Περί του μέλους του «Γυναίκες ακουτίσθητε»

[Emmanouil Giannopoulos]

Για κανέναν συγκεκριμένα,
......................
......................
.....................
δεύτερος γύρος!

Δεν ξέρω εάν λέω τρεις φορές το ίδιο Τον σταυρόν Σου, σημασία έχει πως σε αντίθεση με την κλασική μελωδία όπως την συναντάμε π.χ. στην Πανδέκτη και έχει τους συγκεκριμένους τονισμούς κάθε φορά που ψάλλεται η συγκεκριμένη φράση-και στο Δύναμις, ο Στανίτσας τους αποφεύγει ξεκάθαρα. Αυτό επεσήμανα. Από εκεί και πέρα ό,τι αρέσει στον καθένα.

Σχετικά με το δεύτερο παράδειγμα που αναφέρθηκε από τον συντονιστή (και πάντες αίροντες τον σταυρόν Σου...) και το ηχητικό του Στανίτσα που ανέβασα όπου το αλλάζει για να μην τονίσει σταύρόν:
«Δεν το αλλάζει γι’ αυτόν τον λόγο» γράψατε. Πώς το γνωρίζετε; Για ποιον λόγο το αλλάζει τότε; Και στην δοξολογία όπου σας παρέπεμψα και δεν την σχολιάσατε και εκεί «δεν τα αλλάζει γι’ αυτό τον λόγο»; Και σε όλα τα παραδείγματα που κατά καιρούς έχω αναφέρει το ίδιο; «Δεν τα αλλάζει γι’ αυτό τον λόγο»; Κρίμα να μη ζει, να μας πει αυτόν τον άλλο μυστηριώδη λόγο, που δεν είναι πάντως σε καμιά περίπτωση, -όχι!-, ο καλύτερος τονισμός της λέξης!
«Επιλέγει να χρησιμοποιήσει μία άλλη, μάλλον για να τονίσει σωστά» γράψατε, αλλά, «δεν το αλλάζει γι’ αυτό τον λόγο» επίσης γράψατε.

«Αυτό δε σημαίνει ότι δε χρησιμοποιεί αλλού παρόμοια (με "παρατονισμό", δηλαδή) την ίδια θέση.» Σας είπα εγώ ότι το κάνει παντού και πάντα; Εσείς και εγώ ψάλλουμε πάντα το ίδιο από τότε που ξεκινήσαμε μέχρι τώρα; Κάποια πράγματα δεν τα αλλάξαμε;
Καλώς! "Ου με πείσεις καν με πείσης."

Άκουσα και πριν και τώρα το ηχητικό, έχω άποψη διαφορετική για τους "παρατονισμούς" που θελήσατε να βρείτε, αλλά δεν θα ανοίξω την συνομιλία σε νέα και νέα και νέα παραδείγματα, αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Περιορίζομαι μόνο στα δύο που σε ανύποπτο χρόνο αναφέρθηκαν και επ' αυτόν έγινε διάλογος.

Τέλος, έγραψα:

«Δεν ξέρω εάν εμπίπτει...»
«Ξέρω τι κάνει ο Άρχοντας!!!»

Αυτή την αντιδιαστολή έκανα στο γραπτό μου, μεταξύ αυτού που γράψατε ως πιθανού και αυτού που άκουσα ως υπαρκτού στην ηχογράφηση του αειμνήστου Στανίτσα. Προς τι οι τελίτσες σας, δεν γνωρίζω. Απομονώσατε την δεύτερη φράση από την πρώτη και βάλατε τις τελίτσες για να δείξετε κάτι....

 

[kostaeri]

Σχετικά με το δεύτερο παράδειγμα που αναφέρθηκε από τον συντονιστή (και πάντες αίροντες τον σταυρόν Σου...) και το ηχητικό του Στανίτσα που ανέβασα όπου το αλλάζει για να μην τονίσει σταύρόν:
«Δεν το αλλάζει γι’ αυτόν τον λόγο» γράψατε. Πώς το γνωρίζετε; Για ποιον λόγο το αλλάζει τότε; Και στην δοξολογία όπου σας παρέπεμψα και δεν την σχολιάσατε και εκεί «δεν τα αλλάζει γι’ αυτό τον λόγο»; Και σε όλα τα παραδείγματα που κατά καιρούς έχω αναφέρει το ίδιο; «Δεν τα αλλάζει γι’ αυτό τον λόγο»; Κρίμα να μη ζει, να μας πει αυτόν τον άλλο μυστηριώδη λόγο, που δεν είναι πάντως σε καμιά περίπτωση, -όχι!-, ο καλύτερος τονισμός της λέξης!
«Επιλέγει να χρησιμοποιήσει μία άλλη, μάλλον για να τονίσει σωστά» γράψατε, αλλά, «δεν το αλλάζει γι’ αυτό τον λόγο» επίσης γράψατε.

