Όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου

[EIRYK EMNOSHELE]

Βλέπω πως στη Θ. Λειτουργία (βιβλίο) του κ. Ταλιαδώρου στη σελίδα 270 αναφέρεται πως κατά τη Θ. Μετάληψη λέμε το "Του δείπνου σου". Εδώ στο Ψαλτολόγιον όπως διάβασα σε σχετικά μηνύματα κατάλαβα πως αυτό καλύτερα να αποφεύγεται και στη θέση του να λέμε το ανάλογο κοινωνικό.

Μια άλλη διαφοροποίηση είναι πως στο τέλος του ύμνου αυτού, ο κ. Ταλιαδώρος γράφει τρεις φορές το "Μνήσθητί μου" και αλλάζει το "εν τη Βασιλεία σου" με το "όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου".

Τόσο στο εγκόλπιο του αναγνώστου, νομίζω και στα δύο αν θυμάμαι καλά, όσο και στο Ωρολόγιο το Μέγα, δεν υπάρχει αυτή η διαφοροποίηση στην κατάληξη του συγκεκριμένου ύμνου. Είναι σωστό να λέγεται και έτσι ή μήπως είναι λάθος;

Άλλη μια απορία μου είναι στο "Του Κυρίου δεηθώμεν" (μετά το "Ειη το όνομα Κυρίου"εάν λέμε μια φορά το "Κύριε Ελέησον" ή τρεις όπως γράφει το παλιό εγκόλπιο του αναγνώστου; Μερικοί το λένε τρεις φορές και προσθέτουν το ευλόγησον, και ο ιερεύς λεει: "Ευλογία Κυρίου και έλεος...".
Ευχαριστώ

 

[haris1963]

Μια άλλη διαφοροποίηση είναι πως στο τέλος του ύμνου αυτού, ο κ. Ταλιαδώρος γράφει τρεις φορές το "Μνήσθητί μου" και αλλάζει το "εν τη Βασιλεία σου" με το "όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου".
Τόσο στο εγκόλπιο του αναγνώστου, νομίζω και στα δύο αν θυμάμαι καλά, όσο και στο Ωρολόγιο το Μέγα, δεν υπάρχει αυτή η διαφοροποίηση στην κατάληξη του συγκεκριμένου ύμνου. Είναι σωστό να λέγεται και έτσι ή μήπως είναι λάθος;

Το Α' καταλήγει: "μνήσθητί μου Κύριε, εν τη Βασιλεία σου"
το Β': "μνήσθητί μου Δέσποτα, εν τη Βασιλεία σου"
και το Γ': "μνήσθητί μου Άγιε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου"

Πρέπει να είναι και καταγεγραμμένο στο Σιμωνοπετρίτικο εγκόλπιο αναγνώστου. Τώρα αν είναι σωστό δεν ξέρω (δηλαδή πόσο λάθος μπορεί να είναι, πάντως έχει επικρατήσει σε πολλές ενορίες, προερχόμενο μάλλον από μοναστήρια.

ΧΣ

 

[π. Μάξιμος]

Βλέπω πως στη Θ. Λειτουργία (βιβλίο) του κ. Ταλιαδώρου στη σελίδα 270 αναφέρεται πως κατά τη Θ. Μετάληψη λέμε το "Του δείπνου σου". Εδώ στο Ψαλτολόγιον όπως διάβασα σε σχετικά μηνύματα κατάλαβα πως αυτό καλύτερα να αποφεύγεται και στη θέση του να λέμε το ανάλογο κοινωνικό.

Ὀρθῶς. Εἶναι τῆς Μ. Πέμπτης μόνον.

Μια άλλη διαφοροποίηση είναι πως στο τέλος του ύμνου αυτού, ο κ. Ταλιαδώρος γράφει τρεις φορές το "Μνήσθητί μου" και αλλάζει το "εν τη Βασιλεία σου" με το "όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου".

