Θὰ ἤθελα νὰ ἐκφράσω κι ἐγὼ τὴν ἄποψή μου. Οἱ κάθε λογὴς καλικάντζαροι (δανίζομαι τὸν ὄρο ἀπὸ τὸν ἀγαπητὸ Δομέστιχο) ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν. Τὸ θέμα εἶναι τί θέση παίρνουμε ἀπέναντί τους. Τοὺς διαφημίζουμε καὶ τοὺς στηρίζουμε μὲ τὴν κάλυψη τῆς ὑπακοῆς ἢ ὁμολογοῦμαι Ὀρθοδοξία κατὰ τὰ πρότυπά της θριαμβευούσης Ἐκκλησίας, θέτοντας τὸ κεφάλι μας στὸν ντουρβά;
Παραδείγματα μέσα στὸ ψαλτολόγιο, ἄπειρα καὶ γιὰ τὶς δύο περιπτώσεις. Διαφημίστηκε γιὰ παράδειγμα ἀπὸ τὸ ψαλτολόγιο ἡ ξεδιάντροπη συναυλεία μουσικῆς μέσα στὸν Ἅγιο Παντελεήμονα Ἀχαρνῶν. Ὁ τρόπος τῆς παρουσίασης παίζει ρόλο. Ἡ θέση ἐπίσης ποὺ διατύπωσε ὁ καθένας μας δημιούργησε μία προυπόθεση ἐπιρροῆς καὶ διαμόρφωσης συνείδησης. Οἱ ἐπιπτώσεις στὴν κάθε ψυχὴ ἐκδηλώνονται σὲ διαφορετικοὺς χρόνους. Ἡ εὐθύνη καὶ τοῦ διαφημιστοῦ τῆς σχετικῆς ἐκδήλωσης καὶ τῶν σχολιαστῶν εἶναι εὐθύνη ὁμολογίας.
Ἐπίσης παρατηρεῖται μία ἰδιάζουσα ἄγνοια περὶ τῶν θεμάτων τοῦ "καλικαντζαρισμοῦ". Θεωρῶ ὅτι εἶναι ἐπικίνδυνη, τουλάχιστον τόσο ὅσο καὶ ἡ ἡμιμάθεια. Ἀποτελοῦν τὸ κυριότερο στοιχεῖο ρατσιστικῆς καὶ βίαιης συμπεριφορᾶς στὶς κοινωνίες. Ἰδιάζουσα γιατί δὲν περιλαμβάνει τὴν φυσικὴ τάση γιὰ συμπλήρωση τῶν κενῶν ποὺ παρουσιάζει στὸν ἄνθρωπο ἡ ἄγνοια ἐξ ὁρισμοῦ, ἀλλὰ ἀντιθέτως παρουσιάζει μία ἀποστροφὴ κι ἕναν ἀπολυταρχισμὸ ποὺ ἐμποδίζει ἀκόμη καὶ τὸν ἁπλὸ διάλογο.
Εἶναι ἐπίσης καὶ κυριότερο χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῆς πλάνης:
Ἡ Ἐκκλησία τῆς γνώσης καὶ τῆς ἀλήθειας, διὰ τῶν Ἁγίων της, δὲ φοβᾶται τὸν διάλογο, ἀλλὰ προστρέχει σ’ αὐτὸν μὲ τὴν συνείδηση τοῦ "πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς".
Οἱ ἐκκλησιαστικοὶ τῆς ἠμιμάθειας περὶ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ , προστρέχουν στὸ διάλογο μὲ ἐκπτωτικὴ διάθεση, διαστρεβλώνοντας τὴν Ὀρθοδοξία στοὺς λαούς.
Οἱ αἱρετικοί τῆς ἄγνοιας μένουν στὸν ἐγωκεντρισμό τους, βιώνουν τὸν μεσαίωνα, σφάζουν τοὺς λαοὺς περνώντας τους ἀπὸ τὴν κόλαση τῆς ἱερᾶς ἐξέτασης καὶ ἔρχονται στὸ διάλογο μὲ τὴν πίστη τῆς κατοχῆς τοῦ ἀλάθητου.
Τὰ ὅρια εἶναι σαφῆ, τὸ μπέρδεμα εἶναι εὐθύνη μας.
Εὐχαριστῶ.