Είπα, μάλλον για να τονίσει σωστά (αυτό δε σημαίνει ότι το παραδέχομαι???), όπως κ σε πολλά άλλα μέλη, όπως κ στη δοξολογία, εσείς λέτε ότι δεν το χω σχολιάσει ενώ το χω πει αρκετές φορές μέχρι τώρα.

Εσείς δε σχολιάζετε τις υπόλοιπες φορές που δεν αλλάζει τους "παρατονισμούς". Ή μάλλον σχολιάζετε κ λέτε,
"δεν ξέρω, που να ξέρω γιατί τις μισές φορές αλλάζει κ τις μισές όχι".
Τώρα για τη συγκεκριμένη θέση μόνο παρατονισμός δεν είναι κατά τη γνώμη μου, αλλά τα χουμε πει και ξαναπεί.

Για το τρισάγιο, αν ήθελε να αποφύγει τον "παρατονισμό" θα το άλλαζε και την πρώτη φορά όχι μόνο τις υπόλοιπες. Την ίδια μέρα δηλαδή κ ίδια ώρα, στην αρχή δεν κατάλαβε ότι υπάρχει "παρατονισμός" και μετά το κατάλαβε κ το απέφυγε..... Είναι δυνατόν?

«Αυτό δε σημαίνει ότι δε χρησιμοποιεί αλλού παρόμοια (με "παρατονισμό", δηλαδή) την ίδια θέση.» Σας είπα εγώ ότι το κάνει παντού και πάντα; Εσείς και εγώ ψάλλουμε πάντα το ίδιο από τότε που ξεκινήσαμε μέχρι τώρα; Κάποια πράγματα δεν τα αλλάξαμε;
Καλώς! "Ου με πείσεις καν με πείσης."

Τί εννοείτε "δεν τα αλλάξαμε" ? στην πορεία? Δηλαδή, ο Στανίτσας, "παρατόνιζε" μέχρι κάποια ηλικία κ μετά το άλλαζε πάντα? Ή το λεγε μια έτσι μια αλλιώς? Και αν ναι, γιατί?

Τέλος, έγραψα:

«Δεν ξέρω εάν εμπίπτει...»
«Ξέρω τι κάνει ο Άρχοντας!!!»

Αυτή την αντιδιαστολή έκανα στο γραπτό μου, μεταξύ αυτού που γράψατε ως πιθανού και αυτού που άκουσα ως υπαρκτού στην ηχογράφηση του αειμνήστου Στανίτσα. Προς τι οι τελίτσες σας, δεν γνωρίζω. Απομονώσατε την δεύτερη φράση από την πρώτη και βάλατε τις τελίτσες για να δείξετε κάτι....

εννοούσα: ξέρετε ή μήπως δεν ξέρετε? ούτε εσείς μπορείτε να μας βεβαιώσετε ότι το αλλάζει γι αυτό το λόγο, άσχετα με το αν το παρουσιάζετε ως σίγουρο.
Έτσι μπορώ κ γω να πω: Ξέρω τι κάνει ο Άρχοντας...

Πάντως, συμφωνήσαμε στο ότι υπάρχει τρόπος ο "παρατονισμός" να μην ακουστεί "παρατονισμός". Αυτό εννοούσα όταν είπα στον Παναγιώτη ότι τονίζεται προσκύνούμεν...
Με λίγα λόγια, δε μας φταιν τα κείμενα.

 

[Shota]

Δέν πολυκαταλαβαίνω αὐτό· μᾶλλον ἔχει σχέση μέ τό μέτρο.

