Λόγοι ή διαστήματα Χρυσάνθου;

Μαλακό διάτονο Νη 261.63 hz * (8/7) = Πα 299 hz

Με τους Αριστοξένειους πραγματικούς αριθμούς έχει καλώς, αφού το (λογαριθμικό) μέγεθος της εναρμόνιας δίεσης υπολογίζεται σε 3/72 μόρια.
Όσον αφορά όμως τους λόγους, πώς προκύπτει ο 8/7 ως μαλακός τόνος, αν υποτεθεί ότι είναι μεγαλύτερος του 9/8 κατά εναρμόνια δίεση;

Η "διαφορά" τους είναι μια δίεση με λόγο 64/63=27,264092 cents, δηλαδή 1,635846 Μόρια, και προφανώς δύο τέτοιες διέσεις δεν συμπληρώνουν ένα λείμμα (256/243=90,224996 Cents και 5,413500 Μόρια).
Έτσι το λείμμα διαιρείται σε δύο άνισες εναρμόνιες διέσεις με τους επιμόριους λόγους 28/27 και 64/63

Τη μεγαλύτερη από αυτές (28/27= 62,960904 Cents και Μόρια 3,777654) είχε προτείνει ο Αρχύτας ο Ταραντίνος και για τα τρία γένη ως πρώτο βήμα ανάμεσα σε υπάτη και παρυπάτη.

Αν θέλουμε να εκφράσουμε την εναρμόνια δίεση με λόγο, το πρώτο που θα πρέπει να ερευνήσουμε είναι το χωρισμό του λείμματος σε δύο ίσες ακουστικά εναρμόνιες διέσεις. Και καθώς το λείμμα δεν είναι επιμόριος λόγος θα πρέπει να σκεφτούμε ότι θα μπορούσε κάλλιστα να διαιρεθεί με μέγιστη προσέγγιση του γεωμετρικού του μέσου.
Με τον τρόπο αυτό θα επιτύχουμε δύο εναρμόνιες διέσεις, που παρόλον ότι θα έχουν διαφορετικούς λόγους, το ακουστικό τους μέγεθος θα είναι αδιάκριτο.
Μόνον με αυτή τη λογική θα προσεγγίσουμε τον Αριστόξενο και τα 3 περίπου μόρια που δίνει στην εναρμόνια δίεση.
 

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Με τους Αριστοξένειους πραγματικούς αριθμούς έχει καλώς, αφού το (λογαριθμικό) μέγεθος της εναρμόνιας δίεσης υπολογίζεται σε 3/72 μόρια.
Όσον αφορά όμως τους λόγους, πώς προκύπτει ο 8/7 ως μαλακός τόνος, αν υποτεθεί ότι είναι μεγαλύτερος του 9/8 κατά εναρμόνια δίεση;

Η "διαφορά" τους είναι μια δίεση με λόγο 64/63=27,264092 cents, δηλαδή 1,635846 Μόρια, και προφανώς δύο τέτοιες διέσεις δεν συμπληρώνουν ένα λείμμα (256/243=90,224996 Cents και 5,413500 Μόρια).
Έτσι το λείμμα διαιρείται σε δύο άνισες εναρμόνιες διέσεις με τους επιμόριους λόγους 28/27 και 64/63

Τη μεγαλύτερη από αυτές (28/27= 62,960904 Cents και Μόρια 3,777654) είχε προτείνει ο Αρχύτας ο Ταραντίνος και για τα τρία γένη ως πρώτο βήμα ανάμεσα σε υπάτη και παρυπάτη.