Τόσο στο εγκόλπιο του αναγνώστου, νομίζω και στα δύο αν θυμάμαι καλά, όσο και στο Ωρολόγιο το Μέγα, δεν υπάρχει αυτή η διαφοροποίηση στην κατάληξη του συγκεκριμένου ύμνου. Είναι σωστό να λέγεται και έτσι ή μήπως είναι λάθος;

Οἱ μουσικές συνθέσεις ἔχουν καί ἀναγραμματισμούς καί προσθῆκες καί ποιητική ἐπεξεργασία. Ἐδῶ πρόκειται γιά μουσική σύνθεση πρός χρῆσιν κοινωνικοῦ. Δέν νομίζω νά τό ἔχει ἔτσι στήν χρήση ὡς χερουβικοῦ. Ἄν καί ἀπαντᾶται καί μέ αὐτήν τήν προσθήκη, ἡ ὁποία συναντᾶται στό ἐφύμνιον τῶν Μακαρισμῶν τῆς εἰς τήν Θ΄ Ὥραν συναπτομένης ἀκολουθίας τῶν Τυπικῶν κατά τήν Μ. Τεσσαρακοστήν.

Άλλη μια απορία μου είναι στο "Του Κυρίου δεηθώμεν" (μετά το "Ειη το όνομα Κυρίου"εάν λέμε μια φορά το "Κύριε Ελέησον" ή τρεις όπως γράφει το παλιό εγκόλπιο του αναγνώστου; Μερικοί το λένε τρεις φορές και προσθέτουν το ευλόγησον, και ο ιερεύς λεει: "Ευλογία Κυρίου και έλεος...".
Ευχαριστώ

«Πολλά σέ ἕνα»!
Ἡ ἀπάντηση στό «Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν» εἶναι πάντα μία φορά τό «Κύριε, ἐλέησον».
Νά σοῦ πῶ πάντως, ὅτι ἡ εὐλογία δέν εἶναι εὐχή καί δέν θά ἔπρεπε νά εἰσάγεται μέ τό «Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν». Αὐτό τό «Εὐλογία Κυρίου...» ὅπως μαρτυρεῖται σήμερα, ἀφενός ἔχει προσθῆκες ἀπό τήν ἀρχική του μορφή, ἀφετέρου εἶναι κάτι ἀνάλογο μέ τό «Ὁ ὤν εὐλογητός...» καί τό «Ὁ Θεὸς οἰκτιρήσαι ἡμᾶς καί εὐλογήσαι ἡμᾶς...» τῶν ἀπολύσεων ἄλλων ἀκολουθιῶν, ὁπότε ἄν λέγεται καί ὅπως ἀναφέρεις, ἐνδεχομένως ἔχει ἐρείσματα.
Προσωπικῶς πολλάκις δέν λέω τό «Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν», ἀλλά προχωρῶ εὐθύς εἰς τήν εὐλογίαν.

 

[Π. Δαβίδ]

Προσωπικῶς πολλάκις δέν λέω τό «Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν», ἀλλά προχωρῶ εὐθύς εἰς τήν εὐλογίαν.

Αυτή είναι και η πράξη των σλαβοφώνων εκκλησιών.

 

[EIRYK EMNOSHELE]

Σωστά.

Μου διέφυγε η περίπτωση της Μ. Τεσσαρακοστής.

Κάποιος μου έλεγε και με έντονο τρόπο, πως δεν πρέπει να λέμε το "όταν έλθης" γιατί ο Χριστός είναι ήδη στη Βασιλεία του! Επίσης άλλος όταν λέω μία φορά το Κύριε ελέησον (πριν την απόλυση), μου έδειχνε το εγκόλπιο το παλιό που έχει σε παρένθεση (γ΄).

Ώρες ώρες νομίζεις πως υπάρχουν άνθρωποι που κοιτούν να σου κάνουν μόνο κριτική αόριστη και που δε βασίζεται κάπου.

Ευτυχώς όμως που υπάρχει το Ψαλτολόγιον και συγκεκριμένα (σε αυτά τα θέματα) ο π. Μάξιμος κυρίως που σου δίνει γρήγορες και κατοχυρωμένες απαντήσεις.

Για άλλη μια φορά σας ευχαριστώ. Βοηθάτε αρκετά στις (απρόσμενες) δυσκολίες που συναντούν οι ψάλτες.

 

[Shota]

Μια άλλη διαφοροποίηση είναι πως στο τέλος του ύμνου αυτού, ο κ. Ταλιαδώρος γράφει τρεις φορές το "Μνήσθητί μου" και αλλάζει το "εν τη Βασιλεία σου" με το "όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου".

