Είναι πολύ μεγάλο, αλλά και πολύ σοβαρό το θέμα αυτό, κυρίως λόγω των πολλαπλών ζητημάτων, που δημιουργούνται από τέτοιες ασυνεννοησίες, οι οποίες τελικά καταλήγουν, σε κρίσιμα σημεία της Θ.Λ. και όχι μόνο στην Μεγάλη Είσοδο, είτε σε χασμωδίες, είτε σε πρόχειρες λύσεις, όπως για παράδειγμα να διακόπτεται αιφνιδιαστικά ο Χερουβικός Ύμνος, για να συνεχισθεί βιαστικά και πολλές φορές χωρίς καμμία μουσική ακολουθία, στη «χύμα» απαγγελία του. Ή, ένα άλλο πολύ συχνό φαινόμενο, να εξέρχεται το ιερατείο από το Ιερό, με τα τίμια και άγια δώρα και να οδεύει προς τον σολέα είτε χωρίς καμιά εκφώνηση, είτε, πράγμα που είναι πολύ χειρότερο, εκφωνώντας το «πάντων ημών …», ενώ συνεχίζεται και η ψαλμωδία του Χερουβικού Ύμνου(!), με αποτέλεσμα και συγχωρείστε μου τη φράση, «το απόλυτο μπάχαλο».
Οι αιτίες πολλές και εκατέρωθεν προερχόμενες: ασυνεννοησία, εγωισμός, πεισματικές συμπεριφορές, αδιαφορία προς το εκκλησίασμα, ευκαιρία επίδειξης και προβολής κ.λπ. Και όλα αυτά πέρα και έξω από κάθε εκκλησιαστική συμπεριφορά και πάνω από όλα χωρίς σεβασμό προς τα διαδραματιζόμενα και προς τη λυτρωτική θυσία του Μεγάλου Αρχιερέως Χριστού.
Όλα αυτά επιλύονται με την επίδειξη, από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές, πνεύματος κατανόησης, καλής θέλησης και οπωσδήποτε μετά από προηγούμενη συνεργασία και συναπόφαση. Δεν επιτρέπεται π.χ. να βάζει ξαφνικά ο δεξιός ένα αργό ή και πολύ αργό χερουβικό, χωρίς να έχει ενημερώσει τον ιερουργούντα και να έχει ζητήσει την κατανόησή του, ώστε ο τελευταίος, να αναμείνει την περάτωση του ύμνου. Ούτε και ο ιερουργός, επειδή έχει κάποια ανειλημμένη υποχρέωση να επισπεύδει τη λειτουργική διαδικασία, εν αγνοία του ψάλτου και εκείνος να μην προλαβαίνει να τελειώσει το χερουβικό.
Και μια και ασχολούμεθα με το σοβαρό αυτό θέμα, θέλω να θίξω και μία άλλη πτυχή του, που από τα μικρά μου χρόνια με έχει βάλει σε σκέψεις.
Θα συμφωνήσουμε, νομίζω, όλοι ότι ή διάρκεια του χερουβικού από την αρχή του μέχρι και το «και τη ζωοποιώ…» είναι περίπου η ίδια, ανεξάρτητα από τον αριθμό των συλλειτουργούντων Αρχιερέων, Ιερέων και Διακόνων. Από το «τριάδι…» και κάτω ο χρόνος μέχρι το τέλος του χερουβικού παρατείνεται, σε συνάρτηση και με τον αριθμό των ιερουργούντων.
Κατά συνέπεια στο πρώτο κομμάτι του ύμνου δεν χρειάζεται και αργό ή πολύ αργό χερουβικό, ενώ στο δεύτερο μέρος μπορεί να ψαλλεί με ευχέρεια αργό μάθημα.
Και μία άσχημη εμπειρία: Πριν από δύο περίπου χρόνια, παρακολουθούσα στην κρατική τηλεόραση μια Κυριακάτικη πολυαρχιερατική Θ.Λ., δεν θυμάμαι πού και σε ποιο Ναό, όχι πάντως της Αττικής. Εκείνο που μου έκανε όχι μόνο άσχημη, αλλά και θλιβερή εντύπωση είναι το γεγονός ότι ο δεξιός έβαλε ένα πολύ αργό μάθημα, τέτοιο που ο προεξάρχων Αρχιερεύς τελείωσε τη θυμίαση και ο ψάλτης δεν είχε τελειώσει ούτε τη φράση «οι τα χερουβείμ» (!!!). Βεβαίως στο τέλος έτρεχε και δεν έφθανε…
Συμπέρασμα: καλή θέληση και διάθεση συνεννόησης. Και όλα ρυθμίζονται.