Πάντως είναι τρομερό - εμένα αυτό μου έμεινε σαν αίσθηση περισσότερο - το πόσο φαίνεται ταιριαστή αυτό που ονομάζουμε εκκλησιαστική μουσική (ακόμα κι αν το "αυθεντικό" παραπάνω άκουσμα δεν είναι βυζαντινότροπο) με την ανάγκη του ανθρώπου να υμνήσει το Θεό. Άλλη αίσθηση, άλλη διάσταση, άλλο
πνεύμα.
Δεν ξέρω αν μπορούμε να το αναγάγουμε σε υποκειμενική κρίση που πηγάζει απ' τη συνήθεια, ή σε "αντικειμενική" θέση που επιβεβαιώνεται (
από την μέχρι τώρα πορεία. Παρ' όλα τα στοιχεία κοσμικής μουσικής που έχουν παρεισφρύσει στην εκκλησιαστική μουσική τη δική μας και των Λατίνων - και είναι απολύτως λογικό, λες και υπάρχουν στεγανά στην τέχνη - κάποια πράγματα βασικά δεν αλλάζουν. Κι αν αλλάζουν, δεν παγιώνονται, παρά μόνο σαν πρόσκαιρες μόδες.