Παραθέτω μία σελίδα από τον άρθρο του Kenneth Levy (A Hymn for Thursday in Holy Week, Journal of the American Musicological Society, Vol. 16, pp. 127-175, 1963).

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΑΜΠΡΟΥ]

Κάποιος μου έλεγε και με έντονο τρόπο, πως δεν πρέπει να λέμε το "όταν έλθης"

Πάντως, στον Δ΄ τόμο της "Ζωής" ενώ στο Χερουβικόν του Α. Τσικνοπούλου βλέπουμε την φράση "όταν έλθης εν τη βασιλεία σου", στα αντίστοιχα των Πέτρου Λαμπαδαρίου και Ιακώβου Πρωτοψάλτου, που είναι και παλαιότερα, η φράση δεν έχει την προσθήκη "όταν έλθης". Μήπως, λοιπόν το "όταν έλθης" είναι νεωτερισμός;

 

[stapaman]

Κάποιος μου έλεγε και με έντονο τρόπο, πως δεν πρέπει να λέμε το "όταν έλθης"

Μήπως επειδή το "όταν έλθης" (ότε και αν έλθης) εμπεριέχει μια αμφιβολία σαν έκφραση;

 

[neoklis]

Στην ακολουθία των «Τυπικών», στους Μακαρισμούς, απαντάται μόνο με την προσθήκη του «όταν έλθης».

 

[Π. Δαβίδ]

Η άποψή μου είναι ότι για να κυριολεκτούμε ("ὡς ὁ ληστής ὁμολογῶ σοι") πρἐπει να επαναλαμβάνουμε όσα ακριβώς αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς (Λουκ. κγ΄)

"9 Εἷς δὲ τῶν κρεμασθέντων κακούργων ἐβλασφήμει αὐτὸν λέγων· εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς. 40 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἕτερος ἐπετίμα αὐτῷ λέγων· οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν, ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι εἶ; 41 καὶ ἡμεῖς μὲν δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε.
42 καὶ ἔλεγε τῷ ᾿Ιησοῦ· μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου. 43 καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἀμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ".

Δεν αποκλείω τις διαφορές μεταξύ κωδίκων κλπ. Ωστόσο το επί της Αγίας Τραπέζης ευαγγέλιον αυτό αναγράφει. Ας μας διαφωτίσει και κάποιος ιερέας σχετικά.

Και δράττομαι της ευκαιρίας να υπενθυμίσω (όπως το έχω κάνει και άλλοτε) τη σπουδαιότητα της μελέτης της Αγίας Γραφής (φυσικά με οδηγό την πατερική παράδοση) για κάθε χριστιανό (και δη τον ιεροψάλτη). Καλές οι χρόες και οι φθορές, αλλά ας μην ξεχνάμε τη μελέτη της Βίβλου της ζωής!

 

[apostolos]

Κάποιος μου έλεγε και με έντονο τρόπο, πως δεν πρέπει να λέμε το "όταν έλθης"

Αυτή την απορία την είχα και εγώ και μου την εξήγησε μια φορά ένας ιερέας θεολόγος. (Σαν να θυμάμαι ότι ο Φουντούλης την αναφέρει στις «Λειτουργικές Απορίες», αλλά δεν την βρίσκω.)

Να μην ξεχνάμε ότι η ΄όλη φράσις αυτή βρίσκεται στο Ευαγγέλιο του Λουκά, που λέει «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου.» (Λουκά 23:42) Αυτά δηλαδή είναι ακριβώς τα λόγια του ληστού.

Οπότε, στο «Του Δείπνου σου», λέμε, «αλλ' ως ο ληστης ομολογώ σοι», οι οποία φράση εννοεί ότι θα ομολογήσουμε κάτι ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ Ο ΛΗΣΤΗΣ το ομολόγησε. Εφ' όσον ο ληστής είπε «όταν έλθης», θα πούμε και εμείς το ίδιο.

Απόστολος

(Μώλις είδα ότι με πρόλαβες, Παναγιώτη! Ευτυχώς λέμε ακριβώς τα ίδια!)

 

[MTheodorakis]

«καθάπερ Ἰούδας...Κύριε ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (χφ. Βατικανοῦ 771 τριῴδιο ια’ αἰ. φ. 168v).

