Τα πάντα στην ψαλτική είναι αυτό που σήμερα λέμε μεταβολές και παραχορδές, παλιά αυτό ήταν η παραλλαγή.
Αν δεν κάνεις χαμηλό ζω δεν βγαίνει χαμηλά ο βου και δεν βγαίνει λχ σωστά και όμορφα η παραχορδή του πλδ στον βου στο Ποιοις ευφημιών κλπ.
Αυτό σημαίνει ότι οι ήχοι έχουν κοινά μεταξύ τους, το πιο βασικό κοινό είναι το κοινό συνολικό μέγεθος της διφωνίας.
Έτσι ο τέταρτος είναι και πρώτος, ο πρώτος είναι και δεύτερος, ο δεύτερος είναι και τρίτος(αυτός είναι ο βαρύς σε αλληλουχία με τον πρώτο που είναι και δεύτερος), ο τρίτος είναι και τέταρτος.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και καμία σχέση δεν έχει με τα θεωρητικά του 20ου αιώνα, τα οποία μπερδεύουν τους ψάλτες και καταστρέφουν την προφορική παράδοση.