Κατ᾿ ἀρχάς συμπλήρωσα τόν τίτλο καί μετέφερα μέ ἀνακατεύθυνση σέ αὐτή τήν σχετική ὑποενότητα.
Εἶναι εὔκολο νά ὑποδεικνύουμε μιά παλαιά διάταξη, ἀλλά χρειάζεται διάκριση γιά τήν ἐφαρμογή της στά ἰσχύοντα δεδομένα.
Αὐτή ἡ διάταξη πρός τό τέλος τοῦ ὄρθρου τῆς διακαινησίμου, προβλέπει στή συνέχεια τήν ἐκτενῆ καί τά πληρωτικά, τήν ἀπόλυση, καί μέχρι νά τελεσθεῖ ἡ θ. λειτουργία παρεμβάλονται καί οἱ ὧρες.
Στά πατριαρχικά τυπικά γνωρίζουμε ὄτι
ἡ θεία λειτουργία τελεῖται συναπτῶς μέ τόν ὄρθρο, ὁπότε —ἐκτός τοῦ ὅτι ἡ ἐκτενής, τά πληρωτικά καί ἡ ἀπόλυση λέγονται μυστικῶς— προκρίθηκε ἡ σύντομη μετάβαση μέ ἔνα τροπάριο στό τέλος τοῦ ὄρθρου.
Ἡ ἀρχαιοπρεπής αὐτή διάταξη πού προτείνεις γιά τό τέλος τοῦ ὄρθρου προβλέπεται καί στήν ἀρχή του (μέ τή σχετική διαφοροποίηση καί γ΄ στίχους (sic)), ἀλλά καί στό τέλος τοῦ ἑσπερινοῦ.
Ἐδῶ, ἀπό 11ετίας εἴχαμε προτείνει αὐτή τήν διάταξη γιά τό τέλος τοῦ ἑσπερινοῦ σύμφωνα καί μέ ὐποσημ. τῶν Διπτύχων 2008, ἀκόμη καί ἄλλες δυνατότητες ἐκ τοῦ ΤΓΡ.
γ) Δύνασθε κατά τήν ἀκρίβειαν τῆς τάξεως διασῳζομένην εἰς τά παλαιά τυπικά, μετά τήν τρίτην ἐπανάληψιν τοῦ Χριστός ἀνέστη στό Ἀναστάσεως ἡμέρα, Δόξα, τό ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου, Καὶ νῦν, Τὸ ἀπ᾿ αἰῶνος ἀπόκρυφον. (πρβλ. Δίπτυχα 2008, σελ. 136, ὑποσημ. 127).
δ) Δύνασθε στόν ὄρθρο μετά τά Εἰρηνικά καί πρό τοῦ Ἐκ νεότητός μου, νά ψάλλετε τό διά τόν Πολυέλεον Κάθισμα τοῦ ἁγίου. Πιό συγκεκριμένα: Ἀνέτειλεν ἰδού, Δόξα, Γεωργήσας ἐμμελῶς, Καὶ νῦν, Τὸ ἀπ᾿ αἰῶνος ἀπόκρυφον (πρβλ. ΤΓΡ, σελ. 607).
Αὐτά καλά εἶναι νά τά γνωρίζουμε, ἀλλά ἡ ἐφαρμογή τους (ὅπως πολλάκις ἔχουμε σημειώσει) ἐπαφίεται σέ διάκριση καί συνεννόηση με τόν λειτουργό.
Καί κάτι τελευταῖο: Σέ αὐτή τή διάταξη πού μᾶς προτείνεις γιά τό τέλος τοῦ ὄρθρου (ἐγώ συμπλήρωσα καί γιά τήν ἀρχή του μέ
τούς γ΄ στίχους ἄν μπορεῖς νά μᾶς ἐξηγήσεις) γιατί ἀποκρύπτεις τό ἰσχῦον τότε τροπάριον τοῦ ἁγίου «
Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγωνίσω» (ΤΑΣ κεφ κβ΄); Μήπως πρέπει νά ψέλνουμε καί αὐτό; Καί τί εἶναι αὐτό; Μήπως εἶναι κονδάκιον κατά τό
Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως;