Ο ΙΕΡΟΨΑΛΤΗΣ
Υπάρχει μία αρχή, η οποία κανονικά, δεν θα δεχόταν καμίαν αντίρρηση.
Κάθε τί που σχετίζεται με το έργο της Εκκλησίας, δεν μπορεί κανονικά να χαρακτηριστεί, σαν σύνηθες βιοποριστικό επάγγελμα.
Η πραγματικότητα όμως, είναι κάθετα αντίθετη με αυτή την αρχή. Έτσι σήμερα, ΚΑΙ ο Κληρικός (από τον Διάκονο μέχρι τον Αρχιεπίσκοπο), ΚΑΙ το προσωπικό των Ιερών Ναών (Ιεροψάλτες και Νεωκόροι), λόγω των πολλαπλών υποχρεώσεών τους μέσα σ’ αυτούς, θα έπρεπε να ζουν αποκλειστικά και μόνον απ’ αυτή τους την απασχόληση. Μόνο τότε, θα ήταν όλοι τους αυστηρά προσηλωμένοι, στα επί μέρους καθήκοντά τους, και μάλιστα, θα υπήρχε και θεμιτός ανταγωνισμός, προσφοράς υπηρεσιών.
Βλέπουμε όμως, ότι η Εκκλησία, φρόντισε να εξασφαλίσει ΜΟΝΟ τους Κληρικούς, αφήνοντας τους Ιεροψάλτες και Νεωκόρους, στην τύχη τους και στις διαθέσεις των εκάστοτε Ιερατικών προϊσταμένων τους.
Μεγάλο σφάλμα! Διότι χωρίς τον Ιερέα, μπορεί να είναι (και είναι) αδύνατον να τελεστεί οποιαδήποτε. Ακολουθία, αλλά και χωρίς τον Ιεροψάλτη, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα και ίσως πολλές φορές, να ματαιώθηκαν. Ακολουθίες, μόνο και μόνο, γιατί δεν υπήρχε Ψάλτης. Μάλιστα, υπάρχει και σχετικό ανέκδοτο επ’ αυτού.
Κάποτε ένας Ιερέας ενός χωριού, σηκώθηκε χαράματα, προκειμένου να πάει 2 ώρες δρόμο με το γαϊδουράκι του, για να λειτουργήσει σε ένα εξωκλήσι επ’ονόματι του Αγ. Γεωργίου.
Πράγματι πήγε, καθάρισε όλο το χώρο, ετοίμασε την πρόθεση, και βγήκε στο διάσελο, περιμένοντας τον Ψάλτη, αλλά και τον κόσμο να έλθουν. Η ώρα όμως περνούσε και δεν φαινόταν κανείς. Ήταν βλέπετε δεύτερη μέρα του Πάσχα, και όλοι ξεκουράζονταν από το γλέντι της προηγούμενης. Πήγε 8 η ώρα, 8.30, πήγε 9, αλλά δεν φαινόταν κανείς. Μπαίνει μέσα στο Ιερό, βάζει το Πετραχήλι του, βγαίνει στην Ωραία Πύλη, έκανε σχήμα προς τον Δεσπότη – Χριστό, και γυρίζοντας προς την εικόνα του Αγίου, είπε: « Άγιε μου Γιώργη, εγώ τα ξέρω, εσύ τα ξέρεις, Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, έκλεισε την Εκκλησία, και γύρισε στο σπίτι του.
Τα Μυστήρια, μπορούν να τελεστούν χωρίς την παρουσία του Ψάλτη. Όχι όμως και οι διάφορες άλλες Ακολουθίες.
Σκεφθείτε Μεγάλη Εβδομάδα, χωρίς Ψάλτες στα Αναλόγια !
Συμπέρασμα: Ο Ψάλτης, είναι αποδεδειγμένα, αναπόσπαστο Μέλος της Θείας Λατρείας μας, και άμεσος Συνεργάτης των Κληρικών, στην εκπλήρωση των πάσης φύσεως καθηκόντων τους.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, χωρίς αναγνώριση, χωρίς κατοχύρωση, χωρίς νόμους να τον υποστηρίζουν παραμένει πάντα ο ίδιος, πάντα εκεί ψηλά στο βάθρο του, αντιμετωπίζοντας καρτερικά, την άκρως ιδιότυπη και τις περισσότερες φορές προσβλητική για την αξιοπρέπειά του μεταχείριση.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, ο μόνος επαγγελματίας, ο οποίος γνωρίζοντας, πως το μεγαλύτερο μέρος του Εκκλησιάσματος, έρχεται στο Ναό, για να τον ακούσει να ψάλλει τα διάφορα τροπάρια, δεν έχει το δικαίωμα να παλέψει για το δίκιο και την αξιοπρέπειά του, και λόγω της προσβλητικής αμοιβής που λαμβάνει, ντρέπεται να βροντοφωνάξει την ιδιότητά του.
