Γιὰ μένα, ποὺ ἄνοιξα τὸ θέμα, καὶ μὲ βάση τὰ στοιχεῖα ποὺ παρατέθηκαν, τὸ θέμα μπορεῖ νὰ κλείσῃ ἢ νὰ πάρῃ ἀναστολή. Διότι::
1) Τὸ δίκιο τὸ ἔχει ὅπως πάντα ὁ κος Κούγιας. Ἡ μουσικὴ αὐτὴ εἶναι αὐστηρότατα μονοφωνικὴ (ὅχι κατανάγκην ὅμως ὁμοφωνικὴ) καθότι ἕνας εἶναι ὁ Θεὸς καὶ
2) τὸ ἱσοκράτημα δὲν εἶναι κἄν "ντρόουν" ὅπως νόμιζα. Τὸ ἀκριβὲς ὁργανικὸ ἀντίστοιχό του εἶναι οἱ παρασυμπαθητικὲς χορδές, αὐτὲς ποὺ δονοῦνται ἀπὸ ἀπόσταση, λόγῳ τοῦ θεμελίου καὶ τῶν ἁρμονικῶν, καὶ ἐπὶ αὐτῶν, καὶ ὅπως λ.χ. στὸ ἱνδικὸ σιτάρ.
3) Ἡ σημασία τοῦ ἀπηχήματος εἶναι τεράστια, διότι μὲ μιὰ κίνηση α) ὁρίζει ποιὲς εἶναι οἱ "παρασυμπαθητικὲς χορδὲς" β) τὶς θέτει σὲ κίνηση, ἀκριβῶς ὅπως κάνουν στὴν ἀρχὴ τῶν συναυλιῶν ἱνδικῆς μουσικῆς μὲ ἕνα ἀκκόρντο ντιριντιριντρούμ.
4) Ἡ αὔξηση τῆς ἔντασης στὴν φωνὴ τοῦ ἴσου ποὺ παρατηροῦν οἱ ξένοι περὶ τὸ 1821, ὅταν χαμηλώνει ἡ φωνὴ τοῦ ψάλτη, εἶναι τὸ ἀκριβὲς ἀντίστοιχο τοῦ διαπεραστικοῦ ἤχου τῶν ἁρμονικῶν ποὺ ἀκούγεται στὶς ἴδιες συναυλίες.
5) Ἐννοεῖται ὅτι τὸ σύστημα αὐτὸ ἀφοῦ βασίζεται στὶς ἁρμονικὲς προϋποθέτει διαστήματα σὰν τοῦ Χρυσάνθου, ἁπλὰ καὶ κατὰ προτίμηση πτολεμαϊκὰ καὶ ὅτι τὰ συγκερασμένα συστήματα δὲν τὸ βοηθοῦν, καὶ φυσικὰ πριμοδοτεῖ καταρχὴν τὶς πέμπτες καὶ τὶς τετάρτες ὡς πρῶτες κατὰ σειρὰν στοὺς ἁρμονικοὺς
6) Οἱ μετέπειτα ἀλλαγὲς στὸ ἴσον καθορίζονται σὲ κάποιον βαθμὸ ἴσως καὶ μεγάλο ἀπὸ τὸ ἀπήχημα (βλ. λήμμα)
7) Σὰν δεύτερη, τρίτη, τέταρτη φωνὴ θὰ μποροῦσε νὰ συζητηθῇ (ἂν καὶ μᾶλλον δύσκολα) νὰ ὑπάρχουν ταὐτόχρονα διαφορετικὰ "σετ" παρασυμπαθητικῶν χορδῶν, λ.χ. ἄλλος νὰ κάνει τὶς τετάρτες, ἄλλος τὶς πέμπτες, κάτι τέτοιο. Τὸ νὰ ψάλλει ὅμως τὴν ἴδια μελῳδία λέγοντας ἄλλες νότες ἀπὸ τὸν τραγουδιστή, πράγμα ποὺ σκεφτόμουν, ὁμολογῶ τὴν... ἁμαρτία μου, ὅτι τελικὰ μᾶλλον κεῖται ἐκτὸς συστήματος.