Διαβάζοντας αυτό το άρθρο, ομολογώ ότι ένα από τα πάρα πολύ όμορφα στοιχεία που διαθέτει αυτό το φόρουμ, είναι η-επ' ευκαιρία διαφόρων αναρτήσεων-"αφύπνιση'' των αναμνήσεων και των εμπειριών από το λήθαργο που επιβάλλει πολλές φορές η καθημερινότητα και οι ρυθμοί της.
Με αφορμή αυτήν ακριβώς την ''αφύπνιση'', θα ήθελα να καταθέσω την δική μου εμπειρία από αυτόν τον υπέροχο ψάλτη και άνθρωπο.
Γνώρισα τον κ. Σαλαμάνη όταν ήμουν φοιτητής στην Νομική της Κομοτηνής.
Κάπου το 2006 (καλοκαιράκι πρέπει να ήταν), είχα πάει σε μία αγρυπνία στην Εκκλησία όπου ψάλλει ως Πρωτοψάλτης.
Το ψαλτικό του ύφος χαρακτηρίζεται ως κατανυκτικό, εντυπωσιακό, μεγαλόπρεπο και θύμιζε έντονα άρωμα Πόλης.
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα από κοντά ψάλτη με καλπάκι.
''Άρχοντας πρέπει να είναι...'' σκέφτηκα παρατηρώντας εντυπωσιασμένος, ταξιδεύοντας αβίαστα με το νου μου κάπου πολύ κοντά, εκεί, στα μέρη της Πόλης και φαντάστηκα ότι κάπως έτσι θα ήταν η εποχή του Ναυπλιώτη, του Πρίγγου, του Στανίτσα, του Παϊκόπουλου, του Πετρόχειλου....μυσταγωγική.
Ηχογράφησα ορισμένα από τα ψαλλόμενα με ένα κινητό sony ericsson της εποχής εκείνης, τα οποία δεν ξέρω αν διασώζονται.
Όταν μετά από καιρό έβαλα στον δάσκαλό μου να ακούσει όσα ηχογράφησα, θυμάμαι να λέμε ότι " ο άνθρωπος αυτός, ξέρει πάρα πολύ καλά τι λέει".
Στο ψαλτήρι του δεν είχα ανέβη να ψάλλω αν και δεν θυμάμαι το γιατί.
Στο τέλος των σπουδών και έχοντας μεταβεί στην Κομοτηνή για την Ορκωμοσία μου που έγινε λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, σε μία καθημερινή Θεία Λειτουργία όπου πήγαμε με την οικογένειά μου για εκκλησιασμό, ανέβηκα στο ψαλτήρι όπου έψαλλε εντελώς μόνος του.
''Καλημέρα Άρχοντα'', είπα.
''Επιτρέπεται να ψάλλω;;'' τον ρώτησα.
''Βεβαίως'' μου είπε.
Ήταν από τις πιο όμορφες ακολουθίες που έχω ψάλλει.
Θυμάμαι ακόμη το Δύναμις, το Χερουβικό που ψάλλαμε, τα Λειτουργικά, το Κοινωνικό.
Με την οικογένειά μου, είχαμε παρακαλέσει να διαβαστεί μία φανουρόπιτα εκείνη την ημέρα, προς τιμήν του Αγίου Φανουρίου, που είναι προστάτης μου και στην Εκκλησία του οποίου στο Λουτράκι, έχω βαπτιστεί.
Όταν ήρθε η ώρα να διαβαστεί η φανουρόπιτα, δεν είχαμε μπροστά μας κάποιο βιβλίο με το απολυτίκιο που ψάλλεται κατά την ευλόγηση της φανουρόπιτας.
Ο Άγιος τότε, φέρνει στο νου μου λίγο λίγο τα λόγια του απολυτίκιου που επί τόσα έτη ακούω, όταν κάθε χρόνο στην γιορτή του πηγαίνουμε με την μητέρα και τον πατέρα μου την φανουρόπιτα για ευλόγηση και το οποίο απολυτίκιο σίγουρα είχα ψάλλει σε κάποια πανήγυρη.
Άρχισα λοιπόν να το ψάλλω σχετικά αργά για να τα θυμηθώ: "Ουράνιον εφύμνιον, εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς, αγγέλων πολίτευμα· άνωθεν υμνωδίαις ευφημούσι τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία την ουράνιον δόξαν· ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε"
Τελειώσαμε την ακολουθία και πήγαμε στην διπλανή αίθουσα για καφεδάκι.
Τα λόγια του ήταν πολύ όμορφα.
Μιλήσαμε για τα ψαλτικά, για ακολουθίες, για την χορωδία του, για τα νέα παιδιά που τόσο ανάγκη έχει η ψαλτική τέχνη, για τους μεγάλους Πρωτοψάλτες αλλά και για την εμπειρία μου από την Κομοτηνή.
Στον αποχαιρετισμό, αφού τον ευχαρίστησα για την φιλοξενία στο ψαλτήρι, του είπα ότι στο μέλλον θα ξαναπάω και εκείνος μου ανταπάντησε ότι θα με αναμένει με χαρά, ευχόμενος καλή σταδιοδρομία.
Αυτές λοιπόν ήταν οι αναμνήσεις μου από αυτόν τον εξαίρετο άνθρωπο και σπουδαίο ψάλτη, για τον οποίο σίγουρα θα χαίρονται οι κάτοικοι της πανέμορφης Κομοτηνής.
Αν κρίνουν οι συντονιστές, ας μεταφέρουν το παρόν σε αντίστοιχη υποενότητα
