Δημήτρη, το ότι γράφουμε ένα μέλος "επί τη βάσει" ενός άλλου δεν σημαίναι καθόλου ότι μας τελείωσε η έμπνευση. Νομίζω σημαίνει ακριβώς το αντίθετο: ότι αναδεικνύουμε νέους δρόμους ανάδειξης της μουσικής μας παραδόσεως, καθώς αναγνωρίζουμε σε ένα κλασικό μελούργημα μουσικά στοιχεία που μπορούν να χρησιμεύσουν ως λογότυποι.
Έπειτα, η πρακτική αυτή είναι απόλυτα μέσα στο πνεύμα της μελουργικής μας παράδοσης. Υπάρχει Άξιον εστί π.χ. επι τη βάσει της δοξολογίας του Κοσμά εκ Μαδύτων, Λειτουργικά επί τη βάσει των αργών Ευλογηταρίων του Λαμπαδαρίου κ.α. Στη Λειτουργία του Ιεροθέου θα βρείτε λειτουργικά που γράφτηκαν για να συμπληρώσουν "ορφανά" Άξιον εστί (στην ουσία χρησιμοποιούν μελουργικούς λογοτύπους του εκάστοτε Άξιον εστίν).
Αυτό που δεν πρέπει να γίνεται είναι η κακή αναπαραγωγή. Σ' αυτό συμφωνώ. (αλλά δεν ισχύει στην περίπτωσή μας)