Κατ' αρχήν, ευχαριστώ από καρδιάς τον Χρήστο και τους υπόλοιπους για τα αποσπάσματα αυτού του μεγάλου όντως καλλιτέχνη της γείτονας. Το σίγουρο είναι ότι σε αυτό που κάνει, δεν μιμείται, δεν κλέβει στοιχεία από άλλους (λαούς) και αυτό, πέρα από το εξαίσιο αποτέλεσμα, του δίνει το σεβασμό και τον θαυμασμό που του αξίζει. Απλά εκμεταλεύεται την τούρκικη μουσική (και το ρόλο της, εφόσον δεν τραγουδάει κοσμική, αλλά εκκλησιαστική μουσική) στο έπακρο.
Όπως και μεις δηλαδή... χάμω θωρώ και λέω το, όπως λέμε και δω στη Κρήτη (πολύ χάμω όμως...)
Και ένα μικρό πείραγμα: Δεν είναι πιστεύω θέμα φωνής. Σίγουρα το δόγμα των Τούρκων (και κατ' επέκταση η "ψαλτική" τους) έχει την θεολογική του στήριξη, όμως σίγουρα εμείς ψάλλοντας τον Όντα Θεό δεν περιμένουμε πιλάφι και παρθένες να μας περιστοιχίζουν στον Παράδεισο, οπότε μάλλον γιαυτό και το διαφορετικό του ύφους... Εάν τώρα, σκοπεύουμε στην αλλαγή του τρόπου του ψάλλειν προς το ύφος του ταλαντούχου αυτού καλλιτέχνη, ας αλλάξουμε και την πίστη προς την ίδια κατεύθυνση, ώστε να έχουμε έναν σκοπό και μεις και όχι να περπατάμε στα κουτουρού, όπως οι Αμερικάνοι που δεν έχουν τίποτε δικό τους (πέραν των fast food φυσικά).
Ας ζηλεύουμε λοιπόν με μέτρο, διότι όσον αφορά την έκταση της φωνής, υπάρχουν και άλλα παραδείγματα, όπως η Yma Sumac με τις πλέον των τεσσάρων οκτάβες της
π.χ.
Οπότε για μας, αλλού είναι το θέμα. Ο İsmail Çosar αν και όχι ορθόδοξος ψάλτης το έπιασε, άντε να δούμε πότε θα το πιάσουμε και μεις.
