Tό δίγοργο στήν βυζαντινή εἰδικά στά νέα μαθήματα χρησιμοποιεῖται σάν λαρυγγισμός.
Δηλ. συνήθως ἀναλύουν οἱ δάσκαλοι τοῦ 20ου αἰῶνος τά κλασσικά μέ γραπτούς λαρυγγισμούς σέ μιά ἐποχή πού ἄρχισε νά ἐπικρατεῖ τό ὡδειακό ὕφος τό Καραικό, τό Σακελλαριδικό κ.α. προφανῶς γιά νά δείξουν ἀκριβῶς αὐτό πού παρέλαβαν οἱ μεγάλοι δάσκαλοι ἀπό τούς παλαιότερους. Εἶναι κατ` οἰκονομία ἡ ἀναλυτική γραφή διότι ἄν δέν ἔγραφαν ἔτσι ὁ Στανίτσας, ὁ Καμαράδος κ.α. δέν θά ξέραμε πῶς ἐκτελοῦσαν τήν κλασσική γραφή οἱ προγενέστεροι καί θά εἴχαμε σήμερα ἄλλες διαμάχες φιλικές.
Φυσικά ἡ σωστή γραφή εἶναι ἡ κλασσική τοῦ Πέτρου πού ἐκτελεῖται ὅπως μᾶς ὑπέδειξαν μέ ἀναλυτική γραφή οἱ νεότεροι Κων/τες.
Τά θεωρητικά γράφουν ὅτι τό δίγοργο ἐκτελεῖται σέ θέση ἄρση. Αὐτό κάνει προφανές ὅτι δέν μποροῦμε νά χωρίσουμε τό δίγοργο σέ 3 ἴσους ἀκριβῶς χαρακτῆρες διότι δέν μετρᾶμε ρυθμό ἀλλά χρόνο.
Ὁ χρόνος (νά γράψω ὁ ρυθμός γιά νά συνεννοηθοῦμε
ἔχει τό ἰσχυρό καί τό ἀσθενές καί σ΄αυτό δέν ἐξαιρεῖται ὁ ἁπλός.
Στή βυζαντινή τό ἰσχυρό καταναλώνει λίγο περισσότερο χρόνο γιατί δέν ἔχουμε τύμπανα καί πρέπει νά τονισθεῖ. Οἱ παλμοί τοῦ μεγάλου τύμπανου διαρκοῦν περισσότερο ἀπό τοῦ μικροῦ.
Συνήθως τά δίγοργα στήν ἀναλυτική γραφή ἔχουν μπροστά βαρεία. Ἐνῶ τά παρεστιγμένα στήν μέση ἤ δεξιά δέν συνηθίζουν, ἄλλη ἀνάλυσι.
Εἶναι διάφοροι λαρυγγισμοί.
Τά θεωρητικά εἶναι ὑποχρεωμένα νά γράφουν γιά διαίρεση σέ ἰσόχρονους χαρακτῆρες γιατί ἔτσι εἶναι ἡ θεωρία.
Στήν πράξη ὅμως πρόκειται γιά λαρυγγισμούς μέ ὑπογραφή παράδοσης ὑλικοῦ καί ὄχι γιά ἰσόχρονες γαργάρες.
Ἐν πάση περιπτώσει ἔχουμε διδασκαλίες ἀπό Κων/τες , ἀκούσματα ἀπό Πρίγγο , Ναυπλιώτη κ.α.
Τί ἄλλο θέλουμε;
Νά ὑποθέτουμε ὅτι ὅλοι αὐτοί διδάχτηκαν λάθος καί μᾶς δίδαξαν λάθος καί ὅτι εἰχαν δίκιο ὁ Καρᾶς, ὁ Σακελλαρίδης, οἱ ἀθηναῖοι ὡδικοί κ.α. ὅτι αὐτοί καί μόνο ἀκολουθούσαν τό ψάλσιμο τοῦ Πέτρου καί τῶν παλαιῶν ;
4 διαφωνίες ταυτόχρονα. Καί 5η αὐτῶν πού ὑποστηρίζουν ὅτι στήν Ἁγιά Σοφίά ἔψελναν 4φωνα!