Δεν ξέρω, π. Μάξιμε. Σύμφωνα με τον Χατζιδάκη όντως υπήρχε κάτι παρόμοιο

Hatzidakis reported at the turn of the nineteenth and twentieth centuries that the modern Greek accentuation for genitive plurals of this type, when they were in use, was frequently on the penultimate syllable, although some were accented on the final syllable and some varied between accentuation on the final and the penultimate syllable.

Σήμερα όμως αυτό δεν ισχύει.

Ἐγώ –λίγο ἐκτός...– πῆγα πιό πίσω στήν σελ. 44 καί εἶδα τήν λέξη βραδυτὴς καί ταχυτὴς καί κάτι μέ τίς περισπωμένες, ἄν καί δέν κατάλαβα πολλά. Ἀμέσως ὅμως πῆγε ὁ νοῦς μου στό λόγο τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ θεολόγου καί στόν τίτλο «Τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ θεολόγου λόγος εἰς τὸ Πάσχα καὶ εἰς τὴν βραδυτῆτα», πού μοῦ φαινόταν παράξενο. Πρίν σπεύσω, ἄνοιξα τό λεξικό καί εἶδα ὅτι ὑπάρχει καί αὐτή ἡ λέξη (ἐκτός ἀπό τήν γνωστή: βραδύτης), δηλ. (ἡ) βραδυτὴς -ῆτος -ῆτι -ῆτα, -ῆτες -ήτων -ῆσι -ῆτας -ῆτες. Δέν βρῆκα τήν ταχυτὴς.

Ἐντελέστερον δ' εἰπεῖν, ταχυτὴς ἐν πράξει καὶ λόγοις καὶ κινήμασι... (Φώτιος ὁ Μέγας. Ἐπιστολὴ πρὸς Βούλγαρον Ἡγεμόνα. Μετάφραση του Π. Χρήστου: Γιὰ νὰ ἐκφρασθῶ δὲ ἀκριβέστερα, ἡ ταχύτης στὴν πράξι καὶ τὰ λόγια καὶ τὶς κινήσεις...).

...

τοῦτο δ΄ ἡ ταχυτὴς ποιεῖ τῆς κινήσεως... (Ἀριστοτέλης. Περὶ Αἰσθήσεως καὶ αἰσθητῶν)

 

[Π. Δαβίδ]

Ο Γιάννης Αρβανίτης το έχει ηχογραφήσει κατά την εκδοχή των κολυββάδων.Έχει εκδοθεί και το 1952 στην Αθήνα.

Η εκδοχή των κολλυβάδων (η οποία ανατυπώθηκε πρόσφατα όπως έγραψα αλλού) είναι αυτό που εγώ θα ονόμαζα "ρυθμός τρίσημος μετ' εξαιρέσεων"...

 

[Hristakis]

Η εκδοχή των κολλυβάδων (η οποία ανατυπώθηκε πρόσφατα όπως έγραψα αλλού) είναι αυτό που εγώ θα ονόμαζα "ρυθμός τρίσημος μετ' εξαιρέσεων"...

Διαφωνώ...και γιατί να μην είναι "ρυθμός τετράσημος μετ' εξαιρέσεων"?

Καθαρά εξάσημα (και όχι τρίσημα) είναι τα μεγαλυνάρια της Υπαπαντής τα οποία διασώζουν αρχαιοτάτη παράδοση από τα άκτα των βυζαντινών, καθώς και οι στιχολογίες του εσπερινού κατά την εκδοχή του Συνεσίου Σταυρονικητιανού...

 

[Π. Δαβίδ]

Διαφωνώ...και γιατί να μην είναι "ρυθμός τετράσημος μετ' εξαιρέσεων"?

Καθαρά εξάσημα (και όχι τρίσημα) είναι τα μεγαλυνάρια της Υπαπαντής τα οποία διασώζουν αρχαιοτάτη παράδοση από τα άκτα των βυζαντινών, καθώς και οι στιχολογίες του εσπερινού κατά την εκδοχή του Συνεσίου Σταυρονικητιανού...

Τι να πω... Χώρισέ το και εσύ και να το χωρίσω και εγώ να το ανεβάσουμε. Όποιος ρυθμός έχει τα περισσότερα μέτρα θα υπερισχύσει και είναι "... σημος μετ' εξαιρέσεων"...

