Δούλοι Κύριον Πέτρου Πελοπονησσίου

Είχα μία συζήτηση μέ ένα φίλο, για το Δούλοι κύριον του Πέτρου Πελοπονησσίου. Και μου είπε ότι του θυμίζει πρώτο ήχο. Υποστήριζε ότι ακούγεται όπως το Την Παγκόσμιον Δόξαν και ότι μπορεί να έχει γίνει κάποιο λάθος από τον Πέτρο... (τι να πω...)

Επειδή εγώ δεν μπορούσα να πω κάτι πέρα από αυτό. (Γιατί και εμένα ανάμεσα στο Την Παγκόσμιον Δόξαν και το Εν τη Ερυθρά Θαλάσση, μου θυμίζει περισσότερο το πρώτο), μπορεί κάποιος να βοηθήσει.
 

tsak77

Χρῆστος Τσακίρογλου
Εάν οι δύο ήχοι δεν συγγένευαν, δεν θα ήταν ο μεν, πλάγιος του δε. Στους πρώτους στίχους του πολυελέου, όντως το μέλος κινείται μεταξύ του κάτω δι και του Κε, αυτό όμως δεν είναι ασυνήθιστο στα παπαδικά μέλη (όπου ο Χρύσανθος εντάσσει και τους πολυελέους) του πλαγίου του πρώτου (π.χ. το Χερουβικό της εβδομάδος του Πέτρου στον ήχο αυτόν). Όμως οι στίχοι από "Τα είδωλα..." μέχρι "Και πάντες..." με τον εναρμόνιο άνω Ζώ να δεσπόζει, δεν είναι συμπεριφορά που συναντούμε στον πρώτο ήχο (απ' όσο γνωρίζω για συνθέσεις της εποχής, διότι νεώτεροι συγγραφείς όπως ο Θ. Φωκαέας τόλμησαν τέτοιες εισαγωγές και στον πρώτο ήχο).

Ο Πέτρος γνωρίζει πολύ καλά τι γράφει, αλλά και το που και πότε θα ψαλλεί αυτό που γράφει. Για τον λόγο αυτό, ξεκινάει την μελωδική του ανάπτυξη χαμηλά (χαλαρά κατά τους βόρειους :D) και ξετυλίγεται μέχρι τους προτελευταίους στίχους (ως του "Οίκος Λευί...") απ' όπου και επιστρέφει στους δύο τελευταίους προετοιμάζοντας το έδαφος για τα Δόξα και νυν, τα οποία έχουν τη δική τους πλέον μελωδική πορεία.

Το ότι σήμερα ψάλλουμε τους πολυελέους σε άσχετα χρονικά σημεία των ιερών ακολουθιών και φυσικά κάνοντας επιλογές στίχων (κατ' επέκταση είναι και τόνου :rolleyes:), είναι ένας βασικός παράγοντας που μας εμποδίζει να δούμε όλη την εικόνα του έργου του συνθέτη και μας προτρέπει να οδηγηθούμε σε λανθασμένες κριτικές.

Υ.Γ. Αν κάποιος φίλος έχει σε κάποιον κώδικα τον πολυέλαιο (στα λίγα που έχω θα ψάξω και γω), ας μας δείξει την αρκτική μαρτυρία για του λόγου το αληθές.
 
Όμως οι στίχοι από "Τα είδωλα..." μέχρι "Και πάντες..." με τον εναρμόνιο άνω Ζώ να δεσπόζει, δεν είναι συμπεριφορά που συναντούμε στον πρώτο ήχο (απ' όσο γνωρίζω για συνθέσεις της εποχής, διότι νεώτεροι συγγραφείς όπως ο Θ. Φωκαέας τόλμησαν τέτοιες εισαγωγές και στον πρώτο ήχο).

Συμφωνώ. Ενημερωτικά
Το Θεοτόκε Παρθένε του Μπερεκέτου έχει εναρμόνιο Ζω
 

tsak77

Χρῆστος Τσακίρογλου
Το Θεοτόκε Παρθένε του Μπερεκέτου έχει εναρμόνιο Ζω
Όχι ως δεσπόζων φθόγγο όπως ανέφερα στο παραπάνω μήνυμα. Το ότι τοποθετείται (από τους εξηγητές πάντα) μία εναρμόνια φθορά στον Ζώ του πρώτου πόδα, όπου ο φθόγγος αυτός είναι "περαστός" και το μέλος δεν στοχεύει ούτε περιστρέφεται γύρω από αυτόν, έχει άλλο σκοπό. Πρέπει να βλέπουμε την σύνθεση πιο ολικά, δηλαδή να παρατηρούμε τις μουσικές θέσεις που την αποτελούν και που αυτές στοχεύουν. Ένας φθόγγος δεν φέρνει την Άνοιξη. :wink: Αυτός ο Ζώ έχει καμία σχέση με αυτόν που παρατηρείται στους συγκεκριμένους στίχους του πολυελέου που κουβεντιάζουμε; Εννοώ όσον αφορά στην δεσποτεία του στο μέλος.

Υ.Γ. Είναι σαν να λέμε ότι στο Η΄ Εωθινό από το Αναστασιματάριο του Ιωάννου πρωτοψάλτου (πλ.Δ΄) και συγκεκριμένα στη συλλαβή "την προς τον πατρώον κλήρον α(παγ)γέλουσα" έχουμε πρώτο ήχο, επειδή υπάρχει ένα Πα...
 
Όχι ως δεσπόζων φθόγγο όπως ανέφερα στο παραπάνω μήνυμα.
Όντως

Το ότι τοποθετείται (από τους εξηγητές πάντα) μία εναρμόνια φθορά στον Ζώ του πρώτου πόδα, όπου ο φθόγγος αυτός είναι "περαστός" και το μέλος δεν στοχεύει ούτε περιστρέφεται γύρω από αυτόν, έχει άλλο σκοπό.
μμμ... ενδιαφέρον

Πρέπει να βλέπουμε την σύνθεση πιο ολικά,
Συμφωνώ

Μου άρεσε πολύ η παρατήρηση αυτή:

Το ότι σήμερα ψάλλουμε τους πολυελέους σε άσχετα χρονικά σημεία των ιερών ακολουθιών και φυσικά κάνοντας επιλογές στίχων (κατ' επέκταση είναι και τόνου ), είναι ένας βασικός παράγοντας που μας εμποδίζει να δούμε όλη την εικόνα του έργου του συνθέτη και μας προτρέπει να οδηγηθούμε σε λανθασμένες κριτικές.

Σε ευχαριστώ
 
Top