Εγώ τουλάχιστον το παραδέχομαι πως σε κάποια πράγματα είμαι αδαής. Δεν παριστάνω την αυθεντία. Εσείς, όμως, αντί να ρωτήσετε τις συγκεκριμένες ενστάσεις των συναδέλφων που ενδεχομένως να είναι ενδεείς για να τολμούνε κάποια αμφισβήτηση, αναλώνεστε σε αμυντικά επιχειρήματα παντελώς ανούσια. Προσέξτε, εγώ τον τρόπο σας σχολίασα, ο οποίος προκαλεί ιδιαίτερα, όχι την ουσία του διαλόγου για την ορθογραφία. Σχολίασα και την αντιμετώπισή σας πάνω στα παραδεδομένα, για τα οποία δε δήλωσα ποτέ αδαής, αντιθέτως έχω αναλωθεί στο να ψάχνω τις παραδοσιακές γραμμές. Στο Πατριαρχείο δηλαδή, που λένε τα ίδια μαθήματα πάντα, «είναι προσκολλημένοι με παρωπίδες σε κείμενα τα οποία είναι χιλιοακουσμένα, χωρίς να βλέπουν πως τα πάντα γύρω τους εξελίσσονται»;
«Ἡ Θεία καὶ Ἱερὰ Λειτουργία» τοῦ Θεοδώρου Σακελλαρίου
- Thread starter neoklis
- Start date
tsak77
Χρῆστος Τσακίρογλου
Φυσικά υπάρχουν και άλλες αβλεψίες, αλλά και θέματα επιλογής του συνθέτη απ' όσο φαίνονται στις σελίδες που παρατέθηκαν. Μερικά μόνο:
Η παρακάτω βαρεία:
δεν τοποθετείται ποτέ πριν από τέτοια συμπλοκή χαρακτήρων.
Η έλλειψη βαρείας πριν από την πρώτη απόστροφο αυτής της φράσης:
πέρα από το παράτονο της φράσεως, κάτι που ίσως και να μπορεί (σήμερα) να θεωρηθεί υποκειμενικό. Θα το θεωρούσα παρόραμα ή κοινώς ο δαίμων του τυπογραφείου.
Επίσης στην κάτωθεν φράση:
λείπει το έτερον αμέσως μετά τη βαρεία. Ας υποθέσουμε ότι πρόκειται για αβλεψία.
Όμως δυστυχώς υπάρχουν και αβλεψίες κατ' επιλογή, όπως στο τέλος της πρώτης σειράς αυτού του αποσπάσματος:
όπου η πεταστή ως στήριγμα της αποστρόφου είναι άκυρη, λόγω των συνεχών καταβάσεων του ενός χρόνου. Εάν η πεταστή είχε κλάσμα δεν θα υπήσχε πρόβλημα, αλλά εδώ...
Το δε ποιο τρανταχτό ήταν σε αυτή τη μουσική πρόταση:
όπου η γραμμή του κυλίσματος του νέου στιχηραρίου (τέλος της πρώτης σειράς και αρχή της δεύτερης) επιλέγεται χωρίς εισαγωγή συλλαβών, αλλά επεκτείνοντας την προηγούμενη. Η θέση αυτή δεν χρησιμοποιείται ποτέ για αυτό το λόγο, παρά μόνο σε συγκεκριμένα σημεία του ως άνω είδους μελοποιίας, δείχνοντας εντελείς ή τελικές καταλήξεις.
Βλέπουμε λοιπόν ότι για να γράψει κάποιος, δεν φτάνει να γνωρίζει τις νότες, δεν φτάνει να γνωρίζει τις θέσεις, πρέπει να ξέρει το που και πως χρησιμοποιούνται, κάτι που απαιτεί μεγάλη τριβή με τα κλασικά κείμενα όσο βαρετά κι αν είναι.
Όπως προέγραψα υπάρχουν και άλλα σημεία, αλλά λόγω της αναλυτικής γραφής στην οποία ούτως ή άλλως καταστρατηγούνται οι κανόνες ορθογραφίας πολλές φορές, μπορούν να θεωρηθούν (λείαν επιεικώς) "άποψη" του συγγραφέα. Αν όμως αυτό συμβαίνει παντού πρέπει να ξέρουμε ότι απομακρυνόμαστε από το να γράφουμε στα πλαίσια της μουσικής της ψαλτικής, η οποία ευτυχώς ή δυστυχώς έχει κανόνες.
Η παρακάτω βαρεία:
δεν τοποθετείται ποτέ πριν από τέτοια συμπλοκή χαρακτήρων.
Η έλλειψη βαρείας πριν από την πρώτη απόστροφο αυτής της φράσης:
πέρα από το παράτονο της φράσεως, κάτι που ίσως και να μπορεί (σήμερα) να θεωρηθεί υποκειμενικό. Θα το θεωρούσα παρόραμα ή κοινώς ο δαίμων του τυπογραφείου.
Επίσης στην κάτωθεν φράση:
λείπει το έτερον αμέσως μετά τη βαρεία. Ας υποθέσουμε ότι πρόκειται για αβλεψία.
Όμως δυστυχώς υπάρχουν και αβλεψίες κατ' επιλογή, όπως στο τέλος της πρώτης σειράς αυτού του αποσπάσματος:
όπου η πεταστή ως στήριγμα της αποστρόφου είναι άκυρη, λόγω των συνεχών καταβάσεων του ενός χρόνου. Εάν η πεταστή είχε κλάσμα δεν θα υπήσχε πρόβλημα, αλλά εδώ...
Το δε ποιο τρανταχτό ήταν σε αυτή τη μουσική πρόταση:
όπου η γραμμή του κυλίσματος του νέου στιχηραρίου (τέλος της πρώτης σειράς και αρχή της δεύτερης) επιλέγεται χωρίς εισαγωγή συλλαβών, αλλά επεκτείνοντας την προηγούμενη. Η θέση αυτή δεν χρησιμοποιείται ποτέ για αυτό το λόγο, παρά μόνο σε συγκεκριμένα σημεία του ως άνω είδους μελοποιίας, δείχνοντας εντελείς ή τελικές καταλήξεις.
Βλέπουμε λοιπόν ότι για να γράψει κάποιος, δεν φτάνει να γνωρίζει τις νότες, δεν φτάνει να γνωρίζει τις θέσεις, πρέπει να ξέρει το που και πως χρησιμοποιούνται, κάτι που απαιτεί μεγάλη τριβή με τα κλασικά κείμενα όσο βαρετά κι αν είναι.
Όπως προέγραψα υπάρχουν και άλλα σημεία, αλλά λόγω της αναλυτικής γραφής στην οποία ούτως ή άλλως καταστρατηγούνται οι κανόνες ορθογραφίας πολλές φορές, μπορούν να θεωρηθούν (λείαν επιεικώς) "άποψη" του συγγραφέα. Αν όμως αυτό συμβαίνει παντού πρέπει να ξέρουμε ότι απομακρυνόμαστε από το να γράφουμε στα πλαίσια της μουσικής της ψαλτικής, η οποία ευτυχώς ή δυστυχώς έχει κανόνες.
Last edited:
Μάξιμε απλα με φουρκίζουν οσοι ειναι επαίοντες αυτα!!!!!!!!!!!!!Και γυγνώμη αν σε εξέθεσα ειλικρινά