«καθάπερ ὁ Ἰούδας...Κύριε ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (τυπικὸ ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ ἔτους 1122 σ. 107, σύνθεση Νικηφόρου τοῦ ἠθικοῦ (περίπου 1200-1275) στὸ χφ. Ε.Β.Ε. / Μ.Π.Τ. 705 φφ. 69 r-v καὶ 70r, ὡρολόγιο ἐκδ. 1509).

«καθάπερ ὁ Ἰούδας...Κύριε ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (τριῴδιο ἐκδ. 1586, Π. Τρεμπέλα Ἐκλογὴ σ. 189).

Ἐπαναλήψεις δὲν συναντῶ.

«Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λκ. κγ’, 42) εἶπε ὁ ληστής, ποὺ δὲν μετεῖχε στὸν μυστικὸ δεῖπνο, περιμένοντάς τον ἀργότερα. Ἡ ἐκκλησία ὅμως ζῶντας τον κατὰ τὴν Μεγάλη Πέμπτη δὲν τὸν περιμένει, ἀλλὰ τὸν ἔχει, καὶ στὴ λειτουργία τοῦ μυστικοῦ δεῖπνου δὲν ψάλλει «ὅταν ἔλθῃς», καὶ μάλιστα ἐπανειλημένα.

 

[tum15189]

Σαν να θυμάμαι ότι ο Φουντούλης την αναφέρει στις «Λειτουργικές Απορίες», αλλά δεν την βρίσκω.

Πραγματεύεται το αν πρέπει να ψάλλεται διαρκώς μόνον το "Του δείπνου σου του μυστικού", όταν προσέρχονται πολλοί πιστοί στην θεία κοινωνία και δυστυχώς δεν διευκρινίζει το "Όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου"

Τόμος Γ' - Ερώτημα 339 (σ. 89-97)

ΥΓ: Ίσως να έχει τίποτα στον E' τόμο, στον οποίο όμως δεν μπορώ να ανατρέξω διότι τον εδώρησα πρόσφατα .

 

[Λάτρης Β.Μ.]

Το Α' καταλήγει: "μνήσθητί μου Κύριε, εν τη Βασιλεία σου"
το Β': "μνήσθητί μου Δέσποτα, εν τη Βασιλεία σου"
και το Γ': "μνήσθητί μου Άγιε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου"

Αυτό που λέγεται ''μνήσθητι και ημών σωτήρ...'' είναι σωστό;

 

[π. Μάξιμος]

Ἀγαπητέ Μανόλη,
Εὐχαριστοῦμε γιά μιά ἀκόμη φορά γιά τήν παράθεση πηγῶν. Βλέπω κι ἐγώ στή διατριβή τῆς Σπυράκου κι ἄλλους μουσικούς κώδικες τῆς ΕΒΕ μέ τό «Τοῦ δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ» ὡς χερουβικόν τῆς Μ. Πέμπτης (πάντα σέ πλ. β΄), πού ὅμως δέν παρατίθεται ὅλο τό κείμενο (δέν εἶναι αὐτός ὁ σκοπός τῆς διατριβῆς) γιά νά δῶ πῶς ἔχει ὁ ὕμνος.
Πιστεύω ὅτι ἡ βούληση τοῦ ποιητοῦ ἦταν χωρίς τό «ὅταν ἔλθῃς», τό ὁποῖον ὅμως συναντᾶται σέ ἄλλες μελοποιήσεις, σαφῶς ἐξ ἐπιδράσεως τοῦ ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν ἁγιογραφικοῦ, ὅπως καί τό ἐφύμνιον τῶν μακαρισμῶν.
Ἐγώ δέν εἶμαι ψάλτης γιά νά εἶμαι ὑποχρεωμένος νά γνωρίζω πῶς ἔχουν οἱ μουσικές συνθέσεις, γνωρίζω ὅμως τόν ὕμνο καί ἀπό τήν ἀκολουθία τῆς θ. μεταλήψεως, πού μέρος της χρησιμοποιοῦμε καί στή θ. λειτουργία καί ὑπάρχει καί στά ἱερατικά. Καί κατά σύμπτωσιν, τήν περασμένη Κυριακή, σέ θέμα πού προέκυψε, ἐγώ αὐθόρμητα ἀπάντησα «ἐν τῇ βασιλείᾳ σου», ἄνευ τοῦ «ὅταν ἔλθῃς».

