Κατά το Δεβρελή, είναι από τις ιδιάζουσες εκτελέσεις του Σωκράτους Παπαδοπούλου, απ' τον οποίο το κληρονόμησε και ο Χρύσανθος. Αν το διασταυρώσεις με συμμαθητές του Σωκράτους, δηλ. με άλλους μαθητές του Νηλέως, να το θεωρήσουμε παράδοση. Αν, όμως, το συναντάμε μόνο στο Σωκράτη, το Χρύσανθο και πουθενά αλλού, τότε είναι επίφοβο να το θεωρήσουμε ως δεδομένη παράδοση και να βγάλουμε απ' αυτό συμπεράσματα επιστημονικά.
Τον λέγετο με πολύ χαμηλό βου ώστε να μπορεί να γίνει γα-κε βαρέως εκ του γα τον ψάλουν πλείστοι ιεροψάλτες όπως ο Σάμου Ειρηναίος ο Παναγιωτίδης ο Νεραντζής ο Φιρφιρής και στο Πατριαρχείο έτσι τον ψάλλουν. Η ερμηνεία του Θεοδοσόπουλου δείχνει πλήρη γνώση ότι η τρίτη του λεγέτου μπορεί να έχει το ίδιο μέγεθος με την τρίτη του τρίτου ήχου, πράγμα που το περιγράφει θεωρητικά ο Ι. Κουκουζέλης ο Ι. Πλουσιαδηνός μέχρι και νεότερους θεωρητικούς όπως ο Κύριλλος Μαρμαρηνός και ο Καντεμίρης.
Η λειτουργία αυτή του λεγέτου λύνει πολλές απορίες για φθορές και εναλλαγές ήχων κλασικών μαθημάτων οι οποίες φαντάζουν δυσνόητες ή παράδοξες από τους νέους ψάλτες. Παραδείηματα λεγέτου σαν μέσου του τετάρτου σε σύντομα μέλη να γίνεται τρίτος (βαρύς εκ του γα) δεν έχω παρά μόνο από Χρύσανθο. Έχουμε όμως πλείστα παραδείγματα λεγέτου να γίνεται βαρύς εναρμόνιος σε μέλη του βαρέως ήχου παπαδικά κυρίως, χερουβικά από Στανίτσα από Πρίγγο από Παναγιωτίδη Καραμάνη κλπ.
Η λογική είναι ίδια. Αν μπορέσουμε να βρούμε και από άλλους ψάλτες τέτοιες εναλλαγές παρακαλώ όσοι έχουν να με ενημερώσουν.
Όταν πολλά στοιχεία συγκλίνουν στο ίδιο θεωρείται απόδειξη. Εγώ έχω τα εξής στοιχεία
1)Η προφορική παράδοση όπως εξήγησα πιο πάνω
2)Οι Μαρτυρίες των θεωρητικών των παλαιών διδασκάλων 14ου-15ου αιώνα αλλά και νεοτέρων 17ου-18ου αιώνα
3)Ο τρόπος που εναλλάσσονται οι ήχοι και μπαίνουν φθορές σε αμφοτέρους τρίτο και βαρύ στην μελοποιία σε μαθήματα της εποχής του Πέτρου Πελοποννησίου αλλά και νεότερα και παλαιότερα