Ιεροψάλτης, είναι ΜΟΝΟΝ Εκείνος. Ο Μεγαλύτερος Εθνικός, Εκκλησιαστικός και συγχρόνως Παραδοσιακός Τραγουδιστής της Φυλής μας.
Εκείνος, που έχει την ύψιστη τιμή, να υμνεί αδιαλείπτως τον Κύριο και Θεό μας. ΑΥΤΟΣ είναι ο Ιεροψάλτης
O Ιεροψάλτης, πρέπει να διαθέτει καλλιφωνία, παιδεία, γνώσεις πάνω στην Εκκλησιαστική Βυζαντινή Μουσική και την Τάξη των Ιερών Ακολουθιών, οπωσδήποτε ηθικό ανάστημα, και πάνω απ’ όλα, επίγνωση για το λειτούργημά του.
Το έργο που επιτελεί, είναι ιερό, και γι’ αυτό, θα πρέπει να αντιλαμβάνεται το ρόλο του στη Θεία Λατρεία μας. Σκοπός της ψαλμωδίας, δεν είναι η επίδειξη και η ευχαρίστηση, αλλά η ζωηρή έκφραση των ευσεβών συναισθημάτων, που πηγάζουν από τα βάθη της καρδιάς, καθώς επίσης, η ψυχική ανάταση προς το Θεό, με αποτέλεσμα, την χριστιανική πρόοδο του εκκλησιάσματος.
Η θέση των Ιεροψαλτών μέσα στο Ναό, είναι καθιερωμένη, από την εποχή του Ιγνατίου του Θεοφόρου (τέλη του Α΄. αιώνος μ. Χ.), ο οποίος εθέσπισε την ψαλμωδία «κατ’ αντιφωνίαν», και τους δύο Χορούς των Ψαλτών, μέσα στην Εκκλησία. Εξ’άλλου, από τους 26ο΄ , 43ο΄ και 69ο΄. Κανόνες των Αγίων Αποστόλων, 14ο΄ της Δ΄. Οικουμενικής Συνόδου, 4ο΄ και 6ο΄ της Στ΄. Οικουμενικής, αλλά ιδιαιτέρως τον 15ο΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου και τον 75ο΄. Επίσης της Στ΄. Οικουμενικής, καθώς επίσης και από τις Αρχαίες Λειτουργίες Ιακώβου, Κλήμεντος και Μάρκου του Ευγενικού, οι Ιεροψάλτες αναφέρονται σαν ιδιαίτερη τάξη, στην υπηρεσία της Θείας Λατρείας.
Καθημερινώς, βλέπουμε να φθίνουν τα Ιερά Αναλόγια, και η επάνδρωσή τους, αποτελεί πρόβλημα, για πολλές περιοχές της Χώρας. Άλλοτε, πλήθος παιδιών, να πλαισιώνουν τους Ψάλτες κάθε Εκκλησίας. Τώρα, ή μάλλον σε μερικά χρόνια, εάν δεν δραστηριοποιηθούν οι ιθύνοντες, θα ψάχνουν με το φανάρι του Διογένη, για να βρουν έναν άνθρωπο, να μας βοηθήσει στις Ακολουθίες.
Πρέπει να ρυθμιστεί το θέμα των αμοιβών και της
ασφάλισης του Ψάλτη.
Σε αυτή τη συγκυρία η Eκκλησία πρέπει να δίνει τη μαρτυρία της.
http://www.symbole.gr/forum/viewtopic.php?f=150&t=257
. Αλλά και μία ενορία να έχει, αν δεν έχει συνεφημέριο, είναι αδύνατο να λειτουργεί κάθε μέρα, διότι εκτός από ιερέας είναι και άνθρωπος και έχει και πρεσβυτέρα...
