ἄκουε πολλά said:
Το ιστορικό του θανάτου του υιού του Ματθαίου Τσαμκιράνη (και των υπολοίπων Ελλήνων καταδρομέων) προκαλεί ρίγη συγκίνησης.
Για την ιστορία θα πρέπει να γραφεί πως ο Δημήτριος Τσαμκιράνης ήταν τότε ένας από τους πιο καλά εκπαιδευμένους καταδρομείς του ελληνικού στρατού. Η στρατιωτική εκπαίδευση ήταν σκληρή (και λόγω της περιρρέουσας κατάστασης), αλλά ο Δημήτριος με περισσό ζήλο και αγάπη για την πατρίδα ανταποκρινόταν άριστα στις απαιτήσεις.
Ωστόσο, ενώ ακόμη εκπαιδευόταν ως δόκιμος έφεδρος στην ΣΕΑΠ (Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού) στο Ηράκλειο, είχε ζητήσει από τον Ματθαίο να μεσολαβήσει για να μετατεθεί κάπου πιο κοντά στην Καβάλα, μόλις τελειώσει η θητεία του στην ΣΕΑΠ. Ο Ματθαίος ανταποκρίθηκε άμεσα και κατάφερε τελικά μέσω κάποιου γνωστού να εξασφαλίσει την μετάθεση. Μέχρι όμως να ολοκληρωθεί η διαδικασία, καθώς και η θητεία του, πέρασε κάποιος καιρός, και στο διάστημα αυτό ο Δ. Τσαμκιράνης γνώρισε στην Κρήτη μια κοπέλα, ενώ ταυτόχρονα κατά διαστήματα μετακινείτο για επί πλέον εκπαιδεύσεις, όπως του καταδρομέα και αλεξιπτωτιστή (στη Ρεντίνα Χαλκιδικής και στον Ασπρόπυργο Αττικής).
Μόλις ολοκληρώθηκε η εκπαίδευσή του, τόσο στη Σχολή Ανορθόδοξου Πολέμου, όσο και στην Σχολή Αλεξιπτωτιστών, ώριμος πια από τη στρατιωτική άσκηση, επανήλθε στο Ηράκλειο και τότε ήρθε και η μετάθεση για την Δράμα. Για χάρη όμως της κοπέλας, η μετάθεση απορρίφθηκε... Αμέσως μόλις απορρίφθηκε η μετάθεση, μετατέθηκε στο Μάλεμε Χανίων, στην Α΄Μοίρα καταδρομών, και ανέλαβε καθήκοντα διοικητή στρατιωτικής μονάδας. Μάλιστα, ως αξιωματικός, είχε νοικιάσει κι ένα σπίτι στα Χανιά, με την μοιραία (κατά τραγική σύμπτωση) διεύθυνση, Κύπρου 6. Η μοίρα του είχε αρχίσει με σημάδια να δρομολογείται. Πολύ γρήγορα, πετούσε από την Σούδα για τον ουρανό και την αιωνιότητα...
Γιατί σχεδόν αμέσως, τον Ιούλιο του 1974, έγινε η εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο και δόθηκε η διαταγή από την τότε ελλαδική ηγεσία των δικτατόρων συνταγματαρχών, η Α΄Μοίρα καταδρομών να πετάξει με δεκαπέντε μεταγωγικά αεροσκάφη, τύπου NORATLAS, στην Κύπρο, για να συνδράμει τον αγώνα των Ελληνοκυπρίων κατά των Τούρκων. Η αποστολή είχε, κατά τραγική ειρωνεία, την κωδική ονομασία «Νίκη». Ο Δημήτριος επέβαινε στο μοιραίο αεροσκάφος «Νίκη 4», το οποίο και κατέπεσε από φίλια πυρά, λίγο πριν προλάβει να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης, η οποία έγινε νύχτα και με πλήρη μυστικότητα, ο Τσαμκιράνης ως διοικητής της στρατιωτικής μονάδας του αεροσκάφους του, εμψύχωνε με απαράμιλλο σθένος και ηρωισμό τους καταδρομείς, ενδυναμώνοντάς τους για την στρατιωτική αποστολή που έπρεπε να εκτελέσουν...
Η συγκεκριμένη μαρτυρία, όπως και πολλές άλλες πληροφορίες, ως προς το τι διαδραματίστηκε μέσα στο μεταγωγικό, έως ότου σχεδόν κατέπεσε, μας είναι γνωστή από τον μοναδικό επιζήσαντα του «Νίκη 4», Θανάση Ζαφειρίου, στενό φίλο του Δημητρίου και αποβιώσαντα μόλις πρόσφατα.