Αν θέλουμε να εκφράσουμε την εναρμόνια δίεση με λόγο, το πρώτο που θα πρέπει να ερευνήσουμε είναι το χωρισμό του λείμματος σε δύο ίσες ακουστικά εναρμόνιες διέσεις. Και καθώς το λείμμα δεν είναι επιμόριος λόγος θα πρέπει να σκεφτούμε ότι θα μπορούσε κάλλιστα να διαιρεθεί με μέγιστη προσέγγιση του γεωμετρικού του μέσου.
Με τον τρόπο αυτό θα επιτύχουμε δύο εναρμόνιες διέσεις, που παρόλον ότι θα έχουν διαφορετικούς λόγους, το ακουστικό τους μέγεθος θα είναι αδιάκριτο.
Μόνον με αυτή τη λογική θα προσεγγίσουμε τον Αριστόξενο και τα 3 περίπου μόρια που δίνει στην εναρμόνια δίεση.
Γιατί μπερδεύετε τον Αριστόξενο με την κλασματική διαίρεση;
Ο Αριστόξενος ανέπτυξε μια "ψηφιακή" λογική για να είναι ευκολομνημόνευτη και πρακτικά κατανοητή. Μια δίεση δεν σημαίνει ότι πρεπει να είμαι οπωσδήποτε το μισό του ημιτονίου.ή του λείμματος. ωςΣτην πράξη μπορεί να είναι ένα ή και δυο μόρια μεγαλύτερη ή μικρότερη το ενός αρχαίου αρμενικού από τον άλλο. Σημασία έχει η λογική. Στην λογική επιμένει ο Αριστόξενος όπως και ο Πλούταρχος αργοτερα και άλλοι. Στους Βυζαντινούς χρόνους κατάλαβαν την σχετικότητα των ήχων και για αυτό ανέπτυξαν την παραλλαγη που δεν κολλάει στο απόλυτο μέγεθος αλλά πως οι ήχοι παντρεύονται κι ο πρωτος είναι και δεύτερος, ο δευτερος είναι και τρίτος κλπ
 
Γιατί μπερδεύετε τον Αριστόξενο με την κλασματική διαίρεση;
Δεν είμαι εγώ εκείνος που έκανε μια τέτοια πλάι-πλάι παράθεση #200

Στους Βυζαντινούς χρόνους κατάλαβαν την σχετικότητα των ήχων και για αυτό ανέπτυξαν την παραλλαγη
Αυτή λοιπόν είναι μια νεώτερη θεώρηση που διαφέρει από το μαλακό διάτονο των αρχαίων το οποίο θέλει τον δι (μέση) αμετακίνητο!
 
Κ

Κωσταντής1

Guest
Εντάξει Βαγγέλη, ας κάνουμε λοιπόν ένα παράδειγμα:

Ένας ψάλτης πιάνει τον Νη στα 261.63 hz και ανεβαίνει στον Πα. Ποια η συχνότητα του Πα;
Ένας άλλος ψάλτης πιάνει τον Νη στα 293.67 hz και ανεβαίνει κι αυτός στον Πα. Ποια η νέα συχνότητα του Πα;
Ἐπειδὴ βρισκόμαστε στὀ θέμα λόγοι-διαστήματα Χρυσάνθου, κάνω μιἀ παρένθεση καὶ συνεχίστε. Στὸν καιρό του δὲν ὑπῆρχαν Χέρτζ. Τὴν ἐρώτηση τοῦ Γιώργου θὰ τὴν μετέφραζε "πῶς παίζεται ἡ κλίμακά σου στὀ πιάνο ἀπὸ ντὸ καὶ μετἀ ἁπὀ ῥέ, ξεκινῶντας ἁπὀ τἠν τελευταία βαθμίδα της (νΗ); )
 

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Δεν είμαι εγώ εκείνος που έκανε μια τέτοια πλάι-πλάι παράθεση #200


Αυτή λοιπόν είναι μια νεώτερη θεώρηση που διαφέρει από το μαλακό διάτονο των αρχαίων το οποίο θέλει τον δι (μέση) αμετακίνητο!
Παράθεση έκανα, για να φανεί ότι τα απόλυτα μεγέθη έχουν μικρές διαφορές, ενώ η ουσία μένει ίδια. Το ίδιο εννοεί τόσο ο Αριστόξενος όσο κι ο Πτολεμαίος από διαφορετική προσέγγιση.
Ο Πτολεμαίος ακολουθεί τον κλασικό τρόπο που θέλει τον τόνο διαφορά τετραχόρδου πενταχόρδου, 9/8, ο τόνος αυτός δεν χωράει ακριβώς 6 φορές στο διαπασών. Έτσι έρχεται ο Αριστόξενος για να θεωρεί δεδομένο ότι ο τόνος χωράει 6 φορές στο διαπασών (ο δικός του τόνος όχι ο 9/8), χάριν ευκολίας και μνημονικού.