Ἀπαντώντας στόν ἀγαπητό Παναγιώτη, λέω ὅτι σαφῶς οἱ ὕμνοι ἐμπνέονται ἀπό τήν ἁγία Γραφή καί ὅλη ἡ ἁγ. Γραφή εἶναι στούς ὕμνους, ἀλλ᾿ ὄχι πάντα κατά λέξιν. Αὐτό ἐπαφίεται στήν ἔμπνευση τοῦ ποιητοῦ. Ὁπότε τό ἁγιογραφικόν χωρίον δέν εἶναι ἰσχυρό ἐπιχείρημα γιά τήν ἐξαγωγή συμπεράσματος σχετικά μέ τό πῶς παραδίδεται ὁ ὕμνος.

Ἐκεῖνο ὅμως πού δέν μοῦ ἀρέσει εἶναι οἱ σχολαστικές ἑρμηνεῖες πού δόθηκαν σχετικά μέ τό «ὅταν ἔλθῃς». Καί γενικῶς δέν μοῦ ἀρέσουν οἱ σχολαστικές καί εὐσεβεῖς ἑρμηνεῖες, πόσῳ μᾶλλον ἄν εἶναι καί ἐσφαλμένες θεολογικῶς. Σᾶς θυμίζω τό εὐαγγέλιον τῆς Κυριακῆς τῶν Ἀπόκρεω «Ὅταν ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ' αὐτοῦ» καί τό γνωστό κοντάκιον τῆς αὐτῆς ἡμέρας «Ὅταν ἔλθῃς ὁ Θεός, ἐπὶ γῆς μετὰ δόξης». Μήπως τό «Διαμαρτύρομαι οὖν ἐγὼ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, τοῦ μέλλοντος κρίνειν ζῶντας καὶ νεκροὺς κατὰ τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ καὶ τὴν βασιλείαν αὐτοῦ» καί ὁ γνωστός σας ἀπόστολος «Ἀδελφοί, ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ὑμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» σέ τί ἀναφέρονται; Ἡ ἐγκαθίδρυσις τῆς Βασιλείας θά γίνει μέ τήν Δευτέραν Παρουσίαν. Ὁπότε ἀπό ποῦ προκύπτει ὅτι τό «ὅταν ἔλθῃς» εἶναι λάθος; Γιατί δέν ἀπαντήθηκε ἡ ἐρώτηση περί τοῦ ἐφυμνίου τῶν μακαρισμῶν; Μήπως πρέπει νά τό ἀλλάξουμε;

Ὁπότε μή σπεύδουμε σέ ρητές ἀποφάσεις· δέν εἴμαστε «ἐπί παντός ἐπιστητοῦ». Ἄν σέ κάποιες μουσικές συνθέσεις προστέθηκε τό «ὅταν ἔλθῃς», δέν ἀποτελεῖ σφάλμα. Στίς δέ ἐπαναλήψεις μέ τό «Δέσποτα» καί τό «Ἅγιε», ὅταν αὐτές οἱ συνθέσεις χρησιμοποιοῦνται ἀντί κοινωνικοῦ (πού εἶναι καί τό θέμα), πάλι δέν βλέπω τό «δογματικό» σφάλμα. Ὁ Χάρης τό «ἔπιασε» ὡραῖα: (δηλαδή πόσο λάθος μπορεί να είναι. Μόνον Χάρη, πού δέν ἀπαντᾶται ἔτσι στό Συλλειτουργικόν τῆς Σιμωνόπετρας.

Νά εἶστε καλά!

 

[Shota]

Ἀπαντώντας στόν ἀγαπητό Παναγιώτη, λέω ὅτι σαφῶς οἱ ὕμνοι ἐμπνέονται ἀπό τήν ἁγία Γραφή καί ὅλη ἡ ἁγ. Γραφή εἶναι στούς ὕμνους, ἀλλ᾿ ὄχι πάντα κατά λέξιν. Αὐτό ἐπαφίεται στήν ἔμπνευση τοῦ ποιητοῦ. Ὁπότε τό ἁγιογραφικόν χωρίον δέν εἶναι ἰσχυρό ἐπιχείρημα γιά τήν ἐξαγωγή συμπεράσματος σχετικά μέ τό πῶς παραδίδεται ὁ ὕμνος.

