠΤΗΣ
από την συλλογή ανεκδότων (Ιστορίες -Μύθοι-Παραδόσεις )του συγχωρεμένου θείου μου Πόντιου ,Δημοσιογράφου και Συγγραφέα
Λάζαρου Ακριτίδη (+) ας είναι αιωνία του η μνήμη ...
άλλο σχόλιο περίμενα από σένα και δη για το ποίημα .