Το διάτονο των αρχαίων ναι μεν θέλει την μέση αμετακίνητη αλλά που; στο αμετάβολο σύστημα. Όταν μεταχειριζόμαστε όμως το πεντάχορδο σύστημα (σχήμα όπως το λέει ο Αριστόξενος-Κλεωνίδης) τότε ο δι δεν είναι πια μέση αλλά γίνεται Νη =παρανήτη του κε που πια είναι πα.
Ότι ισχύει λοιπόν στους αρχαίους ισχύει και μετά, αφού υπάρχει πρόβλεψη θεωρητική για αυτό (βλ και περί διάζευξης Μ. Βρυεννίου Αρμονικά)
 

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Ἐπειδὴ βρισκόμαστε στὀ θέμα λόγοι-διαστήματα Χρυσάνθου, κάνω μιἀ παρένθεση καὶ συνεχίστε. Στὸν καιρό του δὲν ὑπῆρχαν Χέρτζ. Τὴν ἐρώτηση τοῦ Γιώργου θὰ τὴν μετέφραζε "πῶς παίζεται ἡ κλίμακά σου στὀ πιάνο ἀπὸ ντὸ καὶ μετἀ ἁπὀ ῥέ, ξεκινῶντας ἁπὀ τἠν τελευταία βαθμίδα της (νΗ); )

Δεν υπήρχαν Herz... Υπήρχαν αγαπητέ, είναι το μήκος της χορδής αντί για Herz. Η συχνότητα είναι ένα μέγεθος αντιστρόφως ανάλογο του μήκους της χορδής.

Έτσι αντί για συχνότητες θα ρωτούσε με μήκος χορδής ο αρχαίος και οι πράξεις που έκανα θα γίνονταν με αντεστραμμένα κλάσματα 8/9 αντί για 9/8
 

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Πού μιλάει ο Αριστόξενος για 5χορδο σύστημα;;;
τα ονομάζει σχήματα, δες εδώ - όπου επαναλαμβάνεται ή ίδια διαστηματική δομή. Έτσι τα λέει και ο Κλεωνίδης στην "εισαγωγή αρμονική", άλλωστε κι αυτός του Αριστόξενου την θεωρία επαναλαμβάνει.
 
Κ

Κωσταντής1

Guest
Δεν υπήρχαν Herz... Υπήρχαν αγαπητέ, είναι το μήκος της χορδής αντί για Herz. Η συχνότητα είναι ένα μέγεθος αντιστρόφως ανάλογο του μήκους της χορδής.
.
Χαίρω πολύ. Δὲν ἐννοοῦσα αὐτό.
 
Last edited by a moderator:

giorgosgoudi

Νέο μέλος
Βαγγέλη σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση και για το πρόγραμμα.

Κάθε φορά λοιπόν που θέλουμε διάστημα 12 μορίων πολλαπλασιάζουμε τα Hz με την έκτη ρίζα του δύο.
Με τι πολλαπλασιάζουμε για τα διαστήματα των 2, 4, 6, 8 και 10 μορίων;
 
Κ

Κωσταντής1

Guest
1/11 * 11/1 = 1. Ὅποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

σημ. οἱ ἀρχαῖοι ξεκινοῦν φαίνεται ἀπὸ τὸ δώριο πεντάχορδο, οὔτε κἄν τὴν ἑπτάχορδη λύρα, πολὺ πρὶν τὸν Πυθαγόρα, τὸ ὁποῖο πεντάχορδο εἶναι μιὰ λύρα μὲ χορδὲς ΑΒΓΔΕ, καὶ παίζει κατὰ πολὺ μεγάλη πιθανότητα πεντατονικὴ μουσικὴ ὅπως σήμερα στὴν Ἥπειρο καὶ πολλὲς περιοχὲς τῆς Εὐρώπης, ὁ Μπάρτοκ τὴν βρῆκε στοὺς Μαγυάρους κ.λπ. κ.λπ.