Από την Σούδα ο Τσαμκιράνης είχε επιβιβαστεί στο αεροπλάνο του, ως δόκιμος αξιωματικός και ως διοικητής του, ως όφειλε, τελευταίος, ενώ ακριβώς απέναντί του βρισκόταν ο Θεσσαλονικιός Θανάσης Ζαφειρίου, τον οποίο ο δόκιμος Τσαμκιράνης είχε διατάξει πριν την πτήση να βοηθήσει να φορτώσουν τα κασόνια με τα πυρομαχικά. Με αυτόν τον τρόπο ο Ζαφειρίου βρέθηκε κι αυτός κοντά στην πόρτα και λίγο αργότερα, ενώ το ΝORATLAS δεχόταν καταιγιστικά πυρά από ελληνοκυπριακές θέσεις αντιαεροπορικών, κατάφερε να πηδήξει στο κενό από περίπου, όπως υπολογίστηκε 75 μέτρα ύψος (εξαιρετικά απίθανο να επιζήσει άνθρωπος πέφτοντας από τέτοιο ύψος) και -ω του θαύματος- να επιζήσει. Μάλιστα, διασώζεται και διάλογος μεταξύ τους τις τραγικές εκείνες στιγμές, λίγο πριν το αεροσκάφος συντριβεί...
Έκτοτε ο Θ. Ζαφειρίου πήγαινε πολύ συχνά στην Κύπρο και προσκυνούσε τον τόπο που θάφτηκε το μοιραίο μεταγωγικό μαζί με τους ήρωες καταδρομείς. Ο Δ. Τσαμκιράνης ήταν ένα από τα οκτώ πτώματα που αναγνωρίστηκαν και τάφηκαν σε ξεχωριστούς τάφους, δίπλα στον λεγόμενο τύμβο της, Μακεδονίτισσας, δηλαδή τον λόφο από χώμα, ο οποίος και κάλυψε τη μάζα του θαμμένου μεταγωγικού με όλους τους υπόλοιπους καταδρομείς. Επάνω στον τύμβο ανεγέρθηκε περικαλλές μνημείο σε μορφή οβελίσκου, το οποίο σχεδίασε και ανέλαβε να περατώσει Καβαλιώτης μηχανικός, ο Χ. Χρυσανίδης, συμμαθητής του Δ. Τσαμκιράνη στο Γυμνάσιο Καβάλας. Ο Χρυσανίδης μάλιστα διετέλεσε δήμαρχος στη γενέτειρα του Δημητρίου, τις Ελευθερές Καβάλας, όπου και εκεί επίσης ανήγειρε μνημείο και προτομή προς τιμήν του.
Το θαμμένο αεροσκάφος ανασκάφηκε πρόσφατα, μετά σαρανταδύο χρόνια και ταυτοποιήθηκαν τα καμμένα οστά αρκετών καταδρομέων, τα οποία και αποδόθηκαν στους συγγενείς τους. Η ταυτοποίηση των οστών του Δημητρίου έγινε νωρίτερα, το 2008, οπότε έγινε και η κηδεία του στην Καβάλα δημοσία δαπάνη και με κάθε τιμή από τις στρατιωτικές και διοικητικές αρχές της πόλης. Οι γονείς του όμως είχαν ήδη αποβιώσει.
Όμως ο Ματθαίος Τσαμκιράνης όλα αυτά τα χρόνια, ενόσω ζούσε, επισκεπτόταν κάθε καλοκαίρι, στην επέτειο του «Αττίλα», τον τάφο του αδικοχαμένου γυιου του, στην Κύπρο, τιμώντας την μνήμη του.
Ο Θ. Ζαφειρίου, ο οποίος στην ουσία, χάρη στον φίλο του Δημήτριο, βρέθηκε κοντά στην πόρτα του αεροσκάφους και κατάφερε τελικά να πηδήξει στο κενό και να σωθεί, λίγο καιρό πριν κοιμηθεί, συναντήθηκε στον τύμβο της Μακεδονίτισσας με τον Ελληνοκύπριο πολυβολητή, που έβαλε κατά του ελληνικού μεταγωγικού και του είπε μεταξύ άλλων συγκινημένος:
«Δεν σου κρατάω καθόλου κακία. Δεν φταις, φίλε μου καλέ, καθόλου εσύ, φταίγαν άλλοι, άλλοι φταίγαν φίλε μου...» [...]
Αυτά τα πράγματα είναι ως ένα βαθμό γνωστά, αλλά για όσους δεν γνωρίζουν, παρατίθεται εντελώς ενδεικτικά ο παρακάτω σύνδεσμος:
http://www.militaire.gr/έφ...1ίο/
Υπάρχουν φυσικά και άλλες πολλές μαρτυρίες και πληροφορίες.
Αιωνία η μνήμη αυτών.
