Αργές καταλήξεις

pransot

Πράντζος Σωτήρης
Παρατηρείται η συνήθεια (συνήθως σε συναυλίες αλλά και κατά τη διάρκεια ακολουθιών) το φαινόμενο να ψάλλει ο ψάλτης την κατάληξη του τροπαρίου σε αργότερη χρονική αγωγή. Φυσικά δε μιλάω για περίπτωση όπου υπάρχει κατάληξη και ακολουθεί αίτηση ή έστω αλλαγή ήχου κ.τ.λ. Μιλάω για συνεχόμενα τροπάρια (π.χ. στιχηρά των αίνων κ.ά.) Το έχω ακούσει επανειλημμένως και στο Καθεδρικό Ναό Αγ. Διονυσίου στην Αθήνα.

Προσωπικώς το βρίσκω αναίτιο και ενοχλητικό καθώς χαλάει το ρυθμό της ακολουθίας. Ποια είναι η γνώμη σας; Το εφαρμόζει κανείς άλλος;

Γενικώς νομίζω πως οι καταλήξεις έχουν καθαρά πρακτικό σκοπό την προετοιμασία του ιερέα και την αποφυγή χασμωδίας, ως εκ τούτου δεν πρέπει να γίνονται ευκαίρως ακαίρως και να μην είναι πολύ μακρόσυρτες (σύνηθες παράδειγμα κατάληξη Αποστόλου)
 

Π. Δαβίδ

Γενικός συντονιστής
Το κάνω και εγώ αρκετές φορές επηρεασμένος από τα Αθηναϊκά ακούσματά μου, ιδίως στο τέλος των εωθινών εξαποστειλαρίων και των στίχων της δοξολογίας.
 
Last edited:

Γιώργος Μ.

Γιώργος Μπάτζιος
Μιλάω για συνεχόμενα τροπάρια (π.χ. στιχηρά των αίνων κ.ά.)
Noμίζω ότι σε αυτό που ορθά λέει ο Σωτήρης πρέπει να διαχωρίσουμε δύο περιπτώσεις: α) συνεχόμενοι ομοειδείς ύμνοι, β) σημεία όπου αλλάζει υμνολογική ενότητα (αν μπορούμε να το πούμε αυτό), π.χ. τέλος στιχηρών πριν το δοξαστικό, τέλος Εξαποστειλαρίων πριν του Αίνους κ.λπ. Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει και μια πρακτική χρησιμότητα στην αργότερη κατάληξη (εύρεση βάσης και απηχήματος, αλλαγή μουσικού κλίματος κ.λπ.).
 

tsak77

Χρῆστος Τσακίρογλου
Δυστυχώς, το έχω παρατηρήσει και σε ύμνους που αποτελούνται από πιο "άμεση" ας το πούμε αντιφωνική ψαλμωδία, όπως οι δοξολογίες ή οι αναβαθμοί, όπου η ολοκλήρωση κάθε στίχου, μοιάζει με το finale κάποιου κονσέρτου... :mad:
Στο Αναστασιματάριο, θα δούμε ότι ο κάθε στίχος που ξεκινάει με ελλειπές μέτρο, εξαρτάται από τον προηγούμενό του, πράγμα που προϋποθέτει την "πάσα" του χορού που είπε τον προηγούμενο στίχο.

Ψιλά γράμματα...
 

ΓΙΑΝΝΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Παλαιό Μέλος
Στο Αναστασιματάριο, θα δούμε ότι ο κάθε στίχος που ξεκινάει με ελλειπές μέτρο, εξαρτάται από τον προηγούμενό του, πράγμα που προϋποθέτει την "πάσα" του χορού που είπε τον προηγούμενο στίχο.
Ψιλά γράμματα...

Δεν είναι καθόλου ψιλά γράμματα...
Η χρονική αγωγή πρέπει να είναι σταθερή σε όλο το μέλος μέχρι και την τελική κατάληξη. Έτσι επιτυγχάνεται ο συντονισμός των δύο χορών.
Ο Άρχων Θρ. Στανίτσας ενίοτε κρατούσε τη χρονική αγωγή σταθερά μέχρι και την κατάληξη προς παύση!
ΥΓ Ακούστε το τέλος του "Βασιλεύ ουράνιε" στο φεστιβάλ διεκκλησιαστικής μουσικής και χτυπήστε το χέρι σας στην χρονική αγωγή για του λόγου το αληθές...
 
Last edited:
Top