Ἐγώ πάντως γνωρίζω ἀπό τό Πανεπιστήμιο καί ἀπό τό μάθημα τοῦ ἐπιφανοῦς Καθηγητοῦ μας Ἀναστασίου Γιαννουλάτου (νῦν Ἀρχ/που Τιράνων καί πάσης Ἀλβανίας) ὅτι ἡ ἀνύψωσις τῶν χειρῶν εἰς τά ὦτα εἶναι ἡ πρώτη πρᾶξις τῆς καθιερωμένης μουσουλμανικῆς προσευχῆς, μέ αὐστηρῶς καθωρισμένας κινήσεις καί ρυθμόν. Ἀκολουθοῦν ἄλλες ἔνδεκα κινήσεις. Αὐτή ἡ πρώτη, μέ τήν ἐκφώνηση τῆς εἰσαγωγικῆς φράσης «Ὁ Θεός εἶναι μέγας!», εἶναι ἡ αὐτή ἐπανάληψη τῆς φράσεως καί κινήσεως τῆς προσκλήσεως τοῦ μουεζίνη εἰς προσευχήν. Φαντάζομαι ὅτι αὐτή ἡ πρώτη κίνηση ὑποδηλώνει τό κλείσιμο τῶν αὐτιῶν στίς «φωνές τοῦ (μάταιου) κόσμου» (Ἀναστασίου Γιαννουλάτου, Ἐπισκόπου Ἀνδρούσης, Ἰσλάμ, Ἀθῆναι 1979-2, σ. 178).