Επειδή πολλές φορές απαντάται στην πράξη το πρόβλημα αυτό, νομίζω έχει ενδιαφέρον να συζητηθεί.
Ερώτημα: Ο ιερέας πρέπει να προσαρμοστεί χρονικά με τον ψάλτη κατά το χερουβικό ή το αντίθετο; Φυσικά δεν εναφέρομαι σε περιστώσεις που η χρονική διαφορά είναι πολύ μικρή.
Γνωστός ψάλτης και δάσκαλος (δε νομίζω πως έχει νόημα να αναφέρω το όνομά του), περίπου το 2000 (ήμουν τότε στο αναλόγιό του μαθητής του), σε συλλείτουργο έβγαλε αργό χερουβικό (γενικώς έψαλε τα παπαδικά μέλη σε αργό ρυθμό) για το οποίο χρειαζόταν πάνω από 10 λεπτά. Ο ιερέας θυμιάτισε, ήταν όλα έτοιμα για την είσοδο και το χερουβικό ήταν στο "τη ζωοποιώ". Οι ιερείς περίμεναν στη βορεινή πύλη περίπου ένα λεπτό. Ο ψάλτης συνέχιζε απτόητος, οπότε οι ιερέις έκαναν την είσοδο. Όταν έφτασαν στην ωραία Πύλη, σταμάτηε, ο ιερέας μνημόνευσε (κακώς βεβαίως) και ο ψάλτης συνέχισε για άλλα 6-7 λεπτά όλο τον υπόλοιπο ύμνο χωρίς καμία σύντμηση. Φυσικά όλοι μας (υποθέτω δυστυχώς και ο κόσμος) αντιληφθήκαμε ότι επρόκειτο περί κόντρας "εξουσίας", κάτι που μόνο δε μας βοήθησε να αποθέσουμε κάθε βιοτική μέριμνα.
Τις άλλες Κυριακές που ήταν οι ιερείς του ναού, το χερουβικό διαρκούσε 8-10 λεπτά (έψαλε μόνος του με 10-15 ισοκράτες), οι ιερείς τελείωναν και περίμεναν κανένα 5λεπτο καθήμενοι στο ιερό. Η νοοτροπία αυτή καλλιεργείτο και στους μαθητές του.
Εγώ νομίζω πως ο χερουβικός ύμνος είναι μελοποιημένος αργά κυρίως για πρακτικούς λόγους, να καλυφθεί η προετοιμασία του ιερέα. Τα αργά χερουβικά είναι γραμμένα για αρχιερατική λειτουργία, όταν ο αρχιερέας αποτελειώνει την πρόθεση κατά τη διάρκεια του χερουβικού.
Μέριμνα λοιπόν του ψάλτη είναι να συγχρονιστεί με τον ιερέα. Φυσικά όταν είναι σταθεροί και οι δύο , μαθαίνει ο ένας το ρυθμό του άλλου. Εγώ προτιμώ να είμαι λίγο πιο γρήγορος στο ρυθμό μου και αν τελειώσω πιο σύντομα να ψάλλω και το "ως τον βασιλέα...", παρά να το πως αργά και μετά να πως χύμα το υπόλοιπο.
Θεωρώ όμως απαράδεκτο να περιμένει ο ιερέας και ο ψάλτης να συνεχίζει, να μπαίνει η συγκεκριμένη μελοποίηση και ο εγωισμός του ψάλτη πάνω από τη λειτουργική τάξη, ευπρέπεια και ανάγκη.
Ερώτημα: Ο ιερέας πρέπει να προσαρμοστεί χρονικά με τον ψάλτη κατά το χερουβικό ή το αντίθετο; Φυσικά δεν εναφέρομαι σε περιστώσεις που η χρονική διαφορά είναι πολύ μικρή.
Γνωστός ψάλτης και δάσκαλος (δε νομίζω πως έχει νόημα να αναφέρω το όνομά του), περίπου το 2000 (ήμουν τότε στο αναλόγιό του μαθητής του), σε συλλείτουργο έβγαλε αργό χερουβικό (γενικώς έψαλε τα παπαδικά μέλη σε αργό ρυθμό) για το οποίο χρειαζόταν πάνω από 10 λεπτά. Ο ιερέας θυμιάτισε, ήταν όλα έτοιμα για την είσοδο και το χερουβικό ήταν στο "τη ζωοποιώ". Οι ιερείς περίμεναν στη βορεινή πύλη περίπου ένα λεπτό. Ο ψάλτης συνέχιζε απτόητος, οπότε οι ιερέις έκαναν την είσοδο. Όταν έφτασαν στην ωραία Πύλη, σταμάτηε, ο ιερέας μνημόνευσε (κακώς βεβαίως) και ο ψάλτης συνέχισε για άλλα 6-7 λεπτά όλο τον υπόλοιπο ύμνο χωρίς καμία σύντμηση. Φυσικά όλοι μας (υποθέτω δυστυχώς και ο κόσμος) αντιληφθήκαμε ότι επρόκειτο περί κόντρας "εξουσίας", κάτι που μόνο δε μας βοήθησε να αποθέσουμε κάθε βιοτική μέριμνα.
Τις άλλες Κυριακές που ήταν οι ιερείς του ναού, το χερουβικό διαρκούσε 8-10 λεπτά (έψαλε μόνος του με 10-15 ισοκράτες), οι ιερείς τελείωναν και περίμεναν κανένα 5λεπτο καθήμενοι στο ιερό. Η νοοτροπία αυτή καλλιεργείτο και στους μαθητές του.
Εγώ νομίζω πως ο χερουβικός ύμνος είναι μελοποιημένος αργά κυρίως για πρακτικούς λόγους, να καλυφθεί η προετοιμασία του ιερέα. Τα αργά χερουβικά είναι γραμμένα για αρχιερατική λειτουργία, όταν ο αρχιερέας αποτελειώνει την πρόθεση κατά τη διάρκεια του χερουβικού.
Μέριμνα λοιπόν του ψάλτη είναι να συγχρονιστεί με τον ιερέα. Φυσικά όταν είναι σταθεροί και οι δύο , μαθαίνει ο ένας το ρυθμό του άλλου. Εγώ προτιμώ να είμαι λίγο πιο γρήγορος στο ρυθμό μου και αν τελειώσω πιο σύντομα να ψάλλω και το "ως τον βασιλέα...", παρά να το πως αργά και μετά να πως χύμα το υπόλοιπο.
Θεωρώ όμως απαράδεκτο να περιμένει ο ιερέας και ο ψάλτης να συνεχίζει, να μπαίνει η συγκεκριμένη μελοποίηση και ο εγωισμός του ψάλτη πάνω από τη λειτουργική τάξη, ευπρέπεια και ανάγκη.