 

[Emmanouil Giannopoulos]

Καθαρά εξάσημα (και όχι τρίσημα) είναι τα μεγαλυνάρια της Υπαπαντής

Σε παλαιότατες εκδόσεις όμως, όπως η Συλλογή ιδιομέλων του Μανουήλ πρωτοψάλτη, η Μουσική Συλλογή του Στεφάνου, κ.λπ. δεν είναι και τόσο "καθαρά" εξάσημα.

 

[neoklis]

Μια που το βιβλίο έγινε πρόσφατα διαθέσιμο, και ο Παναγιώτης το επισήμανε, ιδού και μία παραδοσιακή εκδοχή σε τρίσημο.

 

[Π. Δαβίδ]

Μια που το βιβλίο έγινε πρόσφατα διαθέσιμο, και ο Παναγιώτης το επισήμανε, ιδού και μία παραδοσιακή εκδοχή σε τρίσημο.

Ευχαριστώ.
To πρόβλημα με πολλούς είναι η προκατάληψη και η μεροληψία.
Το γράφει ο Σακελλαρίδης -ό,τι και να είναι είναι αντιπαραδοσιακό.
Το γράφει ο Ρήγας ή κάποιος άλλος "της παραδόσεως" είναι σωστό αυτομάτως.
Ποὐ θα πάει θα μας περάσει.

 

[Κων/νος Βαγενάς]

Πράγματι, ούτε κι εγώ κατάλαβα καμιά διαφορά... παραδοσιακότητας!

 

[Laosynaktis]

Πράγματι, ούτε κι εγώ κατάλαβα καμιά διαφορά... παραδοσιακότητας!

Η διαφορά εξηγείται μάλλον εδώ
Κατά τ' άλλα είναι πιθανόν ότι ο Ι. Σακελλαρίδης προσέλαβε κάποια στοιχεία και της "λαίκής" παράδοσης (πρακτικών ψαλτών δηλ.) , ίσως στην προσπάθειά του να είναι "λαΐκότερος" (κάποια απ' αυτά τα στοιχεία μπορεί να είναι και παλαιά).

 

[gr_anastasiou]

