Όποιοι κρατάνε κρυμμένους αυτούς τους θησαυρούς θα έπρεπε να σέβονται τη μνήμη και τους τεράστιους κόπους του διδασκάλου Χουρμουζίου. Ο άνθρωπος αυτός ανάλωσε όλη τη ζωή του μεταφράζοντας όλα τα παλαιά μαθήματα και γράφοντας τόσους τόμους χιλιάδων σελίδων χωρίς να έχει κάποιο σημαντικό οικονομικό όφελος. Δεν πλούτισε από αυτά (στη ψάθα πέθανε). Το έκανε μόνο και μόνο γιατί ήξερε ότι αν δεν διασώσει τα αρχαία μαθήματα, αυτά θα χαθούν με τον χρόνο και οι μεταγενέστεροι δεν θα μπορούσαν να τα ψάλουν ποτέ. Ήξερε π.χ. ότι ο "Λατρινός πολυέλεος", ο "Κουκουμάς", το αναστασιματάριο του Χρυσάφου, η παλαιά παπαδική και τόσα άλλα ανεκτίμητα αρχαία μαθήματα αν δεν τα μεταφράσει και δεν τα διασώσει δεν θα τα γνωρίσουν ποτέ οι νεώτεροι. Τα έγραψε για να τα έχουμε εμείς σήμερα. Πού να ήξερε ότι, 200 χρόνια μετά, κάποιοι θα ισχυρίζονται ότι κατέχουν τα "πνευματικά δικαιώματα" στα έργα του. Ευτυχώς που δεν του πέρασε από το μυαλό, γιατί, ειλικρινά, δεν νομίζω ότι θα έμπαινε στον κόπο να γράψει τόσες χιλιάδες σελίδες αν ήξερε ότι θα έμεναν κλειδωμένες σε ντουλάπια. Για να γίνουν όλα αυτά μέρος της σημερινής Βυζαντινής μας μουσικής πρέπει να κυκλοφορούν ελεύθερα και να μπορούν όλοι να τα μελετούν με την ησυχία τους όσο θέλουν. Δεν θα έπρεπε όλοι μας να ενδιαφερθούμε περισσότερο για αυτούς τους θησαυρούς και να πιέσουμε ώστε να έρθουν στο φως; Άλλωστε για μας τα έγραψε ο Χουρμούζιος. Θα τρίζουν τα κόκκαλά του. Μακάρι να βοηθήσει ο Κύριος να ελευθερωθούν κάποτε όλα αυτά τα ανεκτίμητα μαθήματα ώστε να τα ψάλουμε προς δόξαν του.