[Ψάχνω] Ανοιξαντάρια Κουκουζέλους ΜΗ συντετμημένα
- Thread starter mmamais
- Start date
Από αυτή την αγρυπνία
http://www.psaltologion.com/showthread.php?t=3839&page=2
Οι 4 πρώτοι στίχοι
Απ' όσο λίγο άκουσα υπάρχει διαφορά με τα ηχητικά του Shota (νομίζω είναι του Γ. Μιχαλάκη) στα διαστήματα
http://www.psaltologion.com/showthread.php?t=3839&page=2
Οι 4 πρώτοι στίχοι
Απ' όσο λίγο άκουσα υπάρχει διαφορά με τα ηχητικά του Shota (νομίζω είναι του Γ. Μιχαλάκη) στα διαστήματα
Shota
Παλαιό Μέλος
Λέει ότι οι Αγιορείτες γενικά λάθος κάνουν την παραχορδη στα αργά Ανοιξαντάρια. Από ένα παλιό μήνυμα του στο byzantinechant forum:
Ø In the Agioritika Anoixantaria of Koukouzelis, they are filled with gorga
etc (I have Nektarios I guess Theodosopoulos’ or something of the like,
photocopy version if operhaps the version used in Nekratios Monachos’ Vesper
book of Mousikos Thisauros.
Ø
Ø
Ø
http://graeca.canto.ru/upload/MontrealPsaltiki/GKM_MICHALAKIS_Georgios/GKM_Helle\
nic_Kouk_Argon_Anoixantos_HomeSoloRVRB.mp3
http://graeca.canto.ru/upload/MontrealPsaltiki/GKM_MICHALAKIS_Georgios/GKM_Helle\
nic_Kouk_Argon_Apostrepsantos_HomeSoloRVRB.mp3
The whole melodic beauty is ruined, as compared to the 1851 version of Pandekti
I use above…
Furthermore, all the versions of Athonites I hear have a DIFFERENT way of doing
the PARACHORDI in Argon Anoixandarion. Had they spent time learning More
SIMPLY-written scores, they’d more in phase with tradition as well as with each
other.
Αυτά που ανέβασα εψάλησαν από τη Μουσική Πανδέκτη και νομίζω πως απηχούν περισσότερο τις απόψεις του Δ. Σουρλατζή, καθώς εκείνη την περίοδο ο π. Χρυσόστομος έκανε μαθήματα για το δίπλωμα στον παππού και από εκείνον κυρίως τροφοδοτούνταν, είχε δε επισημάνει και ο ίδιος αρκετές διαφορές από τη συνήθη αγιορείτικη εκτέλεση
Λίγο εκτός θέματος η ερώτηση, περισσότερο από περιέργεια, μιας και τα κοιταζα απο την Πανδέκτη.
Ξέρουμε μήπως ποιός έχει κάμει την μεταγραφή σε αυτά τα ανοιξαντάρια ?
Υπάρχουν ηχογραφημένα σε κάποιον δίσκο, κτλ ?
ευχαριστώ ~
Last edited:
EIRYK EMNOSHELE
Qu'est-ce que je ferais sans toi?
Είναι καλή σκέψη να μεταφερθούν και εδώ αυτά που γράφτηκαν για το χρώμα στα Ανοιξαντάρια του Κουκουζέλους; Αν συμφωνείτε ας παραμείνουν, άλλωστε γι αυτό το λόγο άνοιξε αυτό το θέμα αν κατάλαβα καλά και κάνοντας κλικ στο μπλε βελάκι της παραπομπής μπορούμε να οδηγηθούμε στο ανάλογο θέμα και να ακούσουμε και εκεί την εκτέλεση από τα αργά ανοιξαντάρια.
Ακόμα αντιγράφω ένα μικρό μέρος από το λόγο του κ. Στάθη στο δεύτερο επιστημονικό συμπόσιο ψαλτικής τέχνης στο Βόλο.
