Και τι δηλαδή; για το μισθωτό, τον επιχειρηματία, το συνταξιούχο θα ισχύουν άλλα πράγματα; Λέει κάτι τέτοιο ο νόμος;
Από την άλλη, πλήρη απασχόληση σε δυο κιόλας ψάλτες ελάχιστοι ναοί σε μια μητρόπολη μπορούν να προσφέρουν, αυτοί που ίσως το κάνουν ήδη κιόλας. Αλλά δε σημαίνει ότι τους περισσεύουν λεφτά για να καλύψουν και τους ψάλτες των υπολοίπων, μέσω ενός ενιαίου ταμείου, ώστε παντού να υπάρχουν δύο άτομα πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Που κι αυτό, στην πράξη σημαίνει ένα αναλόγιο σε κάθε ακολουθία, διότι είναι αδύνατο να μη θελήσει ποτέ να λείψει κάποιος. Άρα θα τα μοιράσουν από την αρχή δια του δύο για να υπάρχει σταθερότητα.
Γι΄αυτό επιμένω ότι πρέπει οι λεπτομέρειες της πρότασης να κοινοποιηθούν ώστε να δούμε και σε πόσους πραγματικά θα αρέσουν και πόσους πραγματικά ωφελούν!
Πάντως αν όλα αυτά ήταν εφικτά, γιατί να μην είχαν γίνει ήδη; Αν μπορούσε κάθε ναός να το κάνει, δεν θα φρόντιζε να τακτοποιήσει εργασιακά δύο άτομα που το έχουν ανάγκη; Αντί να μοιράζει γεύματα δε θα το προτιμούσε να προσφέρει εργασία;
Η πρόταση του Βύρωνα έχει μια λογική, όμως σκοντάφτει σε δύο σημεία:
1. ο ψάλτης πρακτικά δεν μπορεί να ψάλει γεμάτο οκτάωρο καθημερινά, αλλά ούτε και τον χρειάζεται η εκκλησία τόσες ώρες. η ζήτηση κορυφώνεται Κυριακή πρωί και κάποιες εορτές και τις υπόλοιπες ώρες/μέρες σχεδόν μηδενίζεται.
2. το σύστημα αυτό λειτουργεί μεν στους παπάδες αλλά πληρώνει το κράτος. όταν τα χρήματα συγκεντρώνονται από δωρεές ο δωρητής θέλει να μείνει στο ναό, όχι να πάει στη μητρόπολη. ο κόσμος ρίχνει λεφτά στο δίσκο για τον συγκεκριμένο ψάλτη που συνήθως είναι πατριώτης και χαίρει προσωπικής εκτιμήσεως. δεν υπάρχει μεγάλη παράδοση ούτε και εμπιστοσύνη στις απρόσωπες δωρεές. και το ποσό δεν είναι καθόλου μικρό: για δύο ψάλτες πλήρους οκτάωρης απασχόλησης και με ασφάλιση κάθε ναός παίζει να επιβαρύνεται έως και με 2 χιλιάδες ευρώ το μήνα. και σκέψου ότι αυτό το ποσό θα πρέπει να συγκεντρώνεται και να δίνεται στη μητρόπολη..
Επαναλαμβάνω, δεν είναι τυχαία η κατάληξη στο τρέχον σύστημα αυτοσχέδιας κάλυψης των ψαλτικών αναγκών, με την υποτυπώδη αποζημίωση κάποιου πιστού, που το έχει και ανάγκη, στο πλαίσιο της δράσης του φιλόπτωχου ταμείου...