Ἀφοῦ χρησιμοποιεῖς τή λέξη «περικόπτεται», μόνος βγάζεις τό συμπέρασμα ποιό εἶναι τό σωστό.Αgis;58267 said:Σε μερικά μουσικά βιβλία του Όρθρου (αλλά και από κάποιους ιεροψάλτες στην εκτέλεση του πρώτου στιχηρού των Αίνων της Κυριακής) παρατηρείται ότι ο στίχος του ποιήσαι εν αυτοίς κρίμα έγγραπτον περικόπτεται και ξεκινάει από το δόξα αύτη έσται πάσι. Ποιό είναι το ορθό;
Σας ευχαριστώ
Τί σχολαστικισμοί εἶναι αὐτοί;Όμως, με δεδομένο (όπου συμβαίνει αυτό) ότι οι προηγούμενοι στίχοι δεν ψάλλονται, το νόημα του στίχου μένει ξεκρέμαστο, καθότι εξαρτάται από τον στίχο :
«Αἱ ὑψώσεις τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ λάρυγγι αὐτῶν, καὶ ῥομφαῖαι δίστομοι ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῶν.
Τοῦ ποιῆσαι ἐκδίκησιν ...
Τοῦ δῆσαι τοὺς βασιλεῖς αὐτῶν ...
Τοῦ ποιῆσαι ἐν αὐτοῖς κρῖμα ἔγγραπτον...».
Έτσι ενώ όλοι οι άλλοι στίχοι έχουν αυτοτελές νόημα, ο συγκεκριμένος δεν έχει. Δεν είναι αυτός λόγος ώστε να αρχίζει α΄στίχος από το «Δόξα αὕτη ἔσται ...»;
Μήπως θεωροῦνται ἀδόκιμοι; Γι᾿ αὐτό καί ἀπό πολλούς ἡ ἔναρξη ἀπό τοῦ «Δόξα αὕτη...» καί ὄχι (ὀρθῶς) ἀπό τοῦ «Τοῦ ποιῆσαι ἐν αὐτοῖς κρῖμα ἔγγραπτον...»;
Ἀλλά τί θά πεῖ «ἀδόκιμοι»; Ἴσως καί βλασφημῶ. Δέν τούς λέμε στή στιχολογία;
Πάντως Ι.Θ.Σ. ἀπό «Τοῦ ποιῆσαι ἐν αὐτοῖς κρῖμα ἔγγραπτον...» ἀρχίζει καί στίς δύο ἐκδόσεις τῆς Ὑμνωδίας.Το θέμα είναι ποιος, που και πότε πρωτοξεκίνησε την περικοπή του εν θέματι στίχου...
Και στο πρώτο έντυπο της ψαλτικής το Αναστασιματάριο του 1820 έτσι παραδίδεται ο συγκεκριμένος στίχος.
Μᾶλλον τό κατακρίνει αὐτό, γιατί πῶς ἐξηγεῖται αὐτό;Στις Τυπικές διατάξεις Αποστόλου Κώνστα του Χίου (1821) αναφέρεται επίσης οτι ξεκινούσαν από το «Δόξα αύτη έσται πάσι τοις οσίοις αυτού».
πρῶτον δὲ ἔψαλλον καὶ τοὺς λοιποὺς στίχους· ἤτοι
τὰ αἰνεῖτε αὐτὸν ἥλιος καὶ σελήνη καὶ τὰ λοιπά.
τῶρα τὰ ἄφησαν. διὰ συντομίαν·
[φ24]
καὶ μετὰ τὸ αἰνεῖτε, εὐθὺς ψάλλουν τὰ ἀναστά
σιμα στιχηρά. ἀρχινώντας εὐθὺς ἀπὸ τὸ δόξα
αὕτη ἔσται πᾶσι τοῖς ὀσίοις αὐτοῦ·
Για να υπάρχει ως στοιχείο και στο παρόν θέμα, παραθέτω το κομμάτι από το Τυπικό της Μεγάλης Εκκλησίας για το θέμα.
Εννοείται. Απλώς θεωρώ ότι για όποιον τηρεί τις διατάξεις του ΤΜΕ, οι όποιες "παρασπονδίες" δεν βαραίνουν πλέον τον ίδιο (τουλάχιστον άμεσα). Θεοποίηση δεν υπάρχει πάντως σε καμία περίπτωση. Όλα επιδέχονται διορθώσεων και υποδείξεων από αρμόδιους, όπως έχουμε πολλάκις αναφέρει...π. Μάξιμος;81184 said:
Ἀπό ᾿κεῖ καί μετά ἔχουμε καί κρίση... (χωρίς νά «θεοποιοῦμε» καί τίποτε).
Όπως ανέφερε και ο π. Μάξιμος παραπάνω, ο Κώνστας καταγράφει τη συνήθεια. Το ότι ο Χουρμούζιος καταγράφει τις στιχολογίες, δεν σημαίνει κάτι για τον Πατριαρχικό Ναό και την εκεί τηρουμένη τάξη (Μπορεί να τις καταγράφει με καθαρά εκπαιδευτικό σκοπό), η οποία φαίνεται περισότερο μέσα από τις μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα πράγματα εκ των έσω (Κώνστας - Βουδούρης), όπως ούτε και η προτροπή του ΤΜΕ για το αν θα έπρεπε πραγματικά να ψάλλονται ή όχι. Όπως δεν θεοποιούμε το ΤΜΕ, έτσι δεν θεοποιούμε και τον Πατριαρχικό Ναό, η τάξη του οποίου αλλάζει και αυτή μέσα στον χρόνο. Σίγουρα πάντως είναι πολύ σημαντικό που έχουμε την καταγραφή τους από έναν Πατριαρχικό.Πάντως ο Γεώργιος Χουρμούζιος, Χαρτοφύλακας της Μ.Χ.Ε. σπεύδει να καταγράψει στο σύντομο "Ειρμολόγιο" (εκδ. 1825) την Στιχολογία των Αίνων.
Λησμόνησα νά σημειώσω προηγουμένως ὅτι —ὅπως ἔχει παρατηρηθεῖ πάλιν ἀπό τόν Δ. Καλπακίδη (καί γιά ὅσους ξέρουν νά διαβάζουν...)— καί ὁ Βιολάκης ἀφήνει τό θέμα «ἀνοικτό» γράφοντας «ἀπὸ δὲ τοῦ (στίχου)...», πού (μπορεῖ νά) σημαίνει ὅτι ἔχουν ψαλλεῖ οἱ προηγούμενοι στίχοι.Εννοείται. Απλώς θεωρώ ότι για όποιον τηρεί τις διατάξεις του ΤΜΕ, οι όποιες "παρασπονδίες" δεν βαραίνουν πλέον τον ίδιο (τουλάχιστον άμεσα). Θεοποίηση δεν υπάρχει πάντως σε καμία περίπτωση. Όλα επιδέχονται διορθώσεων και υποδείξεων από αρμόδιους, όπως έχουμε πολλάκις αναφέρει...