"Υπερευλογημένη... υμνούμεν σε"

[Dimitri]

Το "Υπερευλογημένη" το λέμε πάντοτε σε Β' ήχο επειδή είναι κάθισμα του Β' ήχου (δές σχετική συζήτηση). Υπάρχει όμως μία μικροδιαφορά στο κείμενο του καθίσματος και του "Και νύν" του Δοξαστικού των Αίνων.

Στο κάθισμα λέμε (Αναστασιματάριον Ιωάννου, Ζωής, σελ. 75)

Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, υμνούμεν σε. Δια γαρ...

Στο "και νύν" λέμε

Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, δια γαρ...

Υπάρχει θέμα σωστότερου; Φαντάζομαι η διαφορά είναι ασήμαντη.

 

[dkalpakidis]

Το "Υπερευλογημένη" το λέμε πάντοτε σε Β' ήχο επειδή είναι κάθισμα του Β' ήχου (δές σχετική συζήτηση). Υπάρχει όμως μία μικροδιαφορά στο κείμενο του καθίσματος και του "Και νύν" του Δοξαστικού των Αίνων.

Στο κάθισμα λέμε (Αναστασιματάριον Ιωάννου, Ζωής, σελ. 75)

Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, υμνούμεν σε. Δια γαρ...

Στο "και νύν" λέμε

Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, δια γαρ...

Υπάρχει θέμα σωστότερου; Φαντάζομαι η διαφορά είναι ασήμαντη.

Δημήτρη.
Πρόκειται μάλλον πρόκειται για λάθος του Ιωάννη.
η σωστή γραφή νομίζω ότι είναι "θεοτόκε Παρθένε, δια γαρ...".
Ας δούμε τί υπάρχουν και σε πηγές.

 

[Dimitri]

Νομίζω οτι και στην Παρακλητική που έχουμε στο ναό έχει το "υμνούμεν σε". Θα το ξανακοιτάξω όμως.

 

[Dimitri]

Νομίζω οτι και στην Παρακλητική που έχουμε στο ναό έχει το "υμνούμεν σε". Θα το ξανακοιτάξω όμως.

Το ξανακοίταξα και δεν το είχε.

 

[Dimitri]

Στο Aναστασιματάριον Κων/νου Πρωτοψάλτου (σελ. 109) υπάρχει το «υμνούμεν σε». Και στην έτερη έκδοση (σελ. 66)

 

[MTheodorakis]

Ἡ φράση «ὑμνοῦμέν σε» ἐμφανίζεται στά: Ταμεῖον ἀνθολογίας 1824 τ. 1 σ. 418, Ἀναστασιματάρια 1832 σ. 58, 1890 σ. 69, Μουσικὴ πανδέκτη 1851 τ. 2 σ. 573, ἐνῶ λείπει ἀπὸ τὶς πηγές: τυπικὸν Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 σ. 299, χφ. Ἐθνικῆς βιβλιοθήκης τῆς Ἑλλάδος 2406 μουσικὸν τοῦ ἔτους 1453 ἔκδ. Π. Τρεμπέλα Μικρὸν εὐχολόγιον ἔκδ. β' 1998 τ. 2 σ. 206, ὡρολόγια ἐκδ. 1509, 1757, 1830, 1832, 1851, 1900, Πανθέκτη ἔκδ. 1817 τ. 1 σσ. 87 καὶ 163, Ἀναστασιματάριον 1820 σ. 48, Πεντηκοστάριον ἔκδ. 1890 σ. 54, ὅπως καὶ ἀπὸ τὸ προσόμοιον «Ὑπερδεδοξασμένη...» στὸ χφ. Μ. Λαύρας Δ-45 (καί) παρακλητικὴ ια' αἰ. φ. 348v.

 

[Dimitri]

O Shota Gugushvili παρατήρησε οτι στο τυπικό της Μεσσήνης (Μ. Arranz, σελ. 299) δεν υπάρχει το «υμνούμεν σε» αλλά στο τέλος του τροπαρίου αντί του «δόξα σοι» έχει «δόξα εν υψίστοις».