Στὴν ἀρχὴ ἀγαπητὲ Βαγγέλη (ποὺ εὐχαριστοῦμε) δὲν ἔχουν ἐξωτερικὸ σύστημα ἀναφορᾶς, ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΛΟΓΟΥΣ ΧΟΡΔΩΝ ἔξω ἀπὸ κάποιο στοιχειῶδες πρακτικὸ ἐπίπεδο διότι δὲν χρειάζονται ἐξωτερικὸ σύστημα ἀναφορᾶς. Τὸ πρόβλημα παρουσιάζεται ὅταν παίζουν σὲ πανελλήνια φεστιβὰλ ὅπου ἐθιμοτυπικὰ πᾶντα πρῶτα μπαίνει ἕνα δώριο χορικό, μετὰ ὅμως ἔρχεται ἕνα ἰωνικὸ ποὺ εἶναι πιὸ σύνθετο, μπαίνουν καὶ λύδιοι καὶ φρύγιοι κ. ἄ.

Ὅταν πᾶνε νὰ ἑνοποιήσουν τὰ μουσικὰ συστὴματα κρατοῦν σὰν βάση τὸ δώριο, ἑξ οῡ καὶ ἡ γραμματικὴ τοῦ συστήματος Τὸ πρόβλημά τους ὅμως, καὶ ἑκεῖ ἑννοῶ ὅποιος κατάλαβε κατάλαβε, ΔΕΝ εἶναι νὰ βροῦν μιὰ σταθερὴ μαθηματικὴ ἀναλογία μεταξὺ λ.χ. τοῦ ἀ λὰ Σπάρτα καὶ τοῦ ἀ λὰ Μίλητος. Διότι τὸ μουσικὸ φαινόμενο εἶναι ἡ ΑΚΥΡΩΣΗ τῆς ἀριθμητικῆς ἀναλογίας : εἶναι κάτι παραπάνω.

Ἑκεῖ μπαίνει ἡ δίεση. Στὴν ἀρχὴ εἶναι μιὰ ἀποτζιατούρα, τρίλια, γκλισσάντο, κάτι, ἕνα παιχνίδι ποὺ ξεφεύγει ἀπὸ τὴν τονικὴ (σὲ σᾶς τονικὴ τὸ ἴσον). Χάρη σὲ αὐτὸ τὸ προσὸν μπορεῖ νὰ χρησιμεύσῃ σὰν γέφυρα γιὰ νὰ περάσουν στὸ ἑπόμενο σύστημα.

Oἱ συχνότητες τῆς δύσης εἶναι πλέον μόνο διέσεις.
 
Last edited by a moderator:
Θα προτιμούσα μια συγκεκριμένη παραπομπή σε βιβλίο και κεφάλαιο από τα Αρμονικά του Αριστόξενου.
Εκεί απλά μιλάει για τα σχήματα της διαπασών αρμονίας και όχι για πεντάχορδο σύστημα σαν τον βυζαντινό τροχό.
 
Κ

Κωσταντής1

Guest
αὶ παίζει κατὰ πολὺ μεγάλη πιθανότητα πεντατονικὴ μουσικὴ ὅπως σήμερα στὴν Ἥπειρο καὶ πολλὲς περιοχὲς τῆς Εὐρώπης, ὁ Μπάρτοκ τὴν βρ
Βαγγέλη σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση και για το πρόγραμμα.

Κάθε φορά λοιπόν που θέλουμε διάστημα 12 μορίων πολλαπλασιάζουμε τα Hz με την έκτη ρίζα του δύο.
Με τι πολλαπλασιάζουμε για τα διαστήματα των 2, 4, 6, 8 και 10 μορίων;
Ἅρα κουρντίζεστε πάνω στὀ εὐρωπαϊκὸ πιάνο.
 

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Βαγγέλη σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση και για το πρόγραμμα.