Ἐπισημαίνοντας ὅτι ἔχετε ἀπόλυτο δίκιο σὲ ὅσα γράφετε στὸ προηγούμενο μήνυμα, ἁπλῶς ὑπενθυμίζω ὅτι ὁ παπα-Γιώργης Ρήγας δὲν ἦταν καὶ τόσο "ἐχθρικὸς" πρὸς τὴν ψαλτικὴ τοῦ Σακελλαρίδη· πρᾶγμα ποὺ βεβαίως δὲν εἶναι πρὸς θάνατον. Ἐξάλλου, ὅσα προέρχονται ἀπὸ μιὰ τέτοια προσωπικότητα σὰν τὸν Σακελλαρίδη δὲν μπορεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἐντελῶς καὶ ὅλα γιὰ πέταμα.
Κάποτε μελετώντας τὰ "συνηχητικὰ συστήματα" τῶν τριῶν, Σακελλαρίδη, Ψάχου καὶ Καρᾶ εἶχα γράψει τὰ ἀκόλουθα·
"Πάντως, ο κοινός τόπος των τριών είναι εν προκειμένω η έγνοια της αναδείξεως και διαφυλάξεως του γνησίου βυζαντινού μέλους και μάλιστα η υπεράσπισή του σε κάθε περίπτωση απέναντι στα επίβουλα άκρα αντίθετα, από τη μια μεριά του αλλοτριωτικού εξευρωπαϊσμού, από την άλλη του εκφυλιστικού ανατολίτικου εκβαρβαριμού.
Την Παρασκευή 17 Μαίου του 1902, στον απόηχο του γνωστού συνταρακτικού επεισοδίου με τον βουλευτή Λεβίδη , ο Σακελλαρίδης παραχωρεί συνέντευξη στην εφημερίδα Καιροί στο πλαίσιο δημοσιογραφικής έρευνας με θέμα: «Το ζήτημα της μουσικής εις τας εκκλησίας μας· βυζαντινή ή τετραφωνία;». Εκεί χαρακτηρίζει αυτόχρημα εγκληματική πράξη κατά της ελληνικής θρησκείας την εισαγωγή της τετραφωνίας στις εκκλησίες, όπου μόνη η ελληνική (Βυζαντινή) μουσική δύναται «να συναρπάση ολόκληρον την ψυχήν οιουδήποτε ανθρώπου και να την αναβιβάση υψηλά προς τον Θεόν και να την αναγκάση να προσευχηθή εις τας υπεργείους σφαίρας της αγνής και ηρέμου αγάπης». Σε άλλη αποστροφή του λόγου του τονίζει: «Θεωρώ την Βυζαντινήν Μουσικήν ως εθνικήν τοιαύτην και δια τούτο επιμένω ότι πρέπει να μείνη σεβαστή και άθικτος. Αν αυτή δεν είναι η εθνική μας μουσική δεν βλέπω ποία άλλη είνε» . Παρόλα αυτά δεν αρνείται ότι «η μουσική αυτή έχει κάποιο ελάττωμα, ότι απαιτεί εκτελεστάς ικανούς και καταλλήλους, έχει επομένως ελάττωμα αντικειμενικόν, το οποίον δεν λογίζεται εις βάρος της». Και παραγγέλλει· «πρέπει ν’ ακούσηται την Βυζαντινήν μουσικήν ψαλλομένη από καλλιτέχνας, ή μάλλον πρέπει να ακούσουν οι φίλοι και υποστηρικταί της τετραφώνου, διά να εννοήσωσι το εσφαλμένον της κρίσεώς των ». Στον Πρόλογο της γ΄ εκδόσεως της Ιεράς Υμνωδίας του, βρίσκει, εξάλλου, και άλλη αιτία του καταντήματος της Βυζαντινής Μουσικής, ότι «έσχε ποικίλην την επίδρασιν των εκάστοτε εποχών και των περιπετειών ας διήλθεν η φυλή ημών» .
Λίγα χρόνια αργότερα καταφθάνει στην Αθήνα ο Κωνσταντίνος Ψάχος και ανάμεσα σε άλλα και άλλους αναπτύσσει οξύ διάλογο και με τον Σακελλαρίδη . Ωστόσο, αν κάποιος απομόνωνε το ιδεολογικό υπόβαθρο του Ψάχου –στο ύφος μιας γενικόλογης διακήρυξης- για την κατάσταση της Βυζαντινής Μουσικής, θα μπορούσε να περιλάβει σε αυτό όλες τις προηγούμενες διατυπώσεις του Σακελλαρίδη. Ο Ψάχος, επίσης, αμύνεται στις πλαγιοκοπήσεις ευρωπαϊστών και αμαθών ή ημιμαθών βυζαντινών ψαλτών: «Αχαλίνωτοι τελείως οι κατά τόπους μουσικολογιώτατοι ασυστόλως εκτρέπονται, άλλοι μεν εις την επάρατον και ανιαράν καντάδαν, άλλοι δε εις την άμορφον εκείνην μάζαν, την οποίαν εν χύτρα μουσικήν παρουσιάζοντες, διακηρύττουσιν ως Βυζαντινήν Μουσικήν. Εγώ ψάλλω βυζαντινά λέγει ο μεν, αδιάφορον όμως, αν με το πρώτον του στόματός του άνοιγμα, αι μουσικαί ανοησίαι εξέρχονται σωρηδόν. Εγώ ψάλλω βυζαντινήν τετραφωνίαν λέγει άλλος αφελέστερος του πρώτου, αδιάφορον όμως και δι’ αυτόν, αν διά του χυδαίου εκείνου συνοθυλεύματος διακωμωδήται και διαπομπεύηται ου μόνον η Βυζαντινή Μουσική αλλά και αυτή έτι η τετράφωνος» .
Ο Σίμων Καράς, που εκείνη την εποχή βρισκόταν σε νηπιακή ηλικία, στον καιρό της ακμής του κι αυτός αγωνίζεται να προστατεύσει την Ψαλτική, στηλιτεύοντας δύο ουσιαστικά παρόμοιους τύπους κακών υπηρετών της· του δυτικομαθημένου ωδειακού ψάλτη με τις άρρυθμες και άτονες ξηροφωνίες του και στον αντίποδα του κατά σύγχρονον καινοφανές πανηγυριώτικον ύφος ψάλλοντος διεθνούς (!) φήμης ιεροψάλτου και χοράρχου .
Ωστόσο, το κοινό κίνητρο, η παρόμοια εκφρασμένη ιδέα για το ψαλτικό μέλος, δεν οδήγησε τους τρεις στην επινόηση παρόμοιων έστω συνηχητικών συστημάτων, απόδειξη και τούτο ότι σπανίως μια ιδέα μπορεί να ταυτιστεί με τις έννοιές της. Εξάλλου, ο καθένας τους ξεκινάει από διαφορετική θεωρητική βάση, έχει διαφορετικά αισθητικά κριτήρια, δρα σε λίγο ή πολύ διαφορετικές εποχές και περιβάλλοντα."

