Θεόδωρος Ξ. Γιάγκου, Γνώριζε η βυζαντινή περιφέρεια κανονικό δίκαιο;
Συγκεκριμένα, στο ερώτημα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας: Εάν πρέπει να τελούνται οι αρχαίες λειτουργίες των αποστόλων Μάρκου και Ιακώβου, σύμφωνα με τη λειτουργική πράξη των δυο παλαιφάτων Πατριαρχείων, Αλεξανδρείας και Ιεροσολύμων, ο Βαλσαμών είναι αρνητικός, προβάλλοντας αποκλειστικά τη λειτουργική τάξη της Κωνσταντινούπολης, που γνώριζε μόνο τις λειτουργίες του Μεγάλου Βασιλείου και του Χρυσοστόμου.
Για να υποστηρίξει τη θέση του επικαλείται, σε αυτή την περίπτωση, το έθος που επέχει θέση νόμου, στηριζόμενος σε μια παλαιά αρχή, που διετύπωσε ο Ρωμαίος νομοδιδάσκαλος Ουλπιανός και στη συνέχεια υιοθετήθηκε από τους χριστιανούς Ρωμαίους, εντασσόμενη και στη συλλογή των Βασιλικών: «
Διά τοι τούτο και οφείλουσι πάσαι αι Εκκλησίαι του Θεού ακολουθείν τω έθει της Νέας Ρώμης, ήτοι της Κωνσταντινουπόλεως, και ιερουργείν κατά τας παραδόσεις των μεγάλων διδασκάλων και φωστήρων της ευσεβείας, του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του αγίου Βασιλείου. Φησί γάρ το μα’ κεφάλαιον του α’ τίτλου του β’ βιβλίου των
Βασιλικών˙ Περί ων έγγραφος ου κείται νόμος,
παραφυλάττειν δει το έθος, ω η Ρώμη κέχρηται».
Επομένως, εκτός του γραπτού νόμου, το έθος υποστήριζε την αυθεντία της Νέας Ρώμης και προέβαλλε πολλαπλώς την παράδοσή της, τόσο στο επίπεδο της πολιτειακής όσο και της εκκλησιαστικής νομοθεσίας.
.............................
χωρίς σχόλια...
(ὅμως
πρβλ.)