Κάθε φορά λοιπόν που θέλουμε διάστημα 12 μορίων πολλαπλασιάζουμε τα Hz με την έκτη ρίζα του δύο.
Με τι πολλαπλασιάζουμε για τα διαστήματα των 2, 4, 6, 8 και 10 μορίων;

Σου έβαλα να κάνεις επανάληψη από το σχολείο, να διαβάσεις για τις ρίζες πως δουλεύουν αλλά δεν το κάνεις.
Ρίζα ενός αριθμού είναι ένας πραγματικός αριθμός που αν τον πολλαπλασιάσεις τόσες φορές όσο είναι η αξία της ρίζας παίρνεις αυτόν τον αριθμό.
Ένα μόριο σημαίνει 72η ρίζα του 2 .Δηλαδή αν αυτήν την ρίζα (=μόριο) την υψώσεις στην 72η δύναμη, που σημαίνει να την πολλαπλασιάσεις με τον εαυτό της 72 φορές τότε το αποτέλεσμα είναι το 2, δηλαδή η διαπασών συμφωνία.
Άρα τα 2 μόρια είναι η 72η ρίζα του 2 υψωμένη στην δευτέρα, τα 4 μόρια η 72η ρίζα του 2 υψωμένη στην τετάρτη, τα 8 μόρια υψωμένη στην 8η κοκ
 

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Θα προτιμούσα μια συγκεκριμένη παραπομπή σε βιβλίο και κεφάλαιο από τα Αρμονικά του Αριστόξενου.
Εκεί απλά μιλάει για τα σχήματα της διαπασών αρμονίας και όχι για πεντάχορδο σύστημα σαν τον βυζαντινό τροχό.
Το γράφει Ανδρέα, σου έστειλα ακριβώς το post.

(Αρμ. Ι, 6, 21-24),

ι, ἑνὸς δὲ συστήματος Ἐρατοκλῆς
ἐπεχείρησε καθ᾽ ἓν γένος ἐξαριθμῆσαι τὰ σχήματα τοῦ
διὰ πασῶν ἀναποδείκτως τῇ περιφορᾷ
τῶν διαστημάτων
δεικνύς, οὐ καταμαθὼν ὅτι μὴ προσαποδειχθέντων τῶν τε
τοῦ διὰ πέντε σχημάτων καὶ τῶν τοῦ διὰ τεσσάρων πρὸς
δὲ τούτοις καὶ τῆς συνθέσεως αὐτῶν τίς ποτ᾽ ἐστὶ καθ᾽ ἣν
ἐμμελῶς συντίθενται πολλαπλάσια τῶν ἑπτὰ συμβαίνειν
γίγνεσθαι δείκνυται· ἐτιθέμεθα δ᾽ ἐν τοῖς ἔμπροσθεν ὅτι
οὕτως ἔχει, διόπερ ταῦτα μὲν ἀφείσθω, τὰ δὲ λοιπὰ λεγέσθω
τῶν τῆς πραγματείας μερῶν. ἐξηριθμημένων γὰρ τῶν
συστημάτων καθ᾽ ἕκαστον τῶν γενῶν, κατὰ πᾶσαν διαφο-
ρὰν τὴν εἰρημένην, μιγνυμένων πάλιν τῶν γενῶν ταὐτὸ
τοῦτο ποιεῖται. _περὶ οὗ οἱ πλεῖστοι τῶν ἁρμονικῶν οὐ-
δ᾽ ὅτ_ι πραγματευτέον _ᾔσθοντ_ο· οὐδὲ γὰρ αὐτὴν τὴν
μίξιν τί ποτ᾽ ἐστὶ καταμεμαθήκεσαν.

Λέει κι ο Κλεωνίδης
Μεταβολὴ δὲ λέγεται τετραχῶς· καὶ γὰρ κατὰ
γένος καὶ κατὰ σύστημα καὶ κατὰ τόνον καὶ κατὰ μελο-
ποιΐαν. κατὰ μὲν οὖν γένος γίνεται μεταβολή, ὅταν ἐκ
διατόνου εἰς χρῶμα ἢ ἁρμονίαν, ἢ ἐκ χρώματος ἢ ἁρ-
μονίας εἴς τι τῶν λοιπῶν μεταβολὴ γένηται. κατὰ
σύστημα δέ, ὅταν ἐκ συναφῆς εἰς διάζευξιν ἢ ἀνάπαλιν
μεταβολὴ γένηται
.

