Ὄντως πρόκειται γιά μεγάλο ψάλτη.
Πάρα πολύ ὡραῖο τό Ἀπεστάλη ἐξ οὐρανοῦ. Μακάρι ν᾿ ἀνέβουν καί ἄλλα.
Πάρα πολλές φορές τόν ἔχουμε ἀκούσει κι ἐδῶ στήν Ἀθήνα, ἀλλά θυμᾶμαι περί τό 1983 μᾶλλον, παρευρεθείς σέ χειροτονία φίλου μου καί συμφοιτητοῦ μου στήν Πάτρα, τήν μουσική του δεινότητα. Οἱ ἐναλλαγές τῶν ἀπολυτικίων καί κοντακίου μεταξύ ψαλτῶν καί ἱερουργοῦντος ἀρχιερέως ἐγίνοντο μέ ἁρμονική ἀκρίβεια, ξεκινώντας τό ἐπόμενο ἀπό ἐκεῖ πού τελείωνε τό προηγούμενο, καί παρά τήν ἐναλλαγή τῶν ἤχων, δέν ἄλλαζαν 100 ἴσα. Πολλάκις ἔλεγε καί τό Δύναμις τοῦ τρισαγίου —ὅπως ἐκείνη τήν ἡμέρα— κάνοντας «χρέη» δεξιοῦ. Κι αὐτός «ἔκλεβε» ἀπό τούς ψάλτες, ὅπως ἔχει γραφεῖ καί γιά τόν μακαριστό Χριστόδουλο. Ἔτσι καλῶς ἤ κακῶς γίνεται μέ τούς καλλίφωνους.
Θά πρέπει ἐδῶ νά μνημονεύσουμε καί τά δύο ἄλλα ἀδέλφια του (ἀπό 5 συνολικά) πού ἔχουν φύγει ἀπό τήν ζωή, ἐξ ἴσου διαπρεπῆ περί τά μουσικά καί καλλίφωνα, τόν π. Γεώργιο καί τόν Ἀπόστολο. Ὁ Δημήτρης καί ἡ Μαρία ζοῦν, ὅπως καί ὁ δεσπότης, τοῦ ὁποίου εὐχόμεθα μακροημέρευσιν.
Υ.Γ. Μοῦ ἔχουν πεῖ, ὅτι ὅταν κάποια στιγμή διετέλεσε τοποτηρητής τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ζακύνθου, τέτοια ἦταν ἡ μουσική του δεινότητα, πού ἀκούγοντας τά ἰδιόμορφα ζακυνθινά μέλη, ἀμέσως τά κατέγραφε σέ παρασημαντική καί τά ἀπέδιδε ἀκριβῶς, ὥστε νά «συμπλέει» μέ τούς ζακυνθινούς χορούς.
