Προσωπικά υποστηρίζω (και στο παρελθόν έχω τσακωθεί γι' αυτό) την ονοματοδοσία του (μ)πουσελίκ ως άγια εκ του Πα, με τη λογική ότι πρόκειται για μετάθεση της βάσης απ' το Δι και βέβαια ότι μιλάμε για άγια με μόνιμη ύφεση στον Ζω, δηλαδή στον Γα. Από κει ξεκινά το πράγμα και, κατά τη γνώμη μου, επικυρώνεται από το μαρτυρικό σημάδι του Πα που δεν είναι, βέβαια, το α του α΄-πλ.α΄ αλλά το δ του δ΄ (αντίστοιχα στο Βου έχουμε μαρυτρικό α κ.λπ.). Ο τρόπος που καταλαβαίνουμε σε ποιον ήχο είμαστε δεν είναι ο φθόγγος της βάσης αλλά το μαρτυρικό της. Ο Πα είναι κοινός φθόγγος σε πολλούς ήχους· όταν έχει μαρτυρικό α, μας δείχνει ότι είμαστε στον α΄ κ.ο.κ., άρα όταν έχει μαρτυρικό δ΄; Το σημαντικό εδώ είναι βέβαια ότι οι ίδιοι οι πρώτοι συνθέτες που χρησιμοποίησαν το πουσελίκ θέτουν αυτή τη μαρτυρία, αλλά λόγω ομοιότητας με τον πλ. α΄ στην πορεία του μέλους τον επιγράφουν πλ. α΄. Υπάρχει οπωσδήποτε μια ανακολουθία.
Αλλά για το παρόν μέλος, το θέμα πάει πολύ παραπέρα γιατί το πουσελίκ είναι κάτι ούτως ή άλλως τραβηγμένο, αλλά με όλα αυτά πάνω (σπάθη κ.λπ.) καταντά άσχετο. Ειδικά όταν βασίζεται σε γνωστή σύνθεση που ονοματίζεται πλ. α΄. Κατά τη γνώμη μου, πες το με ονομασία μακαμιού, αφού για μακάμ πρόκειται. Είναι σαν να με ρωτάς τι τρώω κι εγώ να απαντώ "μακαρόνια με κιμά, αλλά και με μια κρέμα από πάνω που λέγεται μπεσαμέλ, και μακαρόνι όχι κανονικό αλλά χοντρό" κ.λπ. κ.λπ. Πες παστίτσιο να καταλάβουμε.
