Δυστυχώς, οι παρατηρηθείσες αντιδράσεις, τόσον για την τιμητική διάκριση προς το Θεόδωρο Βασιλικό, όσον και σε σχέση με την ερμηνεία και απόδοση κάθε ψάλτη που με οποιονδήποτε τρόπο ακολουθεί την ερμηνεία του, μόνο θλίψη προκαλούν. Παρατηρώ δε, πως εστιάζονται επιχειρηματολογικά, μονίμως, στο ζήτημα της παραδόσεως. Η οποία κατά τους οργισθέντες υποστηρικτές της (και προφανώς αποκλειστικούς ερμηνευτές της), το μεν εκπροσωπείται από αυτούς και μόνον το δε πλήττεται βαναύσως, όλως τυχαίως από έξοχους πρωτοψάλτες που επί σειρά δεκαετιών, μοχθούν και στερούνται, προσελκύοντας νέους ανθρώπους στην Εκκλησία. Συντελώντας βέβαια μ' αυτόν τον τρόπο, στην εξέλιξη της θρυλουμένης παραδόσεως. Διότι αγαπητοί οργιζόμενοι, που τόσο σοκ υπέστειτε από τη διάκριση προς Θεόδωρο Βασιλικό και αποθαρρύνετε κάθε νέο άνθρωπο όπως ο Χαρδαβέλλας, θα πρέπει να ξέρετε, πως πρέπει κανείς να κερδίσει τη νεολαία για να συνεχισθεί μέσα από αυτήν η μεταλαμπάδευση οποιουδήποτε π α ρ α δ ι δ ό μ ε ν ο υ αγαθού είτε αυτό είναι μουσική είτε κάτι άλλο. Δεν ομιλούμε κύριοι για Ιερή παράδοση, που
πρέπει να χαρακτηρίζεται από τη δογματική της ακρίβεια, αλλά για τη μεταφορά της υμνολογίας και της βυζαντινής μας μουσικής, από γενιά σε γενιά, σε συνάρτηση όμως με την εποχή της και τις υπάρχουσες μουσικές επιρροές, ακριβώς διότι δεν πρόκειται για δόγμα, αλλά για τέχνη "μη διακρινομένη από δογματικάς ακριβείας". Διότι σε διαφορετική περίπτωση, αντιλαμβανόμενοι την κατ' εσάς τελολογική ερμηνεία της παραδόσεως, θα έπρεπε απλώς να διαβάζομε τους ψαλμούς, διότι έτσι ξεκινήσαμε. Αυτή καθ' εαυτήν η υμνολογία αλλά και η ψαλτική, είναι εξελίξεις της παραδόσεως και είμαι βέβαιος πως οι στο παρόν κοπτόμενοι περί αυτής (ή κρυβόμενοι πίσω από αυτήν) χλευάζοντες το Βασιλικό ή τον κάθε Βασιλικό, μεμφόμενοι την ισοκρατηματική απόδοση της βυζαντινής μουσικής και οργιζόμενοι για τους διάφορους μηχανικούς ισοκράτες ή ακόμη και για τα μικρόφωνα (!!!), αποτελούν κατ' ευθείαν απογόνους εκείνων που είχαν αντιδράσει πριν εκατοντάδες χρόνια για την εισαγωγή της υμνολογίας και ψαλτικής στην εκκλησία.
Σας θυμίζω, πως μετά την πτώση της Κων/πολης, το βυζαντινό άσμα εισήλθε στην τελική περίοδό του, που αφιερώθηκε κατά ένα μεγάλο μέρος στην παραγωγή των πιο επιμελημένων μουσικών διασκευών των παραδοσιακών κειμένων: είτε καλλωπισμοί των προηγούμενων απλούστερων μελωδιών, είτε διατήρηση της αρχικής μουσικής με αλλαγή του ύφους σε πιο εκλεπτυσμένο και διακοσμημένο. Αυτή ήταν η εργασία των αποκαλούμενων Μαϊστόρων, εκ των οποίων ο πλέον διάσημος υπήρξε ο Άγιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης, συγκρινόμενος στη βυζαντινή λογοτεχνία με τον Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό, ως καινοτόμος στην
ανάπτυξη του άσματος. Με τον πολλαπλασιασμό των νέων διατάξεων και την επεξεργασία των παλαιών που συνεχίστηκε στους αιώνες μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, μέχρι και το τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα το αρχικό ρεπερτόριο των μεσαιωνικών μουσικών χειρογράφων είχε υποκατασταθεί σε μεγάλο μέρος από πιο πρόσφατες συνθέσεις, και ακόμη και το βασικό πρότυπο σύστημα είχε υποβληθεί σε βαθιά τροποποίηση. Ο Χρύσανθος Μαδύτου, ο Γρηγόριος Λευίτης και ο Χουρμούζιος Χαρτοφύλακας ήταν αρμόδιοι για την αναγκαία μεταρρύθμιση της σημειογραφίας της ελληνικής εκκλησιαστικής μουσικής. Ουσιαστικά, αυτή η εργασία απέδωσε την απλοποίηση των βυζαντινών μουσικών σύμβολων, τα οποία, από τις αρχές του 19ου αιώνα, είχαν γίνει τόσο σύνθετα και τεχνικά ώστε μόνο πολύ καλά καταρτισμένοι ψάλτες ήταν σε θέση να τα ερμηνεύσουν σωστά. Παρά τα πολυάριθμα μειονεκτήματά του, το έργο των τριών μεταρρυθμιστών αποτελεί ορόσημο στη μουσική ιστορία της ελληνορθόδοξης εκκλησίας, δεδομένου ότι εισήγαγαν το σύστημα της νεο-βυζαντινής μουσικής επάνω στο οποίο βασίζεται το σημερινό ελληνορθόδοξο εκκλησιαστικό μέλος. Αυτή η παράδοση κύριοι στην οποία αναφέρεσθε, αποτελεί εξέλιξη εκείνου που εννοείτε.
Τέλος, μου προξένησε επίσης αλγεινή εντύπωση, πως όταν κάποτε έγραψα στο παρόν φόρουμ, για τη συναυλία που έδωσε ο Βασιλικός στο Βατικανό, εδέχθην απίστευτη και ομολογώ απρόσμενη επίθεση από διάφορους εδώ, επειδή ανέφερα πως ο Πάπας είναι αρχηγός της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Μάλιστα, όπως και στην παρούσα ανάρτηση, μου ζητούσαν να αποκαλύψω το ονοματάκι μου (γιατί άραγε;
. Φαίνεται πως είναι μόνιμη απειλή και φοβέρα η συγκεκριμένη προτροπή. Λυπάμαι, πραγματικά, διότι παρόμοιες μεσαιωνικές συμπεριφορές, που καταδεικνύουν άγνοια και όχι γνώση, εμπάθεια και όχι χριστιανική αγάπη, φθόνο και όχι προσπάθεια βελτίωσης και εξέλιξης, αποτελούν μεγάλα εμπόδια για τη συνέχιση και διαιώνιση της βυζαντινής μουσικής και της ψαλτικής τέχνης.