emakris
Μέλος
Προσπαθώντας να προλάβω το κλείδωμα του θέματος, σπεύδω να καταθέσω εδώ μια σχετικά πρόσφατη εμπειρία μου, διότι θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει (εάν μακροημερεύσουμε, το φόρουμ και εγώ, εάν μη τι άλλο, θα το διαβάζω και θα θυμάμαι...).
Στο δεξιό αναλόγιο είμαι κατά βάση μόνος μου, με περιστασιακές εξαιρέσεις (φωνή βοώντος εν τη ψαλτική ερήμω της νήσου μας...). Κάποια Κυριακή, καθώς έψαλλα στη Θ. Λειτουργία, ακούω μια ηχώ της φωνής μου. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, διαπιστώνω ότι κοντά στο αναλόγιο στέκεται μια κυρία (σύζυγος ιερέως, νομίζω), που συμψάλλει με αρκετή ακρίβεια αυτά που λέω, στο δικό μου τονικό ύψος (όχι στην οκτάβα, που το θεωρώ απαίσιο), πλην των πολύ χαμηλών φθόγγων (κάτω από Ντο-Ρε). "Μπα", σκέφτομαι, "ιδέα μου θά 'ναι". Της προτείνω αμέσως να πει κάποια κομμάτια, αλλά αρνείται, προτιμώντας να συμψάλλει. "Ωραία", λέω μέσα μου, "για να δούμε παρακάτω". Συνεχίζω κανονικά. Φωκαέα εγώ, Φωκαέα και εκείνη. Χατζηαθανασίου εγώ, Χατζηαθανασίου και εκείνη. Ακολουθούσε σε όλα. Εννοείται χωρίς να βλέπει μουσικό κείμενο, μάλλον δεν ήξερε καν να διαβάζει μουσική. Καταευχαριστήθηκα, ήταν σαν να ψάλλω με αντήχηση! Την παρακαλέσαμε, και εγώ και ο ιερέας, να ξαναέλθει οπωσδήποτε όταν μπορέσει, αλλά δυστυχώς δεν ξαναεμφανίστηκε...
Ε, εάν είναι έτσι, οι γυναίκες είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτες στο αναλόγιο. Είτε ως βοήθεια/ενίσχυση, είτε καλύπτοντας κάποιες ανάγκες λόγω απουσίας ιεροψαλτών, είτε αυτόνομα στην περίπτωση χορών μοναζουσών. Τώρα για τα υπόλοιπα, καλύτερα να μη σχολιάσω...
Στο δεξιό αναλόγιο είμαι κατά βάση μόνος μου, με περιστασιακές εξαιρέσεις (φωνή βοώντος εν τη ψαλτική ερήμω της νήσου μας...). Κάποια Κυριακή, καθώς έψαλλα στη Θ. Λειτουργία, ακούω μια ηχώ της φωνής μου. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, διαπιστώνω ότι κοντά στο αναλόγιο στέκεται μια κυρία (σύζυγος ιερέως, νομίζω), που συμψάλλει με αρκετή ακρίβεια αυτά που λέω, στο δικό μου τονικό ύψος (όχι στην οκτάβα, που το θεωρώ απαίσιο), πλην των πολύ χαμηλών φθόγγων (κάτω από Ντο-Ρε). "Μπα", σκέφτομαι, "ιδέα μου θά 'ναι". Της προτείνω αμέσως να πει κάποια κομμάτια, αλλά αρνείται, προτιμώντας να συμψάλλει. "Ωραία", λέω μέσα μου, "για να δούμε παρακάτω". Συνεχίζω κανονικά. Φωκαέα εγώ, Φωκαέα και εκείνη. Χατζηαθανασίου εγώ, Χατζηαθανασίου και εκείνη. Ακολουθούσε σε όλα. Εννοείται χωρίς να βλέπει μουσικό κείμενο, μάλλον δεν ήξερε καν να διαβάζει μουσική. Καταευχαριστήθηκα, ήταν σαν να ψάλλω με αντήχηση! Την παρακαλέσαμε, και εγώ και ο ιερέας, να ξαναέλθει οπωσδήποτε όταν μπορέσει, αλλά δυστυχώς δεν ξαναεμφανίστηκε...
Ε, εάν είναι έτσι, οι γυναίκες είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτες στο αναλόγιο. Είτε ως βοήθεια/ενίσχυση, είτε καλύπτοντας κάποιες ανάγκες λόγω απουσίας ιεροψαλτών, είτε αυτόνομα στην περίπτωση χορών μοναζουσών. Τώρα για τα υπόλοιπα, καλύτερα να μη σχολιάσω...