Δημήτριος Πονηρίδης

[evangelos]

Προχθές έμαθα ότι μας άφησε ο αγαπημένος μου καθηγητής που δεν θα υπάρξει άλλος σαν εκείνον. Ο Δημήτρης Πονηρίδης υπήρξε καθηγητής μου στο μάθημα της μουσικής στο 14ο Γυμνάσιο Παλιάς Κοκκινιάς Πειραιά. Πέρα από τις φόρμες του νεοελληνικού προγράμματος διδασκαλίας του υπουργείου, το μάθημα του ήταν σχολείο ήθους και ζύμωση ψυχής. «Όταν ακούτε Μπάχ είναι διαφορετικός ο τρόπος» μας έλεγε. «Να φαντάζεστε ότι πετάτε στον ουρανό πάνω από τα σύννεφα» με αυτόν τον τρόπο σε ταξιδεύει η μουσική του Μπαχ. Κάναμε ασκήσεις στο πεντάγραμμο. «Τα τρία τέταρτα τα μετράμε με μία κίνηση στα παράθυρα μία κίνηση στην πόρτα και μία πάνω». Μας έβαζε ηχογραφήσεις από ό, τι μπορείς να φανταστείς, από πόλκες τσιγγάνικους χορούς αμερικάνικα αφρικάνικα… Δεν θα ξεχάσω την ανάλυση στον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι . Κάθε μάθημα μαζί του ήταν ένα πανέμορφο ταξίδι στον κόσμο της μουσικής. Μαζί του έμαθα να ακούω και να εκτιμώ το κάθε τραγούδι, κάθε σκοπό και πολιτισμό. Έμαθα να τραγουδάω, να διαβάζω νότες, να εκφράζομαι. Αν δεν είχα δάσκαλο τον Πονηρίδη μπορεί να μην ασχολούμουν με την μουσική ή κι αν ασχολούμουν δεν θα είχα την ίδια σχέση με αυτήν. Όταν συγκρίνω το μάθημα αυτό με άλλων καθηγητών πριν και αργότερα τότε καταλαβαίνω γιατί η Ελλάδα μας έχει χάσει το χρώμα της. Έχει χάσει την αισθητική της γιατί δεν υπάρχουν καθηγητές σαν τον Δημήτρη Πονηρίδη. Ο Δημήτρης Πονηρίδης ήταν από τον Πόντο πρόσφυγας στην Κοκκινιά είχε άλλο αισθητήριο, ρωμαίικο αισθητήριο και πολιτισμό. Ήταν επίσης ψάλτης με παράδοση και είχε υπηρετήσει σε πολλά αναλόγια της Κοκκινιάς όπως η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων και η Μεταμόρφωση. Ήταν υιός του μουσικοσυνθέτη Γεωργίου Πονηρίδη ο οποίος ήταν επίσης γνώστης της ψαλτικής και είχε εκφράσει άποψη για την κακή χρήση της πολυφωνίας στους ναούς.
Αυτή η πλούσια παρακαταθήκη πολιτισμού δεν του επέτρεψε να συμβιβαστεί με το πτωχό πρόγραμμα του υπουργείου και μας την μετέδωσε σαν σύγχρονο κρυφό σχολειό.
Αιωνία σου η μνήμη δάσκαλε.