«Ἰστέον, ὅτι εἰς τὴν κοίμησιν τῆς παναγίας Θεοτόκου, ἤγουν ὀψὲ εἰς τὸ λυχνικὸν τὸ μεθέορτον, μετὰ τὸ προοίμιον εὐθέως τό· Κύριε ἐκέκραξα. Καὶ τὴν ἕωθεν εἰς τὸν ὄρθρον μετὰ τὸ ἑξάψάλμον, πάλιν τό Θεὸς Κύριος καὶ εὐθὺς ὁ κανών, ἀναγνώσεις δὲ δύο. Ὁμοίως εἰς τὸ γενέθλιον τῆς αὐτῆς, ὁμοίως εἰς τὴν Χριστοῦ γένναν, ὡσαύτως εἰς τὰ Φῶτα, ὡσαύτως εἰς τὴν ἀπαντὴν τοῦ Κυρίου. Ἐν ἄλλαις δὲ ἑορταῖς πλὴν τῶν προγεγραμμένων, διπλῶς ἑορτάζειν οὐκ ἔνι»
(Ὑποτύπωσις τῶν Στουδίου θ’ αἰ. (χφ. Ottoboniani gr. 251 ἔργα ὁσίου Θεοδώρου τῶν Στουδίου ι' αἰ. φ. 102r, πρβλ. ἔκδ. Dmitrievskij τ. 1 σ. 231, ὁμοίως Ὑποτύπωσις Ἀθανασίου τοῦ ἀθωνίτου μεταξὺ τῶν ἐτῶν 962-963 ἔκδ. Dmitrievskij τ. 1 σ. 249). Ἄρα ψάλλεται Ἀλληλούια.
«Μηνὶ τῷ αὐτῷ κστ’ τὰ μεθέορτα. Ἐὰν ἐστὶ Σάββατον ἤ Κυριακή, ψάλλομεν τὸ τροπάριον τῆς ἑορτῆς καὶ τοῦ ἀρχαγγέλου...Εἰς τὸν ὄρθρον, ἐὰν ἐστὶ νηστεία, ψάλλομεν Ἀληλλούια καὶ τὰ τριαδικὰ εἰς τὴν ὀκτώηχον καὶ τὰς στιχολογίας καὶ τὸν κανόνα τῆς ἑορτῆς καὶ τοῦ ἀρχαγγέλου καὶ τὰ τριῴδια...»
(χφ. Paris. gr. 1154 τυπικὸ ιβ’ αἰ. φ. 125v).
«Εἰ γένηται ἐν Σαββάτῳ, ἡ ἀκολουθία ψάλλεται τοῦ ἀσωμάτου, ὁμοίως καὶ ἐν Κυριακῇ. Ψάλλομεν δὲ καὶ τὸν κανόνα τῆς ἑορτῆς ἐν τῷ ὄρθρῳ, ὅς καὶ προηγεῖται τοῦ ἀσωμάτου»
(χφφ. ΤΑΣ Μ. Λαύρας Γ-5 ιβ’ αἰ. φ. 75r, Σινὰ 1095 ιβ’ αἰ. φ. 87v, Σινὰ 1097 τυπικὸ Συμεὼν ἀρχιεπισκόπου Σινὰ τοῦ ἔτους 1214 φ. 120v, Σινὰ 1096 ιβ’ αἰ. φ. 98r).
«Μηνὶ τῷ αὐτῷ κε’...Ἕτερος κανὼν εἰς τὴν αὐτὴν ἑορτήν, ἦχος πλ. β’ ᾨδὴ α’ πρὸς τό· Ὡς ἐν ἡπείρῳ πεζεύσας. Ἄρχων τῶν ἄνω ταγμάτων φωτοειδὴς...»
(χφφ. μηναῖα Σινὰ 608 Μαρτίου ι’ αἰ. φφ. 115r, 121r-123r, Βατοπαιδίου 1104 ι’ αἰ. φφ. 64r-66r, Σινὰ 610 ι’-ια’ αἰ. φφ. 23v-25r, Πρωτάτου 92 ια’ αἰ. φφ. 66v-68v).
26 Μαρτίου
Ὁ κανόνας «Ὡς φῶς χρηματίζοντα...» μαρτυρεῖται ἀπὸ τὸ χφ. Σινὰ 607 μηναῖα θ’-ι’ αἰ. καὶ ἑξῆς σταθερά, δὲν εἶναι δάνειο ἀπὸ τὴν 13 Ἰουλίου.
26 Μαρτίου
Ὁ κανόνας τῆς θεοτόκου «Ἄρχων τῶν ἄνω ταγμάτων...» μετὰ τοῦ εἱρμοῦ εἰς 4 καὶ τοῦ ἀσωμάτου «Ὡς φῶς χρηματίζοντα...» εἰς 6
(χφφ. μηναῖα Paris. gr. 1563 ιβ’ αἰ. φ. 106r, Σινὰ 550 ιγ’ αἰ. φ. 263v, Paris. gr. 1574 τοῦ ἔτους 1404 φ. 67r).
13 Ἰουλίου
Τὰ πρῶτα ἑσπέρια προσόμοια τοῦ ἀρχαγγέλου εἶναι παρόμοια μὲ τὰ τῆς 26/3, τὰ ἀπόστιχα συμπίπτουν μὲ τὰ δεύτερα ἑσπέρια τῆς 8/11, ὁ δὲ κανόνας του εἶναι ὁ τῆς 26/3. Τὸ μεσῴδιο κάθισμα ἔχει ληφθεῖ ἀπὸ τὶς 26/3, ἐνῶ τὸ ἐξαποστειλάριο ἀπὸ τὶς 8/11. Ἄρα ἡ ἀκολουθία τοῦ ἀρχαγγέλου εἶναι δάνεια.
Ἄρα ψάλλεται Ἀλληλούια καὶ οἱ τριαδικοι ὕμνοι (Dmitrievskij τ. 1 σσ. 231, 249, χφ. Paris. gr. 1154 τυπικὸ ιβ’ αἰ. φ. 125v, τυπικὸ Ῥήγα σ. 557). Ὁ κανόνας τῆς θεοτόκου «Ἄρχων τῶν ἄνω ταγμάτων...» μετὰ τοῦ εἱρμοῦ εἰς 4 καὶ τοῦ ἀσωμάτου «Ὡς φῶς χρηματίζοντα...» εἰς 6 καὶ στὰ τριῴδια 4+4+4+4. Ἐὰν τύχῃ Σάββατο, ψάλλεται «Θεὸς Κύριος...» καὶ τὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς γ’ μὲ Δόξα, Καὶ νῦν. Ἐὰν τύχῃ Κυριακῇ βλ. Ἀπορούμενα ΤΑΣ κεφ. λε’.
Στὰ μεθέορτα γενικὰ γίνεται κατάλυση οἴνου καὶ ἐλαίου, ἔτσι τὸ θεωρεῖ τὸ τυπικὸ τῶν Κασούλων τοῦ ἔτους 1173, ὅμως στὴν περίπτωση τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τὰ παλαιὰ τυπικὰ διακρίνουν τὴν ἡμέρα καὶ δὲν πολυεορτάζουν, δὲν δέχονται κατάλυση σὲ Δευτέρα ἕως Παρασκευὴ τῆς μεγάλης τεσσαρακοστῆς (κανόνες 49 καὶ 51 Λαοδικείας), ὁπότε καὶ τυπώνουν καθημερινὸ-μὴ ἑορταστικὸ «Ἀλληλούια» στὸν ὄρθρο.