Παράδειγμα
Όταν κάνεις πα-βου τόνο τότε ο πα είναι πλάγιος πρώτος(τέταρτος=υποδώρια αρμονία) =διάζευκτικός-προσλαμβανόμενος, ο πρώτος τότε είναι στον στον βου και στον κε
Όταν κάνεις πα-βου ημιτόνιο τότε το πα-δι είναι τετράχορδο(δώριο), ο πα είναι πρώτος και ο δι- κε διαζευκτικός
 
Last edited:
Πουθενά δεν αναφέρεται συναφή δύο όμοιων πενταχόρδων όπως ο βυζαντινός τροχός.
Τόσον ο Αριστόξενος όσον και ο Κλεωνίδης μιλούν για συναφή τετραχόρδων ή διάζευξη τους, από την οποία προκύπτει εναλλαγή 4χόρδου - 5χόρδου!
 

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Πουθενά δεν αναφέρεται συναφή δύο όμοιων πενταχόρδων όπως ο βυζαντινός τροχός.
Τόσον ο Αριστόξενος όσον και ο Κλεωνίδης μιλούν για συναφή τετραχόρδων ή διάζευξη τους, από την οποία προκύπτει εναλλαγή 4χόρδου - 5χόρδου!
Η εναλλαγή συνημμένου τετραχόρδου ή διαζευγμένου κατά την δική μου ερμηνεία είναι η έλξη του βου στον γα (ο Πα στην μέση χορδή), δηλαδή ο πα βου από ημιτόνιο που είναι στο συνημμένο γίνεται τόνος και ο βου γίνεται βάση τετραχόρδου βου-κε, έτσι κι ο δι-κε γίνεται υπερμείζων.
 
Η εναλλαγή συνημμένου τετραχόρδου ή διαζευγμένου κατά την δική μου ερμηνεία είναι η έλξη του βου στον γα (ο Πα στην μέση χορδή), δηλαδή ο πα βου από ημιτόνιο που είναι στο συνημμένο γίνεται τόνος και ο βου γίνεται βάση τετραχόρδου βου-κε, έτσι κι ο δι-κε γίνεται υπερμείζων.

Είναι μια άποψη.
Όμως με τη Μαλακή χρόα του διατόνου, ναι μεν υπάρχει ο ελάσσων τόνος αλλά ο ελάχιστος συρρικνώνεται σε ημιτόνιο (λείμμα).
Και η θεωρία δεν βλέπει διαφορά στα διαστήματα του πλΑ' από τον Α' ώστε το Πα-Βου να είναι επόγδοος τόνος, αλλά τέμνει το Πα-Γα σε ελάσσονα και ελάχιστο. Το σχήμα που εισάγεις προσιδιάζει στους τετάρτους ήχους (άγια κ πλΔ).

Κατά μια άλλη άποψη το "σκληρό" ημιδίτονο πα-γα (6-12) τέμνεται από την ημιόλιο λιχανό βου και δίνει τη διαίρεση (9,5-8,1) που προσεγγίζει τα μέγιστα τον εμπειρικό καθορισμό του από την Πατριαρχική Επιτροπή, και είναι απόλυτα συμβατό με το Τέλειο Αμετάβολο Σύστημα με τη λήψη δηλαδή της Ημιόλιας χρωματικής λιχανού Βου έναντι της Εναρμόνιας Βουb του συντόνου διατόνου.
 

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Είναι μια άποψη.
Όμως με τη Μαλακή χρόα του διατόνου, ναι μεν υπάρχει ο ελάσσων τόνος αλλά ο ελάχιστος συρρικνώνεται σε ημιτόνιο (λείμμα).
Και η θεωρία δεν βλέπει διαφορά στα διαστήματα του πλΑ' από τον Α' ώστε το Πα-Βου να είναι επόγδοος τόνος, αλλά τέμνει το Πα-Γα σε ελάσσονα και ελάχιστο. Το σχήμα που εισάγεις προσιδιάζει στους τετάρτους ήχους (άγια κ πλΔ).

