"Το ψάλσιμό του ακουμπούσε τις καρδιές των πιστών και σε ανέβαζε στον ουρανό. Είναι χαρακτηριστική η συγκίνηση μέχρι δακρύων όταν έψαλλε μερικά κομμάτια όπως για παράδειγμα το δοξαστικό του εσπερινού του Παραλύτου. Την πρώτη χρονιά που έψαλλε στον Άγιο Δημήτριο (Αμπελοκήπων) και συγκεκριμένα την Μεγ.Τρίτη μαζεύτηκαν γύρω του 20 μαγνητόφωνα για να τον γράψουν!!! Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός γεροντάκου που έτρεμε το χέρι του και κρατούσε ένα μικρό μαγνητόφωνο και τον έγραφε και η εγγραφή έχει πάρει τον κτύπο από το τρέμουλο του χεριού! Βέβαια ο αριθμός των μαγνητοφώνων που έφτανε στ'αυτιά μας ότι τον έγραφαν ανέρχονται σε 100, αλλά μάλλον πρέπει να θεωρείται υπερβολικός.
Ο ίδιος ήταν και αρκετά φιλότιμος και πάντα έδινε τον καλύτερό του εαυτό για να μείνει γραμμένο κάτι καλό. Γι αυτό και μια φορά που ήταν κουρασμένος τα έβαλε με τους ανθρώπους που τον έγραφαν γιατί τον "υποχρέωναν" να μην εφησυχάζει και να παίρνει μία ανάσα ξεκούρασης, γιατί ήθελαν πάντα να γράφουν τον ίδιο και όχι τους βοηθούς του. Παράλληλα, τους προέτρεπε να βάζουν μακριά τα μικρόφωνα, -ορισμένοι τα έβαζαν πολύ κοντά στο στόμα του- για να παίρνουν όπως έλεγε το άνοιγμα της φωνής.
Όταν δε άκουγε τον εαυτό του σε παλιές εγγραφές, η φωνή του δεν του άρεσε και έλεγε:"Εγώ είμαι αυτός; δεν είναι αυτή η δική μου φωνή!"
(Χρήστου Α.Τσιούνη: "Θρασύβουλος Στανίτσας, Άρχων πρωτοψάλτης της Μ.Χ.Ε 1910-1987. Αναμνήσεις και Αφηγήσεις". Εκδόσεις Νεκτάριος Παναγόπουλος, 2000. σελ.140-141)