§ α . ‘ ὁ ἕ να ς κ ι ὁ κ α ν έ να ς ’
Tὸν Ἰούλιο τοῦ 1969, σαράντα τόσα χρόνια πρίν, ἀξιώθηκα καὶ πῆγα προσκυνητὴς στὸ Ἅγιον Ὄρος γιὰ πρώτη μου φορά. Κατέβηκα ἀπ’ τὴν Κοπεγχάγη, ὅπου πάλευα στὰ μαρμαρένια ἁλώνια γιὰ τὴν Βυζαντινὴ Μουσική, κι ἔνοιωθα ὅτι θὰ ἔπαιρνα μιὰ ἄλλη ‘φωτιά’, ἀμπάριζα ποὺ λέγαμε τότε στὰ παιχνίδια, γιὰ νὰ γυρίσω καὶ συνεχίσω τὸπάλεμα. Στὴ μονὴ Παντοκράτορος ἕνα ἀπόγευμα ἔφτασα τὴν ὥρα τοῦ Ἑσπερινοῦ. Μπῆκα στὸ ναὸ μὲ δυὸ ἄλλους κοσμικούς· μέσα ἦταν ὁ παπᾶς, ὁ ψάλτης κι ὁ καντηλάφτης. Δύσκολα χρόνια τότε· τὸ μοναστήρι εἶχε ἕξι ἢ ἑφτὰ καλογέρους, κι ἀπ’ αὐτοὺς δυὸ τρεῖς ἦταν γέροι ἢ καὶ ἄρρωστοι. Ὁ καλογεροψάλτης, γέρος μᾶλλον, ἢ ἐγὼ τὸν ἔβλεπα ἔτσι στὰ τριάντα μου χρόνια τότε, καὶ διάβασε τὸν προοιμιακὸ καὶ ἄρχισε νὰ ψέλνει τὰ ἑσπέρια. Πῆγα κοντὰ στὸ στασίδι του καὶ μὲ εὐλάβεια τεντωνόμουν νὰ δῶ στὸ ἀναλόγιο τὰ γράμματα· ἰσοκρατοῦσα σὲ ὅσα ἔψελνε. Δὲν μὲ προσκάλεσε νὰ ψάλω κάποιο τροπάρι· πρᾶγμα ποὺ τὸ θεώρησα ἀφύσικο γιατὶ θὰ μποροῦσα νὰ τὸν βοηθήσω. Σκέφτηκα βέβαια ὅτι αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ τάξη, κι ἀκόμα ὅτι ἐγὼ ἤμουν κοσμικός.
Τελείωσε ὁ Ἑσπερινὸς κι ὁ καντηλάφτης ἔσβηνε τὰ καντήλια καὶ τὰ κεριά. Ἐγὼ πῆγα νὰ ἀσπαστῶ τὰ εἰκονίσματα στὸ τέμπλο, κι ὅπως γύριζα βρέθηκα κοντὰ στὸν ψάλτη· τοῦ ἔκανα τὸ σχῆμα καὶ τὸν χαιρέτησα μὲ τὸ ‘εὐλογεῖτε, γέροντα’. Ἐκεῖνος μοῦ εἶπε·
–Ξέρεις νὰ ψάλλεις; ἄκουσα ποὺ ἰσοκρατοῦσες.
–ναὶ γέροντα, ξέρω.
–Ξέρεις νὰ ψάλλεις ἀπ’τὸ δοξαστάριο τοῦ Ἰακώβου;
τοῦ ἀποκρίθηκα ὅτι ξέρω.
–Ξέρεις τὰ Ἀνοιξαντάρια τοῦ κουκουζέλη;
καὶ πάλι τοῦ εἶπα ‘ξέρω’.
Ὁ γέροντας τρίττευσε τὴν ἐξέταση·
–Ξέρεις καὶ τὰ κεκραγάρια τοῦ δαμασκηνοῦ;
–τὰ ξέρω, γέροντα, τοῦ ἀποκρίθηκα.