 

[ΠΛΗΘΩΝ ΜΒ]

Θυμάμαι τον αείμνηστο Ε.Τζελά από ραδιοφώνου, να λέγει το "...υμνούμεν σε" όταν έψαλε το "Υπερευλογημένη" και μου είχε κάνει εντύπωση, γιατί εμείς στο ναό δεν το λέγαμε ποτέ.

 

[MTheodorakis]

«Ὑπερευλογημένη ὑπάρχεις Θεοτόκε παρθένε, διὰ γὰρ...»

(χφφ. παρακλητικὲς Σινὰ 779 ι’ αἰ. φ. 31v, 778 ια’ αἰ. φ. 14r, 780 ια’ αἰ. φ. 10r, 790 ια’ αἰ. φ. 30v, 792 ια’ αἰ. φ. 43r, 799 ια’-ιβ’ αἰ. φ. 7v, χφφ. ὡρολόγια ιβ’ αἰ. Μονάχου Bayerische Staatsbibliothek gr. 320 φ. 44v, Βritish Library Additional 31214 φ. 81r).

 

[π. Μάξιμος]

Προφανῶς ὑπάρχει ἐπηρεασμός ἀπό τό προηγούμενο Σταυροθεοτοκίον τῶν μετά τήν α΄ στιχ. καθισμάτων, ὡς προσομοίων καί τῶν δύο,
τό ὁποῖον ὅμως ἔχει ὡς ἐξῆς:
Ὑπερδεδοξασμένη ὑπάρχεις, Θεοτόκε, ὑμνοῦμέν σε∙
καί ὄχι
Ὑπερδεδοξασμένη ὑπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, ὑμνοῦμέν σε∙

Ὑπερδεδοξασμένη ὑπάρχεις, Θεοτόκε, ὑμνοῦμέν σε·
Ὑπερευλογημένη ὑπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε·

διὰ γὰρ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Υἱοῦ σου,
διὰ γὰρ τοῦ ἐκ σοῦ σαρκωθέντος,

κατεβλήθη ὁ ᾅδης,
ὁ ᾍδης ἠχμαλώτισται,

καὶ ὁ θάνατος τέθνηκε,
ὁ Ἀδὰμ ἀνακέκληται,

νεκρωθέντες ἀνέστημεν,
ἡ κατάρα νενέκρωται,

καὶ ζωῆς ἠξιώθημεν,
ἡ Εὔα ἠλευθέρωται,

τὸν Παράδεισον ἐλάβομεν,
ὁ θάνατος τεθανάτωται

τὴν ἀρχαίαν ἀπόλαυσιν.
καὶ ἡμεῖς ἐζωοποιήθημεν·

Διὸ εὐχαριστοῦντες δοξολογοῦμεν,
διὸ ἀνυμνοῦντες βοῶμεν·

ὡς κραταιὸν Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν,
Εὐλογητὸς Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν,

καὶ μόνον πολυέλεον.
ὁ οὕτως εὐδοκήσας, δόξα σοι.
​

Ἄν ὅμως τό ὀρθόν εἶναι:
Ὑπερδεδοξασμένη ὑπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, ὑμνοῦμέν σε∙

Τότε ὀρθόν εἶναι καί τό:
Ὑπερευλογημένη ὑπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, ὑμνοῦμέν σε∙

ὅπως πάντα τό λένε στή Μητρόπολη Ἀθηνῶν.

​

 

[MTheodorakis]

Ἀντὶ τοῦ θεοτοκίου «Ὑπερευλογημένη ὑπάρχεις...» μαρτυροῦνται ια’ ἑωθινὰ σταυροθεοτοκία στὸ χφ. Σινὰ 1243 στιχηράριο ια’-ιβ’ αἰ. φφ. 130v-131r, 132v, 134r, 135v, 137v, 140v, 142v-143v.