Σὲ κάθε ἑσπερινὸ μὲ στιχολογία ψαλτηρίου μετὰ ἀπὸ κάθε στάση, λέγεται μικρὴ συναπτὴ
[1]
(χφφ. Σινὰ 1095 ΤΑΣ ιβ’ αἰ. φ. 5r, 1096 ιβ’ αἰ. φ. 4v, Κρατικῆς Βιβλιοθήκης τῆς Ῥωσίας 173.Ι 501 ΤΑΣ ιβ' αἰ. φ. 127r, Σινὰ 1097 τυπικὸ Συμεὼν ἀρχιεπισκόπου Σινὰ τοῦ ἔτους 1214 φ. 21r, ΤΑΣ κεφ. β’, ὁμοίως Dmitrievskij τ. 2 σ. 161, Π. Τρεμπέλα Μικρὸν Εὐχολόγιον ἔκδ. β’ 1998 τ. 2 σσ. 256, 260, χφφ. εὐχολόγια Σινὰ 984 ιε’ αἰ. φ. 3r, Δρέσδης Α-151 ιε’ αἰ. φφ. 14v-15r, Παντοκράτορος 312 τυπικὸ τῆς Μ. Λαύρας τοῦ ἔτους 1917 σ. 30)
γιὰ νὰ τεθοῦν οἱ εὐχὲς τοῦ ᾀσματικοῦ ἑσπερινοῦ στὸν μοναχικό, ποὺ ἔχει λιγότερες στάσεις ἀπὸ τὸν μοναχικὸ ὄρθρο.
«Καὶ εἰς τὸ Δόξα, καὶ νῦν τῆς αὐτῆς στιχολογίας τὸ Ἔτι καὶ ἔτι ἐν εἰρήνῃ» (χφ. Μονάχου Bayerische Staatsbibliothek gr. 647 λειτουργίες ιστ’-ιζ’ αἰ. φ. 122v). Μετὰ τὸ τρίτο «Ἀλληλούια ἀλληλούια ἀλληλούια, δόξα σοι ὁ Θεός» ἀκολουθεῖ μικρὴ συναπτή (τυπικὸ Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 σσ. 199, 201, Dmitrievskij τ. 2 σ. 833), Κύριε ἐλέησον γ’, Δόξα, Καὶ νῦν, στιχολογία.
Μετὰ τὴν α’ στάση λέγεται μικρὴ συναπτὴ καὶ ἡ β’ εὐχὴ τοῦ λυχνικοῦ μὲ ἐκφώνηση «Ὅτι σὸν τὸ κράτος...», μετὰ τὴν β’ στάση ἡ γ’ μὲ ἐκφώνηση «Ὅτι ἀγαθὸς...» καὶ μετὰ τὴν γ’ στάση ἡ δ’ μὲ ἐκφώνηση «Ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεὸς ἡμῶν, Θεὸς τοῦ ἐλεεῖν καὶ σῴζειν...»
(Ἰ. Φουντούλη Κείμενα λειτουργικῆς 8 Λειτουργία προηγιασμένων δώρων 1986 σσ. 30-39, Ἱερατικὸν ἔκδ. Ἀπ. Διακονίας 2007 σσ. 219-221).
[1] «Ὁ διάκονος τριστίχει» (χφ. Bodleian. Auct. E. 5 10 συναξάριο τοῦ ἔτους 1329 (J. Mateos Le Typicon de la Grande Eglise τ. 1 σ. 6)).