–πᾶμε νὰ πιοῦμε καφέ στὸ κελλί μου καὶ νὰ ψάλουμε, μοῦ εἶπε.
Τὸ κελλί του ἦταν ἀπέναντι ἀπ’ τὴν εἴσοδο τοῦ ναοῦ, λίγο δεξιὰ ἀνεβαίνοντας μιὰ σκάλα. Ἔβαλε καφὲ στὴν γκαζιέρα· κι ὅσο ψηνόταν ὁ καφὲς βρῆκε καὶ μοῦ ἔφερε τὸν α΄ τόμο, τὸν Ἑσπερινό, τοῦ Μουσικοῦ Θησαυροῦ. Ἔφερε καὶ τὸν καφέ, κι ἕνα ρακί, καὶ πῆρε ἀπ’ τὰ χέρια μου τὸ ψαλτικὸ βιβλίο καὶ τὸ ἄνοιξε στὰ Ἀνοιξαντάρια τοῦ κουκουζέλη· μὲ μιὰ περιέργεια, μοῦ εἶπε· ‘γιὰ ψάλλε!’. πῆρα ἴσο κι ἔψαλα. κατάλαβα ὅτι μὲ περίμενε νὰ δῆ πῶς θὰ ψάλω τὴν χρωματικὴ φράση, ἐκεῖ στὴν δεύτερη ἀράδα. Τὴν ἔψαλα σωστά, ποὺ ὁ γέροντας θαύμασε· μοῦ πῆρε τὸ βιβλίο, ἔστριψε λίγο νά ᾽ναι κατενώπιος καὶ μοῦ εἶπε μὲ σοβαρὸ ὕφος· “μὴ τὰ πεῖς σὲ κανένα ὅσα ξέρεις· γιατὶ τώρα εἶσαι ἕνας, μὰ ἂν τὰ πεῖς καὶ τὰ μάθουν κι ἄλλοι δὲν θά ᾿σαι κανένας!”.
Ακόμα αντιγράφω ένα μικρό μέρος από το λόγο του κ. Στάθη στο δεύτερο επιστημονικό συμπόσιο ψαλτικής τέχνης στο Βόλο.
§ α . ‘ ὁ ἕ να ς κ ι ὁ κ α ν έ να ς ’
Tὸν Ἰούλιο τοῦ 1969, σαράντα τόσα χρόνια πρίν, ἀξιώθηκα καὶ πῆγα προσκυνητὴς στὸ Ἅγιον Ὄρος γιὰ πρώτη μου φορά. Κατέβηκα ἀπ’ τὴν Κοπεγχάγη, ὅπου πάλευα στὰ μαρμαρένια ἁλώνια γιὰ τὴν Βυζαντινὴ Μουσική, κι ἔνοιωθα ὅτι θὰ ἔπαιρνα μιὰ ἄλλη ‘φωτιά’, ἀμπάριζα ποὺ λέγαμε τότε στὰ παιχνίδια, γιὰ νὰ γυρίσω καὶ συνεχίσω τὸπάλεμα. Στὴ μονὴ Παντοκράτορος ἕνα ἀπόγευμα ἔφτασα τὴν ὥρα τοῦ Ἑσπερινοῦ. Μπῆκα στὸ ναὸ μὲ δυὸ ἄλλους κοσμικούς· μέσα ἦταν ὁ παπᾶς, ὁ ψάλτης κι ὁ καντηλάφτης. Δύσκολα χρόνια τότε· τὸ μοναστήρι εἶχε ἕξι ἢ ἑφτὰ καλογέρους, κι ἀπ’ αὐτοὺς δυὸ τρεῖς ἦταν γέροι ἢ καὶ ἄρρωστοι. Ὁ καλογεροψάλτης, γέρος μᾶλλον, ἢ ἐγὼ τὸν ἔβλεπα ἔτσι στὰ τριάντα μου χρόνια τότε, καὶ διάβασε τὸν προοιμιακὸ καὶ ἄρχισε νὰ ψέλνει τὰ ἑσπέρια. Πῆγα κοντὰ στὸ στασίδι του καὶ μὲ εὐλάβεια τεντωνόμουν νὰ δῶ στὸ ἀναλόγιο τὰ γράμματα· ἰσοκρατοῦσα σὲ ὅσα ἔψελνε. Δὲν μὲ προσκάλεσε νὰ ψάλω κάποιο τροπάρι· πρᾶγμα ποὺ τὸ θεώρησα ἀφύσικο γιατὶ θὰ μποροῦσα νὰ τὸν βοηθήσω. Σκέφτηκα βέβαια ὅτι αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ τάξη, κι ἀκόμα ὅτι ἐγὼ ἤμουν κοσμικός.