Ακριβώς! Έτσι λοιπόν λέει η Αγια Γραφή «ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ» (Ησαΐα, Κεφ. 6,3) και όχι «ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου» όπως ψάλλει και ο αγαπητός Παναγιώτης.

 

[MTheodorakis]

«Ἦχος μέσος δ'[1] . Τοῦ δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ σήμερον Υἱὲ Θεοῦ κοινωνόν με παράλαβε, οὐ μὴ γὰρ τοῖς ἐχθροῖς σου...καθάπερ Ἰούδας... Κύριε ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»


(χφ. Barb. gr. 478 ἐκλογάδιο ι’ αἰ. φ. 222v).



«Ἦχος δ'. Τοῦ δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ σήμερον Υἱὲ Θεοῦ κοινωνόν με παράλαβε, οὐ μὴ γὰρ τοῖς ἐχθροῖς σου»

(χφ. Φλωρεντίας Plutei 09.15 προφητολόγιο τοῦ ἔτους 964 φ. 53v).



«Ἦχος δ'. Τοῦ δείπνου σου...καθάπερ Ἰούδας...Κύριε ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»

(χφ. Paris. gr. 375 ἐκλογάδιο τοῦ ἔτους 1021 φ. 127v).



«Ἦχος βαρύς· Τοῦ δείπνου σου...καθάπερ Ἰούδας...Κύριε ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»

(χφ. Φλωρεντίας Conv. Soppr. 24 (a.k.a. 2742; Plutei 42) ἐκλογάδιο ια' αἰ. φφ. 96v-97r).



«Τοῦ δείπνου σου...καθάπερ Ἰούδας...Κύριε ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»

(χφφ. Vat. gr. 771 τριῴδιο ια’ αἰ. φ. 168v, Φλωρεντίας Plutei 05.05 ψαλτήριο - ὡρολόγιο ια' αἰ. φ. 278v, Φλωρεντίας Plutei 05.23 ψαλτήριο μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1101-1110 φ. 111v, Paris. gr. 22 ψαλτήριο τοῦ ἔτους 1126 φ. 228r, Vat. gr. 1864 ψαλτήριο ιβ’ αἰ. φ. 280r, 2148 τριῴδιο ιγ' αἰ. φ. 2r, Simon Harris: The Communion Chants of the Thirteenth-Century Asmatikon σ. 128, χφ. Paris. gr. 1555 A ὡρολόγιο ιδ' αἰ. φ. 145r-v, 250 τριῴδιο ιδ’ αἰ. φ. 261v).



«Ἦχος πλ. δ’. Τοῦ δείπνου σου...κοινωνόν με ἀνάδειξον...καθάπερ Ἰούδας...Κύριε ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»

(χφφ. πραξαπόστολοι Μ. Λαύρας Β-74 ια’ αἰ. φ. 198r, Vat. gr. 2068 ια’ αἰ. φ. 184r).



«καθάπερ ὁ Ἰούδας...Κύριε ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (τυπικὸ ναοῦ Ἀναστάσεως τοῦ ἔτους 1122 σ. 107, σύνθεση Νικηφόρου τοῦ ἠθικοῦ (περίπου 1200-1275) στὸ ΕΒΕ / ΜΠΤ 705 φφ. 69 r-v καὶ 70r, Ὡρολόγιον ἐκδ. 1509).



«καθάπερ ὁ Ἰούδας...Κύριε ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»

(Τριῴδιον ἐκδ. 1586, Π. Τρεμπέλα Ἐκλογὴ σ. 189).



«Ἦχος πλ. δ'. Τοῦ δείπνου σου...καθάπερ Ἰούδας...Κύριε ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»

(Λειτουργικὸν Κρυπτοφέῤῥης ἔκδ. 1683 σσ. 71, 266 («ἦχος πλ. β' »)).

Ἐπαναλήψεις δὲν συναντῶ.

​

[1] Ὁμοίως χφ. Τιμίου Σταυροῦ 40, τυπικὸ τῆς ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως μεταξὺ τῶν ἐτῶν 950-959 ἔκδ. J. Mateos τ. 2 σ. 76.

 

[Shota]

Ψαλτήριον του Hludov

«καθάπερ Ἰούδας... Κύριε ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»