 

[Κων/νος Βαγενάς]

Η διαφορά εξηγείται μάλλον εδώ
Κατά τ' άλλα είναι πιθανόν ότι ο Ι. Σακελλαρίδης προσέλαβε κάποια στοιχεία και της "λαίκής" παράδοσης (πρακτικών ψαλτών δηλ.) , ίσως στην προσπάθειά του να είναι "λαΐκότερος" (κάποια απ' αυτά τα στοιχεία μπορεί να είναι και παλαιά).

Σύμφωνοι, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά, αφού οι χρόνοι που αντιστοιχούν σε κάθε συλλαβή είναι ίδιοι. Άλλωστε το θέμα δεν είναι τι θα πεις αλλά πώς θα το πεις. Όπως έγραψα και σε άλλο μήνυμα σ' αυτό το θέμα, ποτέ δεν θα εκτελούσα την τρίσημη αυτή εκδοχή με το μέτρημα του βαλς, όπου ο πρώτος χρόνος του κάθε μέτρου είναι πολύ πιο ισχυρός από τους υπόλοιπους τρεις. Θεωρώ πως εδώ κάθε χρόνος πρέπει να τονίζεται το ίδιο.

Για το "ον παίδες ευλογείτε" κ.λπ. τι έχετε να πείτε; Μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ο Σακελλαρίδης το πήρε από κει;

 

[Μιχάλης 7]

Τον πρόλογο (εξαποστειλάριο) "Γυναίκες ακουτίσθητε" πολλοί [1] τον ψάλλουν σε τρίσημο (τουλάχιστον στην αρχή του μέλους) σε ένα μέλος που θυμίζει βάλς και διαφέρει εντελώς από το παραδοσιακό μέλος του προλόγου αυτού. Γνωρίζει κάποιος κάτι παραπάνω για την προέλευση του νέου (; ) αυτού μέλους;

[1] Άκουσα και τον πατριάρχη Αθηναγόρα να ψάλλει το εξαποστειλάριο αυτό σε τρίσημο στο Πατριαρχείο αλλά φαντάζομαι αυτό δεν εκπλήσσει πολλούς.

Απόλυτα δίκαιο έχετε. Υπάρχουν όμως βιβλία στα οποία το εξαποστειλάριο αυτό και τα προσόμοια του, έχουν γραφτεί με το σωστό τρόπο απόδοσης τους. Δυστυχώς, όταν το λέμε σωστά, οι άλλοι νομίζουν πως το λέμε λάθος!

 

[domesticus]

Το κολυβάδικο μέλος του "Γυναίκες ακουτίσθητε" βρίσκεται στα "μελωδήματα Σκιάθου" του π. Γεωργίου Ρήγα και ηχογραφημένο από τον χορό "Αγιοπολίτης" που διευθύνω, στο πρώτο μας CD "Στη σκιά του Άθω". Δεν έχω δυστυχώς την δυνατότητα και το χρόνο να ψάξω να βρώ το κείμενο και την ηχογράφηση και να σας τα στείλω. Πάντως έχει όντως τρισήμους στην αρχή, αλλά με περισσότερους φθόγγους ανα συλλαβή, άρα θέλει και πιο αργό τέμπο, κι έτσι σπάει το πολύ "χορευτικόν" του τρισήμου.

Μιὰ καὶ ὁ Λαοσυνάκτης μας λόγω ἑορτῆς δὲν δύναται, ἀνεβάζω τὸ ἐπίμαχο τροπάριο σὲ ἠχογράφηση τοῦ χοροῦ Ἁγιοπολίτης μὲ τὸν ἑορτάζοντα στὴν διεύθυνση.