Αποφάσισα να ανεβάσω το εν λόγω Δοξαστικό με τη φωνή του μακαριστού Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας Κωνσταντίνου Πρίγγου.
Οι ενδοιασμοί μου ήταν αρκετοί, καθώς δεν έβρισκα πιστό κείμενο για να το συνοδεύσω, αφού οι καταγραφές τόσο του Βασιλείου Νικολαΐδου όσο και του Χαριλάου Ταλιαδώρου, που εν πολλοίς συμπίπτουν μεταξύ τους, διαφέρουν σε πολλές θέσεις από τις ηχογραφημένες εκτέλεσεις του δασκάλου (και το συνέκρινα με 3 διαφορετικές εκτελέσεις του).
Τα χέρια μου έλυσε ο φίλος Δημήτρης Σκρέκας, και τον ευχαριστώ θερμά γι' αυτό, ο οποίος μου απέστειλε προς τούτο την απομαγνητοφώνηση του αειμνήστου Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως και Πρωτοψάλτου Κοζάνης Βασιλείου Γούναρη, με ημερομηνία καταγραφής 18-5-1994 στην Καστοριά. Πρόκειται για αποτύπωση της ίδιας εκτέλεσης, που έλαβε χώρα μάλλον στο Λουτράκι το 1958.
Απαράμιλλη σύνθεση, με έντονη εκφραστικότητα και παραστατικότητα. Αξίζει να αναφερθεί, για να φανεί το έλλογον του της μελοποιήσεως του Πρίγγου, η μαρτυρία του Χαριλάου Ταλιαδώρου, την οποία ανασύρω από το CD που έβγαλε με συνθέσεις του μακαριστού διδασκάλου του:
«Όπως και στο δοξαστικό του Παραλύτου, ήμασταν με τον Χρύσανθο, τον Καραμάνη και τον Παναγιωτίδη στο σπίτι ενός ιερέως... Ψάλαμε όλοι από κάτι και ο Πρίγγος έψαλε το δοξαστικό αυτό «Ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα...» είχε ήδη αρχίσει και η παράλυση του δικού του χεριού... εκεί που αρχίζει η στιχομυθία του παραλύτου και του Ιησού, παρά το γεγονός ότι η γραμμή του Ραιδεστηνού είναι ωραία και φανταζί..., ο Πρίγγος προέκρινε τη δική του γραμμή σαφώς πιο ήπια και μαλακή, χαριτολογώντας και εξηγώντας παράλληλα τη μελωδική του αυτή προσαρμογή. «Ένας παράλυτος επί τριάντα χρόνια δεν θα μπορούσε να φωνάζει έτσι...».
(Σε ομιλία του για τον Πρίγγο μας πληροφόρησε πως την ερώτηση «Γιατί δάσκαλε δεν ψάλλεις τη γραμμή του Ραιδεστηνού» του την έκανε ο Παναγιωτίδης και αναφερόταν στη φράση του Δοξαστικού «τον άπαντά μου βίον»).