Αυτό που λέτε δείχνει ακριβώς την μεγάλη διαστηματική πλάνη. Ο "καθαρόαιμος" πρώτος ήχος είναι αυτός που έχει το πα-βου ή κε-ζω ημιτόνιο (λείμμα), ο οποίος όπως λένε και οι παλαιοί θεωρητική όπως ο Γαβριήλ ο ιερομόναχος δύσκολα ξεχωρίζει το άκουσμα του από αυτό του δευτέρου. Ο καθαρόαιμος αυτός- ανεπηρέαστος-χωρίς καμία μεταβολή πρώτος ήχος απαντάται πάντα στην τετραφωνία. Γιατί στην τετραφωνία; Επειδή το μέλος δεν εκτείνεται από την τετραφωνία και πάνω πέρα της απόστασης τετραχόρδου ώστε να κάνει πεντάχορδο- τόνο άνω πα- βου. Αν κάνει πεντάχορδο τότε ο υψωμένος κατά την συμφωνία βου αναγκάζει την ύψωση και του ζω, ώστε να είναι και με αυτόν σύμφωνος κατά το διά τεσσάρων. Αυτή είναι λοιπόν η αιτία ύψωσης του ζω και του βου, ο έξτρα υπερκείμενος τόνος-ο εκτός τετραχόρδου. Αυτή είναι η λειτουργία της μεταβολής κατά σύστημα, από συνημμένο-διαζευγμένο , αυτή είναι η γένεση της διπλοπαραλλαγής, όπου ο βου παύει να είναι δεύτερος(συνημμένο) και γίνεται πρώτος, μεταβάλλοντας και τον πα από πρώτο σε τέταρτο, τον οποίο είπαν πλάγιο πρώτο. Έτσι γεννώνται οι πλάγιοι από τους κυρίους.
Όλα αυτά είναι κατά Σολδάτου θεωρίας το ανάγνωσμα, σας κάνει έχει καλώς, δεν σας αρέσει, πάλι άχει καλώς. Σε εμένα δουλεύει, ψάλλω τα πάντα, ευχαριστιέμαι, έχει ενδιαφέρον ακόμα και ένα αμήν να πω, το ίδιο κι ο κόσμος ευχαριστιέται και τα οικονομάω.
Τα γράφω όλα αυτά για να τα ψάξει ο κόσμος και να καταλάβει τόσα κι άλλα τόσα γιατί η μουσική πάει, πεθαίνει. Στην προφορική παράδοση είναι όλα. Επίσης άν κάνω κάποιο λάθος ή υπάρχει μια λεπτομέρεια που δεν έχω ακόμα παρατηρήσει να βελτιώσω ακόμα τα πορίσματα μου, όπως κάνω συνέχεια τα τελευταία 10 χρόνια χάρη στις συγκρούσεις και συζητήσεις τόσο εδώ όσο και εκτός ίντερνετ.


Κατά μια άλλη άποψη το "σκληρό" ημιδίτονο πα-γα (6-12) τέμνεται από την ημιόλιο λιχανό βου και δίνει τη διαίρεση (9,5-8,1) που προσεγγίζει τα μέγιστα τον εμπειρικό καθορισμό του από την Πατριαρχική Επιτροπή, και είναι απόλυτα συμβατό με το Τέλειο Αμετάβολο Σύστημα με τη λήψη δηλαδή της Ημιόλιας χρωματικής λιχανού Βου έναντι της Εναρμόνιας Βουb του συντόνου διατόνου.

Ο Βου (κατ' εμέ) δεν είναι λιχανός αλλά παρυπάτη. Είπα πιο πάνω πως και γιατί μετακινείται ο βου. Το μεγάλο πα-βου διάστημα είναι "κουνημένη φωτογραφία", το πα-βου=8 ή 9 μόρια δείχνει τον βου εν κινήσει κατά την λογική που περιέγραψα. Υψωμένος βου σημαίνει ότι ο πρώτος τρέπεται σε πλάγιο πρώτο, κάτι που συμβαίνει βεβαίως άπειρες φορές, ο κύριος γίνεται πλάγιος κι ο πλάγιος κύριος.
 
Top