Επειδή τα προσόμοια του Τριωδίου έχουν πολλές φορές ως πρότυπα ιδιόμελα (π.χ. το Άγγελος μεν το χαίρε, το Ο πάλαι τω Μωσή συλλαλήσας κά) ή λιγότερο γνωστά αυτόμελα (π.χ. το Αρχαγγελικώς), καταγράφονταν μουσικά στα παλαιά στιχηράρια ήδη από την εποχή της Παλαιοβυζαντινής σημειογραφίας (10ος αι-μέσα 12ου αι) και συνέχισαν να καταγράφονται και στην περίοδο της Μεσοβυζαντινής σημειογραφίας (από τα μέσα του 12ου αι), αν και δεν υπάρχουν μάλλον σε όλα τα στιχηράρια. Καταγράφονταν είτε στην οικεία θέση μέσα στο Τριώδιο, ή ως παράρτημα στο τέλος του Στιχηραρίου. Η καταγραφή τους έφτασε μέχρι και τα στιχηράρια του Νέου Χρυσάφη και του Γερμανού.
Φαίνεται ότι κάποια αυτόμελα (που σήμερα δηλ. τα βρίσκουμε ως αυτόμελα) δεν ήταν και τότε συνηθισμένα, γι' αυτό τα προσόμοιά τους στο Τριώδιο καταγράφονται, ενώ τα ίδια τα αυτόμελα όχι. Επίσης δεν καταγράφονταν τα Θεοτοκία. Έτσι, π.χ. δεν καταγράφεται το ίδιο το Αρχαγγελικώς, ή το Νεφέλην σε φωτός (αν και το δεύτερο μπορεί να συναντηθεί σε άλλο παράρτημα), αλλά καταγράφονται τα προσόμοιά τους στο Τριώδιο.
Τα πολύ συνήθη αυτόμελα (π.χ. Των ουρανίων ταγμάτων, Όλην αποθέμενοι κλπ) δεν καταγράφονται καθόλου στα στιχηράριο, ούτε τα προσόμοιά τους του Τριωδίου. Αυτά τα συνήθη αυτόμελα καταγράφονται από τον 15ο αι κεξ. σε Παπαδικές (σε αρκετά το μέλος τους, σε σύντομη ή και αργοσύντομη εξήγηση, αρχίζει πια να μοιάζει με το σημερινό).
Το Αρχαγγελικώς (το ίδιο το αυτόμελο δηλ.), νομίζω, περιλαμβάνεται στην Μουσική Κυψέλη του Στεφάνου (δεν είμαι σπίτι για να το ελέγξω).