Τελείωσε ὁ Ἑσπερινὸς κι ὁ καντηλάφτης ἔσβηνε τὰ καντήλια καὶ τὰ κεριά. Ἐγὼ πῆγα νὰ ἀσπαστῶ τὰ εἰκονίσματα στὸ τέμπλο, κι ὅπως γύριζα βρέθηκα κοντὰ στὸν ψάλτη· τοῦ ἔκανα τὸ σχῆμα καὶ τὸν χαιρέτησα μὲ τὸ ‘εὐλογεῖτε, γέροντα’. Ἐκεῖνος μοῦ εἶπε·
–Ξέρεις νὰ ψάλλεις; ἄκουσα ποὺ ἰσοκρατοῦσες.
–ναὶ γέροντα, ξέρω.
–Ξέρεις νὰ ψάλλεις ἀπ’τὸ δοξαστάριο τοῦ Ἰακώβου;
τοῦ ἀποκρίθηκα ὅτι ξέρω.
–Ξέρεις τὰ Ἀνοιξαντάρια τοῦ κουκουζέλη;
καὶ πάλι τοῦ εἶπα ‘ξέρω’.
Ὁ γέροντας τρίττευσε τὴν ἐξέταση·
–Ξέρεις καὶ τὰ κεκραγάρια τοῦ δαμασκηνοῦ;
–τὰ ξέρω, γέροντα, τοῦ ἀποκρίθηκα.
–πᾶμε νὰ πιοῦμε καφέ στὸ κελλί μου καὶ νὰ ψάλουμε, μοῦ εἶπε.
Τὸ κελλί του ἦταν ἀπέναντι ἀπ’ τὴν εἴσοδο τοῦ ναοῦ, λίγο δεξιὰ ἀνεβαίνοντας μιὰ σκάλα. Ἔβαλε καφὲ στὴν γκαζιέρα· κι ὅσο ψηνόταν ὁ καφὲς βρῆκε καὶ μοῦ ἔφερε τὸν α΄ τόμο, τὸν Ἑσπερινό, τοῦ Μουσικοῦ Θησαυροῦ. Ἔφερε καὶ τὸν καφέ, κι ἕνα ρακί, καὶ πῆρε ἀπ’ τὰ χέρια μου τὸ ψαλτικὸ βιβλίο καὶ τὸ ἄνοιξε στὰ Ἀνοιξαντάρια τοῦ κουκουζέλη· μὲ μιὰ περιέργεια, μοῦ εἶπε· ‘γιὰ ψάλλε!’. πῆρα ἴσο κι ἔψαλα. κατάλαβα ὅτι μὲ περίμενε νὰ δῆ πῶς θὰ ψάλω τὴν χρωματικὴ φράση, ἐκεῖ στὴν δεύτερη ἀράδα. Τὴν ἔψαλα σωστά, ποὺ ὁ γέροντας θαύμασε· μοῦ πῆρε τὸ βιβλίο, ἔστριψε λίγο νά ᾽ναι κατενώπιος καὶ μοῦ εἶπε μὲ σοβαρὸ ὕφος· “μὴ τὰ πεῖς σὲ κανένα ὅσα ξέρεις· γιατὶ τώρα εἶσαι ἕνας, μὰ ἂν τὰ πεῖς καὶ τὰ μάθουν κι ἄλλοι δὲν θά ᾿σαι κανένας!”.
