Οι λέξεις είναι η απόδοση εβραϊκών λέξεων, των kerūbīm, śerāphīm, οπότε από καθαρά ετυμολογική άποψη μάλλον δεν τίθεται επιχείρημα ορθότητας ειδικά για έναν από τους δύο τύπους.
Ενώ στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα απαντούν οι τύποι χερουβίμ και (μόλις σε 2 σημεία) σεραφίν, στη συνέχεια οι λέξεις αυτές αποδόθηκαν και με τους δύο τρόπους (είτε ως σεραφείμ / σεραφίμ, είτε ως χερουβείμ / χερουβίμ) - όπου το ει προφανώς αποτελεί απόπειρα να αποδοθεί η μακρότητα του εβραϊκού i.
Έκτοτε οι λέξεις γράφτηκαν και με τους δύο τρόπους, αλλά η αλήθεια είναι ότι στατιστικά η εμφάνιση του τύπου με ι στα λειτουργικά κείμενα είναι πολύ μεγαλύτερη (το λέω κατόπιν δειγματοληπτικής και όχι εξαντλητικής έρευνας).
Είναι όμως πολύ ενδιαφέρον ότι (με βάση τα κείμενα του π. Leo) ειδικά στα Μηναία απαντά μόνο ο τύπος με ι, ενώ στο Ωρολόγιο μόνο ο τύπος με ει. Αυτό σημαίνει ότι παρά τη μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης του τύπου με ι, ο τύπος με ει είναι ο καθιερωμένος σε ύμνους και αναγνώσματα καθημερινής λειτουργικής χρήσης με κυριότερο το μεγαλυνάριο της Θεοτόκου "Τήν Τιμιωτέραν τών Χερουβείμ". Εϊναι με άλλα λόγια οι τύποι με τους οποίους είμαστε περισσότερο εξοικειωμένοι.
Ενώ λοιπόν το επιχείρημα της "συχνότητας" παραπέμπει στους τύπους Χερουβίμ / Σεραφίμ, το επιχείρημα της "οικείας γραφής" παραπέμπει στους τύπους Χερουβείμ / Σεραφείμ.
ΥΓ Για τη σύγχρονη ορθογράφηση των λέξεων αυτών, που όμως δεν (πρέπει να) επηρεάζει νομίζω την έκδοση λειτουργικών κειμένων προτείνονται στο (ορθογραφικό) λεξικό του Γ. Μπαμπινιώτη οι τύποι με ει, με την εμπειρική αιτιολόγηση ότι σήμερα έχει επικρατήσει η γραφή αυτἠ, και στο Λεξικό του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη παρατίθενται χωρίς δεύτερη γραφή μόνο οι τύποι με –ει. Αυτά νομίζω ανταποκρίνονται και στην αίσθηση του π. Μαξίμου (και μάλλον των περισσότερων από μας) σχετικά με τα (σύγχρονα) κύρια ονόματα.
