2. Συμφωνώ απόλυτα ότι μας
"χρειάζεται πράξη" ή αλλιώς,
"δουλίτσα..." κι όχι
"μόνο θεωρία εις τον κύβο".
Δουλίτσα χρειάζεται από όλους, μύστες και μη, αρχάριους και προχωρημένους, μαθητές και διδασκάλους. Όποιος πει ότι γνωρίζει τα πάντα απέφυγέ τον. Ακόμα κάποιος να γνωρίζει υπερβολικά πολλά, πάρα πολλά, για να τα συντηρήσει θέλει περισσότερη δουλίτσα, αφού όσο περισσότερα ξέρεις, τόσο περισσότερη προσπάθεια πρέπει να καταβάλλεις για τα διατηρήσεις.
Το μεγάλο ζήτημα όμως που εγείρεται εδώ, είναι δουλίτσα ναι, αλλά προς ποια κατεύθυνση; με ποιον τρόπο; υπό την εποπτεία τίνος; (αν υπάρχει κάποιος επιβλέπων). Να δουλεύουμε, δηλ. να μελετάμε 10 ώρες την ημέρα προς μια λανθασμένη κατεύθυνση που ακόμα και σε 100 χρόνια δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά;
Είναι γνωστό, ότι ο Νεύτων επινόησε τον διαφορικό λογισμό στα μαθηματικά. Η επιστήμη όμως δεν μπορούσε να προχωρήσει πέρα από ένα όριο, αφού η σημειογραφία του Νεύτων δεν βοηθούσε σε αυτό. Έτσι, την λύση την έδωσε ο Όιλερ που άλλαξε τον τρόπο έκφρασης των συναρτήσεων, των ορίων, των παραγώγων και πλέον η μαθηματική επιστήμη ξεκόλλησε από το τέλμα της Νευτώνειας λογικής και σημειογραφίας, φτάνοντας στο θαυμαστό σημείο που είμαστε σήμερα, χάρις στον Όιλερ. Γιατί έθεσε την επιστήμη με σωστό τρόπο μελέτης και κατανόησης.
Έτσι σήμερα, αν προσεγγίζουμε για παράδειγμα την Βυζαντινή Μουσική ή την Μουσική των Μακάμ με την θεωρία της δυτικής ευρωπαϊκής μουσικής, κανένα πρόβλημα δεν θα καταφέρουμε να λύσουμε, ούτε σε 1000 χρόνια, ακόμα κι αν διαβάζουμε, μελετάμε, παίζουμε 15 ώρες καθημερινά.
Ίσως να καταλάβατε κ. Νεκτάριε που το πάω ε; Αυτό που θέλω να πω είναι ότι κανένα πρόβλημα, κανένα ζήτημα, κανένα θέμα της μουσικής, είτε αυτή είναι Βυζαντινή, είτε είναι Δημοτική, δεν πρόκειται να μελετηθεί, να λυθεί, να κατανοηθεί, με την θεωρία του Καρά. Ακόμα και τον επόμενο αιώνα τέτοια εποχή να συζητάμε, στο ίδιο και χειρότερο σημείο θα βρισκόμαστε.
Ένα μόνο παράδειγμα θα αναφέρω, για να μην κουράσω. Μετά από 100 χρόνια, η θεωρία του Καρά θα βάζει ακόμα διέσεις και υφέσεις σε κάθε κείμενο, αφού δεν δύναται να ερμηνεύσει ένα απλούστατο φαινόμενο: τα διαστήματα δεν είναι στατικά ούτε τυποποιημένα. Μεγάλα διαστήματα, που η θεωρία του Καρά βάζει υφέσεις και διέσεις, είναι μέρη του μέλους (της κλίμακας αν θέλετε). Έτσι, η θεωρία του Καρά με μια Προκρούστεια λογική, ότι είναι μεγαλύτερο από έναν πιανιστικό τόνο του βάζει δίεση ενώ ότι είναι μικρότερο του βάζει ύφεση.
Είναι δυνατόν κ. Νεκτάριε να επιλύσει αυτή η θεωρία το φαινόμενο των δυναμικών διαστημάτων, το φαινόμενο του υπερμείζονος τόνου (8/7), το φαινόμενο του μαλακού διατόνου, του μαλακού χρώματος, του μεγάλου Δι-Κε στον Άγια και του Νη-Πα στον πλ. Δ', το φαινόμενο των χρόων και άλλα τέτοια θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα;
Σε 2000 χρόνια από τώρα, όσο μελέτη κι αν κάνετε, δεν καταφέρετε να επιλύσετε κανένα ζήτημα, τουναντίον, θα περιπλέξετε περισσότερο την ήδη προβληματική μουσική θεώρηση του Καρά, με αποτέλεσμα να οδηγηθείτε σε μεγαλύτερο κυκεώνα και λαβύρινθο προβλημάτων, που ως αποτέλεσμα θα έχει την περαιτέρω παραμετροποίηση της θεωρίας, για να γίνει ακόμα πιο δυσνόητη, πιο μακρυά από την μαγευτική απλότητα της μουσικής! Και είναι τόσο εύκολο κ. Νεκτάριε, αρκεί να θέλετε να προσεγγίσετε αυτή την απλότητα! Αμήν