domesticus
Lupus non curat numerum ovium
Πὼς τὴν ἔψαλε δηλαδὴ μὲ χρώμα ἤ χωρίς τελικά; Γράφει κι ἄλλα παρακάτω, τὸ παραπάνω ἀνεκδοτολογικὸ κείμενο;
EIRYK EMNOSHELE
Qu'est-ce que je ferais sans toi?
Συγνώμη έχεις δίκιο εδώ βρίσκεται ολόκληρο: http://www.ibyzmusic.gr/files/%CE%97%20%CE%98%CE%95%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%9F%CE%9B%CE%9F%CE%93%CE%99%CE%91%20%CE%A4%CE%A9%CE%9D%20%CE%94%CE%99%CE%94%CE%91%CE%9A%CE%A4%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%9A%CE%A9%CE%9D%20%CE%94%CE%99%CE%91%CE%A4%CE%A1%CE%99%CE%92%CE%A9%CE%9D.pdf
domesticus
Lupus non curat numerum ovium
Για όποιον ενδιαφέρεται για συγκριτική μελέτη. H Μουσική Πανδέκτη του 1850 περιλαμβάνει την εξήγηση του Γρηγορίου (επεξεργασμένη ή όχι δεν ξέρω, δεν έχω δει χφ του Γρηγορίου). Το Ταμείο Ανθολογίας του 1824 αυτή του Χουρμουζίου. Η άλλη εξήγηση επιγράφεται "κατὰ τὴν γραφὴν τοῦ Ἁγίου Ὄρους", περιλαμβάνεται στον Θησαυρό του μοναχού Νεκταρίου (και αλλού), και είναι η εκδοχή από την οποία ψάλλουν οι αγιορείτες. Νομίζω πως είναι εξήγηση Νικολάου Δοχειαρίτου, αλλά δεν είμαι και σίγουρος και δεν προλαβαίνω να το κοιτάξω. Οι εγκρατέστεροι ας με διορθώσουν.
Ενδιαφέρον είναι πως τρεις έγκριτοι μεταγραφείς κάνουν τρεις αρκετά διαφορετικές μεταγραφές στα ίδια μαθήματα, και στις θέσεις και στις φθορές. Δεδομένου πως πρόκειται για τα ίδια μέλη, αυτό θα πρέπει να προβληματίσει, και ίσως να οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα.
Ενδιαφέρον είναι πως τρεις έγκριτοι μεταγραφείς κάνουν τρεις αρκετά διαφορετικές μεταγραφές στα ίδια μαθήματα, και στις θέσεις και στις φθορές. Δεδομένου πως πρόκειται για τα ίδια μέλη, αυτό θα πρέπει να προβληματίσει, και ίσως να οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα.
evangelos
Ευάγγελος Σολδάτος
Ευχαριστούμε Αντώνη.
Ένα σχόλιο πάνω στον τρόπο που δίνουν το χρώμα οι εξηγήσεις αυτές στο θέμα για την σχέση της όμοιας διφωνίας με τον διατονικό πλάγιο του τετάρτου εδώ:
http://analogion.com/forum/showthread.php?p=158340#post158340
EIRYK EMNOSHELE
Qu'est-ce que je ferais sans toi?
Η περσινή αγρυπνία της μονής Δοχειαρίου είχε ανοιξαντάρια με χρώμα νομίζω. Άκουσα τον πρώτο στίχο από αυτό εδώ http://analogion.com/forum/attachment.php?attachmentid=57115&d=1322136427
Ολόκληρη η αγρυπνία από τον Παναγιώτη βρίσκεται εδώ: http://analogion.com/forum/showthread.php?t=20434